SÉCULO XXI - SINDICATOS

Os medios de comunicación trouxeron nas últimas semanas abundante colleita de noticias sobre os impactos da globalización: crecemento espectacular de países emerxentes á vez que aumentan as desigualdades, peche dalgunhas actividades en países desenvolvidos, balance negativo das ganancias salariais simultaneamente a crecementos espectaculares dos beneficios declarados polas grandes empresas, isto debería levar a unha reflexión sobre os instrumentos de que dispomos os cidadáns da píe para a defensa eficaz dos nosos intereses. Os que vivimos dun salario tivemos desde a revolución industrial como principal instrumento aos Sindicatos e xorde unha pregunta: ¿continua sendo o Sindicato unha ferramenta eficaz?Nos termos actuais o proceso de globalización ofrece máis ameazas que oportunidades ata cando falamos dos cidadáns de países considerados centrais, moito peor pode ir para os dos países periféricos, o actual modelo imperante é o que impulsan as ideoloxías “neocons" e devén en deslocalizacións industriais, abuso dos recursos ambientais e desregulación salvaxe disfrazada dunha liberdade de mercado inexistente e imposible. Para impulsar un modelo alternativo menos agresivo é imprescindible a democratización do Poder, nese terreo unha das poucas ferramentas sociais existentes son os Sindicatos e evidentemente os cidadáns non poden prescindir de ningunha das súas oportunidades de defensa. Aínda que tardíamente algún paso estase dando na boa dirección, a creación durante 2007 da Confederación Sindical Internacional (CSI) por 306 centrais sindicais de 154 países pode permitir agrupar algunha forza importante para intentar controlar as forzas comerciais desatadas e só manexadas por uns poucos: os donos das transnacionais. Un dos impactos máis evidentes do proceso de globalización é a deslocalización industrial en busca de custos salariais non xa menores senón ridículos, sen que os traballadores dos países obxecto de nova implantación obteñan outro beneficio que a supervivencia en condicións infrahumanas. Os Sindicatos atoparon algunha solución paliativa: os Acordos Mundiais de boas practicas; é claro que quen dispón da mínima forza necesaria para levalos adiante son os Sindicatos implantados nos países centrais, os posibles interlocutores son as transnacionais cuxo éxito depende da súa imaxe fronte aos consumidores, especialmente dos consumidores dos países democráticos. Garantir nos países en desenvolvemento, por este tipo de acordos, un salario mínimo, algunhas vacacións, un sistema de protección da saúde, a posibilidade de negociación colectiva, supón unha defensa a medio prazo contra a deslocalización sen medida, tamén a cambio a propia transnacional obtén garantías contra o posible dumping dos seus competidores con menos escrúpulos, ademais este tipo de autorregulación terá influencia na lexislación local. En Europa, en España constatouse unha perdida do poder adquisitivo dos salarios nos últimos anos, con todo isto é menos certo nos colectivos amparados polos convenios, que o manteñen ou gañan algunhas décimas, pero en España só uns 9 dos 20 millóns de traballadores están cubertos por convenios, neses 9 millóns atópanse practícaa totalidade dos afiliados aos Sindicatos. Para corrixir a desigualdade o mecanismo democrático é o chamado salario social (educación, sanidade, seguridade social, servizos sociais) e a consolidación de condicións mínimas como o Salario Mínimo Interprofesional e nestes temas a opinión dos Sindicatos é unha opinión de peso. Así pois debemos chegar á conclusión de que os Sindicatos teñen un papel neste século, tanto no ámbito máis local como no internacional. Por outra banda a forza real dos Sindicatos está na base social, o cidadán no seu papel de traballador pesa moito menos fose dos Sindicatos, a mellor defensa dos intereses individuais = afiliación indispensable. E seguindo por fórmulas, democratización do poder influencia en lexislación influencia no salario social e SMI = participación en política obrigada, quizá sexa o momento de exporse, outra vez, unha presenza máis activa dos Sindicatos no plano político.

Isidoro Gracia

SÉCULO XXI - Un novo Socialismo Democrático.

Resulta curioso constatar que tanto os traballos teóricos, como algúns intentos prácticos, sobre a procura dunha Sociedade máis xusta, a través de gobernos de corte socialdemócrata ou similar, do presente século, acumúlanse na contorna de Latinoamérica. É necesario recordar que o invento do Socialismo Democrático nace en Europa como oposición ao Comunismo, ou socialismo de tipo totalitario, ao que contribuíu a derrotar polo efecto demostración, tanto ou máis que o enfrontamento semibélico da potencia occidental capitalista por excelencia, invento que está na orixe dos actuais promotores de teoría e práctica do Socialismo Democrático para o século XXI. Por outra banda, resulta bastante claro que os partidos herdeiros dos inventores orixinais perderon impulso e iniciativa, ao integrar na súa doutrina elementos do neocapitalismo, como o valor do mercado como referente case único, ata límites de contradición cos propios postulados. Por iso o intentar reinventar ou actualizar a doutrina socialdemócrata, a través dos útiles existente ou doutros novos, como a macrofundación proposta polo actual Secretario Xeral do PSOE, non só é algo conveniente senón ata imprescindible. En Europa en España perdeuse perspectiva histórica e actualmente confúndese como o Obxectivo a presenza dos partidos socialistas nos gobernos, cando o verdadeiro Obxectivo é estar presentes, si, pero para superar e eliminar as desigualdades creadas polo capitalismo puro e duro. A presenza de socialistas na alcaldía, a presidencia da Xunta ou no goberno do Estado, non se xustifican por se mesmas, teñen que responder obxectivamente ao que os militantes do seu partido, os seus simpatizantes e votantes avalíen como acertado. Hoxe non é suficiente gobernar, é ademais necesario acertar na redución das desigualdades, garantir as liberdades reais, non só a de expresión hoxe en mans de moi poucos, inventar un futuro sostible para as xeracións vindeiras ao ámbito europeo, tamén influír no resto do mundo para a democratización do poder, para conseguir unha repartición da riqueza, repartición que se conseguirá sempre polo uso da forza emanada das urnas e nunca entregada voluntariamente por quen a detentan con tanto exceso. Maio de 2008
Fdo: Isidoro Gracia Plaza

SIGLOXXI: CAPITALISMO, O FRACASO DO MERCADO.

Maio de 2008, os neoliberais máis radicais, os dirixentes do FMI, os banqueiros máis importantes e outros altos directivos da economía mundial, reclaman, esixen, suplican que os Estados obriguen aos contribuíntes a salvar “o sistema”. Fai menos dun ano para todos eles os impostos eran extorsión legal, o mercado un deus infalible e a intervención sobre os beneficios duns poucos, entre os que se atopan eles mesmos, algo satánico. Son conversos á fe do Estado desde a súa fe no Mercado, e actúan coa virulencia de todo converso. Parece que o fenómeno de acumulación e concentración de riqueza en poucas mans, propio do capitalismo, predito polos innombrables, pode conducir ao final do capitalismo ou polo menos do capitalismo tal e como o entenden os seus últimos predicadores “neocons”. É certo que o seu principal adversario filosófico-político occidental, o socialismo democrático, ao aceptar o mercado como referente, non pode ser proclamado vencedor, nin aínda no caso que administre unha parte do sistema e a súa crise, ou quizá por iso mesmo. O seu inimigo hoxe declarado, algún integrismo relixioso combatido desde outros integrismos similares, tampouco. Así pois resta como explicación aquela idea dun antigo dirixente político: o capitalismo vai morrer froito do seu éxito. Faremos ben os cidadáns da píe meditar se vale a pena acudir ao rescate ou “romper a baralla”. Refírome aos cidadáns que estamos na parte do mundo en que come, vístese e dórmese baixo teito todos os días, porque o resto, e o resto é maioría, en África, o boa parte de Latinoamérica e en Asia, téñeno claro só “rompendo a baralla” teñen futuro. É máis, aqueles que en USA e Europa, somos antes que cidadáns consumidores debemos facer balance antes de tomar decisión; é o máis probable que a posible perdida do coche, lavavajillas e playstation impídanos facer o correcto: aproveitar a ocasión para eliminar democraticamente, ou doutra forma, a maior parte dos explotadores (os peores son apenas uns poucos miles), seguramente non pasaremos de negociar algunha rebaixa no interese dos nosos créditos ou como moito un lixeiro incremento dos recursos destinados ás políticas sociais, e quizá ata que nos permitan seguir votando os seus, ou nosos, gobernos. Maio de 2008 Fdo: Isidoro Gracia