Sí á Caixa Única da Seguridade Social

Sen sorpresa, pois algo transcendera xa de encontros anteriores, leo na prensa de hoxe que trala reunión de Galeuscat, os seus integrantes (BNG, CIU e PNV) fixeron publico que “o seu programa cuestiona o concepto de caixa única da seguridade social e tamén o da solidariedade financeira”. Esto que non e novo, e grave por varias razóns.
En primeiro lugar porque fraccionar a caixa da seguridade social sería unha das medidas mais eficaces para avanzar cara a súa privatización. Na actualidade, e mais despois das sucesivas ampliacións do Fondo de Reserva para o pago das pensións, a privatización e un bocado demasiado grande e arriscado tanto dende a perspectiva económica como política. Pero será mais fácil e accesible dividida en porcións.
En segundo lugar, cuestionar o principio de solidariedade financeira supón cuestionar a raíz mesma do actual sistema publico que, precisamente, ten na solidariedade a súa forza. Se a solidariedade financeira non fose boa a nivel estatal ¿por que tería que selo a nivel autonómico? Se de verdade non e boa, habería que abandonar o actual sistema de reparto, e apuntarnos os sistemas individuais de capitalización que fai anos, da man de Rafael Termes, entonces Presidente da Asociación Española de Banca (AEB), predicou por España José Piñera, aquel ministro de Pinochet, artífice da privatización do sistema de pensións chileno. Algo que entonces apoiou tamén Manuel Pizarro sendo Vicepresidente da Bolsa de Madrid, e hoxe flamante fichaxe do Partido Popular.
En terceiro lugar, pode entenderse que comunidades autónomas como Cataluña e Euskadi, con un volume de cotizacións superior o das prestacións que perciben, se formulen substituír a caixa única pola “caixa propia”. Pero este non e o caso de Galicia, onde o conxunto de prestacións recibidas supera o de cotizacións aportadas cada ano, circunstancia pola que e difícil de entender a posición do BNG neste tema.

SUSO MOSQUERA

Argumentos Electorales

Dice un proverbio de filosofía oriental: Los grandes hombres hablan y discuten sobre ideas, las personas normales y sanas hablan y discuten los hechos, solo los torpes y mezquinos discuten y atacan a las personas.

Entiendo yo que la legislatura que termina ha sido un claro exponente del contenido del proverbio, no ha existido debate de ideas, al contrario se ha substituido consciente y torcidamente por el ataque sin tregua a unas intenciones del gobierno, no solo no explicitas sino desmentidas por los datos y los hechos. Los hechos y datos, incluso aquellos mas evidentes y demostrados, se han cuestionado también sobre la base de obscuras intenciones y sentimientos inconfesados. Han abundado los ataques a las personas fisicas y juridicas, en especial sobre unas personas y cargos muy concretos.

Yo no quiero caer en el error que intento denunciar por lo que dejo al lector la aplicación del análisis basado en el proverbio.

La campaña electoral está resultando una continuación, por parte de algunos partidos políticos y de algunos miembros relevantes de todos ellos, del clima y formas eticas dela legislatura, por lo que la irrupción en la campaña de los obispos católicos y de algunos representantes islamistas yo la valoro como una oportunidad de reconducción del debate, hacia el terreno de las ideas.

Es consustancial con la Democracia que quien entre en el campo del debate será rebatido y cuestionado. Adelanto mi primer argumento, ninguna de las religiones que han entrado en liza es una organización democrática, por lo que la honestidad de su conducta y opinión en el terreno de la política es mas que cuestionable.

Y contra-argumento a sus intenciones de orientar el voto en base a sus exclusivos y excluyentes intereses ideológicos, la convivencia pacífica en Democracia solo es posible si junto a aquello que propugnamos militantemente colocamos aquello que toleraríamos a los demás. Es tolerable que las iglesias y sus jerarquías opinen y debatan, lo deseable es que lo hagan sobre ideas o al menos sobre hechos veraces. Es claramente intolerable que no asuman la responsabilidad de sus actos, que no respeten el derecho de los demás a rebatir sus planteamientos ó que no acepten que la legislación emanada de un proceso democrático es de obligada aceptación por todos. El mal llamado derecho natural no deja de ser un invento artificial de la especie humana evolucionada.

Febrero 2008.- ISIDORO GRACIA.

O terror das finanzas

¿Qué sucede para que cando tódolos indicadores económicos reflicten que a economía mundial está atravesando un ciclo longo expansivo –auxe da producción, o comercio, a renda e o emprego, etc.- de repente, e sen aparente xustificación, se produzan situacións de pánico, espectaculares caídas nas principais bolsas que forzan ós gobernos nacionais a tomar “medidas excepcionais” –baixadas nos tipos de xuro, endurecemento das condicións crediticias, etc.- diante do medo a unha inesperada recesión, etc.?. Tentaremos de dar unha explicación o mais clara e sinxela posible das causas destes “aparentemente inesperados” avatares da economía.
En primeiro lugar fagamos tres puntualizacións, a primeira é que estas “crises” parten dos chamados mercados financeiros, que son crises provocadas e, por último, que hai quen gaña con elas moitísimo diñeiro.
Que son os mercados financeiros?: mercados nos que se comercializan recursos/productos financeiros (diñeiro, accións, bonos, débeda, fondos, etc.). Segundo a teoría económica clásica estes mercados deberían cumpri-las funcións de mobiliza-lo aforro nacional para financiar investimentos productivos principalmente nas rexións menos desenvolvidas, facilita-lo comercio internacional e transferi-los riscos da economía dos aforradores e as empresas ós axentes financeiros que reciben a cambio unha remuneración polos seus servicios. Pero a realidade, hoxe en día, non camiña na dirección marcada polas teorías clásicas e así sucede que os movementos de capital que entran nalgunha das funcións subliñadas non representan mais que unha porcentaxe (10%) moi reducida do global das transaccións xa que unha ampla maioría delas corresponden a operacións especulativas e de arbitraxe que apoiándose nas fluctuacións permanentes dos tipos de cambio e nas diferencias das taxas nacionais de xuro son o xerémolo dunha grande inestabilidade nos mercados financeiros e fronte as cales as autoridades nacionais amósanse impotentes.
Na actualidade existen mais de 10.000 productos financeiros a maioría dos cales (90%) son especulativos (activos financeiros que reportan un beneficio pola súa venda –ou compra- posterior a compra –ou venda-) e teñen con preferencia o seu domicilio fiscal nas Illas Caimán –fai anos refugo dos piratas e hoxe paraíso fiscal-. Sobre estes productos financeiros digamos que o volume de negocio diario de operacións alcanza os 6 billóns de dólares –a metade do PIB dos USA-, que os 10 maiores administran, por si solos mais de 130.000 millóns de dólares e que, a pesares da súa abundancia numérica, o 80% das operacións son realizadas por soo uns 400 -cada un dos cales administra, cando menos 1.000 millóns de dólares-. Coidamos que estas cifras reflicten con claridade, e por si soas, a importancia actual destes productos e a súa capacidade de influencia na economía financeira mundial e, xa que logo, na estabilidade do sistema.
Quen promove estes fondos?: as principais entidades promotoras -que como veremos son tamén causa e efecto destas crises- son as institucións financeiras -27%-, os fondos de pensións -25%- e as compañías de seguros -13%-,. Por rexións os USA copan o 52% e a UE o 26%.
Como funcionan estes mercados?: por libre. Estes mercados están desregulados polo que, segundo a noso punto de vista e dada a grande inestabilidade na que se moven, son a causa principal das sucesivas crises financeiras. Esta situación dos mercados financeiros, dada a súa enorme volatilidade e inherente inestabilidade, é unha ameaza constante para a estabilidade da economía mundial, non esquezamos o inxente volume de recursos financeiros que moven diariamente que, inevitablemente, inciden sobre a oferta e a demanda provocando espectaculares alzas e baixas nos prezos dos productos e xa que logo nos mercados financeiros –bolsas de valores, etc.-. E son estes desprazamentos –froito no maioría dos casos de golpes especulativos efectuados por sinaturas promotoras de fondos - os que provocan as alzas e as baixas nas cotizacións que, de rebote, repercuten en toda a economía dado o seu volume e importancia.
Este desregulamento –excesivo como subliña P.A. Samuelson, premio Nobel de Economía- facilita a volatilidade e conseguinte inestabilidade xeral dos mercados financeiros con os efectos coñecidos sobre a producción e o comercio, a actividade e o emprego, as rendas dos pequenos aforradores, etc. Pero non esquezamos que si moitos perden, uns poucos ganan, e ganan moitísimo diñeiro: o IBEX pasou –en tres días- dun retroceso do 7,54% á un alza cércana ó 7% -14 puntos de diferencia: fagan números!-
A propósito, este tipo de crises pon tamén en evidencia a “relevancia e eficacia” dalgunhas institucións públicas europeas, neste caso o BCE (Banco Central Europeo): volvendo á P.A. Samuelson, onde estaba o BCE mentres estas crises víñanse enriba?: sen comentarios.


Manoel Barbeitos Alcántara