martes, 26 de abril de 2011

HONRADEZ, CORRUPCION Y DEMOCRACIA (2)

De nuevo Oscar Iglesias nos ofrece un interesante artículo en la Revista Digital Sistema, la segunda parte del anterior también titulado HONRADEZ, CORRUPCION Y DEMOCRACIA (1). Disponibles ambos en:
http://www.fundacionsistema.com/
Seguramente el principal problema de la sociedad española hoy. El autor del artículo se formula preguntas tales como:
¿Como es posible que se critique que el Gobierno de España de una ayuda de 400 euros para los desempleados, y nadie diga nada de fichajes de 96 millones de euros en el mundo futbol?
¿Como es posible que a un  ciudadano de la calle si no paga una multa o una deuda con la administración se le embargue la cuenta, y no se haga nada con los clubs de futbol que deben a Hacienda mas de 650 millones de euros y tienen deudas de mas de 3.500 millones de euros, despues de dos planes de saneamiento?
¿Como es posible que los ciudadanos demos de nuestros impuestos  miles de millones de euros para rescatar bancos y dediquen parte a seguir aumentando el sueldo de los responsables de la crisis que han sido los presidentes de las grandes firmas?
¿Como es posible que los implicados en el mayor caso de corrupción habido en España todavía no hayan sido juzgados y vayan algunos de ellos en listas electorales, y sin embargo, se haya abierto juicio contra el Juez que los descubrió, acusándole de posible delito de prevaricación por ordenar intervenir las comunicaciones de los cabecillas de la trama en la cárcel?
Estas y otras preguntas, junto a sus respuestas ofrece el autor de este artículo que merece ser difundido, pues se trata sin duda de un problema grave de la soociedad española. Será dificil superar la crisis sin encararlo adecuadamente.

SUSO MOSQUERA
26 de Abril de 2011

OS SOCIALISTAS E O 1º DE MAIO

Do 14 o 21 de xullo de 1889 celebrouse en París un congreso internacional dos partidos socialistas de 23 países, no que participou Pablo Iglesias en representación dos socialistas españois. Aquel congreso sería logo considerado o Primeiro Congreso da Segunda Internacional, e nel tomáronse importantes resolucións como a de “abolir os exércitos permanentes” e a de “establecer unha lexislación internacional do traballo”.
O Congreso adoptou tamén unha resolución a favor da campaña internacional a prol da xornada de oito horas, xa iniciada pola AFL, en Estados Unidos. A proposta do sindicalista francés Lavigne, decidiuse organizar para o 1º de maio unha grande manifestación internacional a favor da xornada de oito horas. Deste xeito sentáronse as bases da festa socialista internacional do 1º de maio.
En 1890 celébrase por primeira vez o 1º de Maio en España. Pablo Iglesias encabeza a manifestación de Madrid, tendo lugar manifestacións en moitas outras localidades destacando as de Barcelona e Bilbao. En Galicia, e por impulso do mestre de taller ferrolán Francisco Fernández García celébranse manifestacións en Ferrol e na Coruña. Os socialistas ferroláns editan o primeiro número do xornal quincenal “El Obrero. Defensor de la clase obrera”, que dirixe o propio Francisco Fernández.
Dende entón o 1º de maio celebrase de xeito ininterrompido en todo o mundo salvo momentos concretos en cada país. En España celébrase incluso durante a Guerra Civil coa excepción das zonas ocupadas polas tropas de Franco. Trala guerra, a ditadura franquista non se atreve a suprimir a celebración, e converte a festa do 1º de maio nunha xornada de exaltación do réxime, as tradicionais manifestacións e actividades reivindicativas son prohibidas e substituídas por exhibicións ximnásticas, e a igrexa católica instaura ese día a festividade de “San José Obrero”. En paralelo, e aínda en plena ditadura, en ocasións arriscando a propia liberdade a ate a vida, o 1º de maio sería unha xornada de loita e reivindicación tanto dende o exilio como no interior a través das organizacións clandestinas, que pese a durísima represión a ditadura non puido destruír.
Recuperadas as liberdades e a democracia, o 1º de Maio de cada ano serviu de cita puntual e colectiva para denunciar os problemas e expresar as reivindicacións da clase traballadora. Tamén para compartir e expresar a solidariedade coas reivindicacións e as loitas dos traballadores e traballadoras doutros países, e compartir nas rúas o abrazo e o saúdo con vellos compañeiros e camaradas, e cos mozos e mozas que se achegan de novo as organizacións sindicais participando e compartindo as ilusións e anhelos dos que e portadora a xornada internacional do 1º de Maio.
Os sindicatos de clase nunca faltaron a cita. Pero dende hai algúns anos si se botan en falta nas manifestacións obreiras destacados e destacadas dirixentes dos partidos de esquerda, sobre todo do Partido Socialista. Tamén se botan en falta actividades específicas destes partidos con motivo do 1º de maio (conferencias, mesas redondas, declaracións, debates, etc.).
Observase igualmente unha atención cada vez máis escasa por parte dos medios de comunicación, restando importancia o feito da súa celebración, non recordando a súa historia e significado, encirrando diferenzas e enfrontamentos entre os sindicatos, silenciando as súas reivindicacións e denuncias, e recollendo unicamente o detalle chusco ou a simple anécdota pero ignorando a información de fondo, ou non publicando editoriais ou artigos alusivos o 1º de Maio e o que representa.
Os poderes económicos e a dereita política sempre estiveron atentos a procurar baleirar de contido esta efemérides da clase traballadora, propiciando actividades alternativas diferentes as manifestacións (con frecuencia “pontes laborais”, praia, viaxes ..). Este ano por ¿casualidade? o 1º de Maio será tamén, ou quen sabe se principalmente o “Día de la Madre” coa conseguinte abundancia de propaganda comercial alusiva. Engadámoslle a elo os partidos de fútbol de mañá mércores (Real Madrid-Barça), os do sábado 30 de abril, e os do domingo día 1, e teremos un menú informativo no que diluír sen problemas o sentido obreiro, reivindicativo e de loita desta xornada histórica.
Sen embargo hoxe, 121 anos despois daquela primeira celebración, en plena crise económica, con máis de catro millóns e medio de parados, con dereitos históricos ameazados e conseguidos con moito esforzo e sacrificio, cando de xeito xeneralizado se está a converter os servizos públicos en negocios privados, cando ós sindicatos e o dereito a negociación colectiva están sendo obxecto de ataques sen precedentes dende fai moitos anos, manifestarse o 1º de Maio e máis necesario que nunca. Os socialistas de hoxe por pura coherencia debemos ser os primeiros en facelo para non traizoar os nosos principios e a nosa historia.

SUSO MOSQUERA
26 de Abril 2011

martes, 12 de abril de 2011

HONRADEZ, CORRUPCION Y DEMOCRACIA (1)

Interesante artículo de Oscar Iglesias en la Revista Sistema Digital http://www.fundacionsistema.com/ Nadie va a venir por las buenas y librarnos de esta lacra de la corrupción. ¡Nosotros tenemos que combatirla! Sabemos bien que en manos de políticos corruptos no hay programas ni ideologías que valgan. La corrupción es una lacra que lo envenena y destruye todo. Los corruptos se llevan nuestro dinero, nuestros derechos, nuestros sueños e ideales, y destruyen la democracia. Sabemos que son poderosos, tanto que hasta se van a cargar a un Juez que se enfrentó a ellos, el Juez Garzón. Han infectado ya sin remedio al Partido Popular, lo saben bien muchos de sus militantes mas honestos, que sen ven impotentes, pero se callan, salvo el que en Madrid denunció a Correa y su prácticas. Pero ¡Ojo! el mal no es exclusivo del PP, este virus amenaza  con extenderse a otros partidos políticos incluidos los de izquierda, y engangrenar la democracia. Contra la corrupción no caben disculpas ni excepciones, hay que combatirla sin contemplaciones allí donde se descubra.
Solo una especie de imbecilidad colectiva puede explicar que se les siga votando. A los corruptos hay que hecharlos de la política sin comtemplaciones. La primera condición que hemos de exigirle a un político es que sea una persona honrada ¿Cómo vamos a encomendarle el gobierno de las cosas de todos a una persona corrupta?. Frente a la corrupción indignémonos, rebelémonos, denunciémoslo, digamos ¡NO!aunque sólo sea por dignidad. De no hacerlo nos haremos sus cómplices.
SUSO MOSQUERA.
12 de abril de 2011

martes, 5 de abril de 2011

REVOLUCIÓN EN EL MUNDO ÁRABE ¿BIN LADEN O MARX?

A estas alturas ya nadie pone en duda que lo del norte de África no es fruto de la labor de agitación de Al Qaeda, sino que tiene su origen en el malestar social, en las escandalosas desigualdades económicas de países ricos pero con la mayoría de su población empobrecida frente a la obscena exuberancia y riqueza de unos pocos, los dictadores que los gobiernan. Dictadores que, con el beneplácito de las potencias occidentales han sometido a sus pueblos al saqueo económico y a una prolongada y escandalosa vulneración de los derechos humanos, falta de libertades y democracia.
La periodista Olga Rodríguez señalaba en un artículo reciente refiriéndose a Egipto que ya un documento revelado por Wikileaks sobre un informe de la Embajada de los Estados Unidos atribuyendo la intensa agitación laboral existente a partir del 2008 a “la subida de precios, la corrupción, la postura pro Estados Unidos y pro Israel da Mubarak, y a la dramática situación de las clases bajas del país”, era el antecedente real a la revuelta popular que acabó con Mubarak. Además, la revolución egipcia reveló que no todos los musulmanes son islamistas, que hay islamistas demócratas, árabes que no son musulmanes, y musulmanes que quieren estados laicos.
Lo sucedido en Egipto tuvo su antecedente, por causas muy parecidas, en Túnez. Hace poco más de tres meses, el 17 de diciembre del año pasado, la policía tunecina requisó el carro de hortalizas que un informático de 26 años en paro, Mohamed Bouazizi, utilizaba para ganarse la vida y ayudar a su familia acosada por el paro y la pobreza. Delito imputado: No tener licencia. Mohamed no aguantó mas la represión administrativa y la impotencia a la que se ven sometidos miles de jóvenes como él, y se quemó vivo, desencadenando una rebelión cívica que acabaría con el Gobierno del Presidente Ben Alí, y se extendería a todo el mundo árabe.
Con diferencias importantes de unos países a otros, pero con el denominador común del conflicto social, el enfrentamiento entre los que no tienen nada o muy poco y los que lo tienen todo (hasta la vida de sus súbditos), la confrontación de clases e intereses se extiende desde Marruecos y Argelia, a Jordania, Libia (con una cruel guerra civil), Siria, Yemen, Bahréin, etc. Ya nada volverá a ser igual. Con miles de muertos de las clases trabajadoras y jóvenes estudiantes, sí, pero muchas cosas cambiarán.
Como titulaba un importante periódico “La historia se ha puesto a galopar en el norte de África”. En poco tiempo están sucediendo muchas cosas, de consecuencias seguramente imprevisibles todavía. Poco a poco iremos conociendo mas y mejor esta realidad tan próxima y tan lejana a la vez, y el desenlace de un conflicto sin duda determinante para el futuro inmediato de estos pueblos, pero muy importante también para el nuestro y para el resto del mundo.
Son muchos los observadores y analistas que señalan el estrepitoso fracaso de los servicios de inteligencia occidentales, a los que se les atribuye ser incapaces de prever lo que ahora está pasando. Sin embargo tal vez no sean ellos, o solo ellos, los que han fallado. Detrás están las políticas impulsadas por los Estados Unidos y la Unión Europea, singularmente los países con intereses directos en la zona, y con todos ellos las multinacionales del petróleo, cómplices de estos dictadores hoy acosados por sus pueblos. Atentos sólo al lucro y al pingüe beneficio, aún teniendo que pagar “una gran comisión” al dictador de turno y a su entorno a cambio de controlar la situación, ignorando los derechos humanos mas elementales (Libia carece de constitución, partidos políticos, parlamento, sindicatos, etc., pero si tiene un buen ejercito, mercenario por cierto. En otros países llevan 40 años en estado de sitio), no acertaron a percibir, o no quisieron ver mas enemigo que Al Qaeda y el islamismo radical. Estaban muy equivocados, aunque la pregunta es si ya lo sabían y nos hicieron creer lo contrario para apoyar en el miedo el desarrollo de sus políticas.
Han olvidado, que los intereses económicos de la gente que habita estos países, que se debieran de haber atendido y garantizado mediante el reconocimiento de derechos y normas legales democráticas, nunca debieron ignorarse pues tarde o temprano, se intentarán conquistar por las buenas o por las malas, mas allá de las creencias religiosas de cada cual.
Si esto esto es así, negarlo o ignorarlo es sencillamente una estupidez en la que no conviene insistir. La alternativa, con todos los matices que se quiera en función de las peculiaridades de cada país es clara: o seguir con las dictaduras y monarquías opresoras incrementando la violencia contra sus propios pueblos, o apertura democrática, libertades y reconocimiento de derechos. Creo que la lección la sabemos, pero conviene aplicarla, no olvidarla: Los derechos de las multinacionales y de los gobiernos, acaban donde empiezan los de las personas. No más súbditos dependientes de los mercados, sino hombres y mujeres con derechos, ciudadanos libres e iguales.

SUSO MOSQUERA
5 de Abril de 2011

viernes, 1 de abril de 2011

OS SOCIALISTAS GALEGOS DE HOXE E AS ELECCIONS MUNICIPÁIS DE 1931

As eleccións municipais de fai 80 anos, celebradas o 12 de abril de 1931, aínda tendo carácter local, acabarían converténdose nun test para lexitimar ou non a monarquía, co resultado da proclamación da República en toda España o día 14. En Galicia, a coalición republicano - socialista tamén trunfa nas principais cidades, conseguindo o PSOE 121 concelleiros distribuídos así: 40 na provincia da Coruña, 19 na de Lugo, 14 na de Ourense, e 48 na de Pontevedra. As sete principais cidades recollen unha presenza de concelleiros socialistas bastante desigual: Así por exemplo, na cidade de A Coruña tan só consegue 1; en Lugo 4, en Ourense 5, en Pontevedra 2, en Vigo 7, en Ferrol 13, e en Santiago ningún. Pola súa parte o PCE, que se formara a partir dunha escisión do PSOE dez anos antes, conseguiría 4 concelleiros, 2 na provincia da Coruña, e 2 na de Pontevedra. Entre os concelleiros socialistas electos cabe mencionar entre outros a Jaime Quintanilla Martínez en Ferrol (logo sería Alcalde); a Francisco Tilve Rodríguez en Pontevedra (o avó de Luís Tilve, que da nome a Fundación); a Manuel Suárez Castro en Ourense, que sería Primeiro Tenente de Alcalde e logo Alcalde; a Emilio Martínez Garrido en Vigo (que logo tamén sería Alcalde); e a Ramón Beade Méndez e Bernardo Miño Abelenda, en Betanzos.
Aqueles non foron os primeiros socialistas en ser elixidos concelleiros, antes o foran outros como Francisco Fernández García en Ferrol (1895) e Enrique Heraclio Botana en Vigo (1913), pero as de 1931 foron unhas eleccións particularmente importantes, porque tiñan lugar despois do período da ditadura de Primo de Rivera (1923 – 1930), e porque traerían consigo a chegada da II República a España.
Hoxe, 80 anos despois, con unha guerra civil e a ditadura franquista polo medio, nun país que cambiou tanto, parece oportuno lembralo por dous motivos: En primeiro lugar para non perder o “sentido da historia” nin por parte da cidadanía nin por parte dos que estes días compiten en novas eleccións para gañar a confianza dos seus veciños e representalos nos concellos. Mais sobre todo para que os socialistas galegos de hoxe non esquezamos ás nosas raíces, nin a perspectiva do traballo gradual pero continuo na dirección de transformar a sociedade actual no camiño dos mesmos ideais que animaban os socialistas galegos naquelas importantes eleccións de 1931.
Esta idea de transformación gradual e progresiva, pero sempre co obxectivo dunha sociedade máis libre, solidaria e igualitaria cada día foi un dos elementos clave no pensamento de Pablo Iglesias, e tamén a recorda Largo Caballero nas súas “Máximas do bo socialista” escritas en 1945 no exilio en Francia cando escribía:
“O bo socialista comprende que a grande transformación social a que aspira non pode realizarse subitamente, por un golpe de man, senón por etapas, por evolución progresiva, e que o seu deber é impulsar esa evolución con perseveranza e intelixentemente, e apresurar o momento da súa completa emancipación”. (1)

(1) Dispoñibles completas en Revista Claridade nº 1, xuño de 2006 (www.fundacionluistilve.com)

SUSO MOSQUERA
1 de Abril de 2011