sábado, 31 de octubre de 2015

ESTASE INCUBANDO UNHA NOVA BURBULLA


Teño sinalado repetidamente que en España un dos maiores problemas económicos, pero con repercusións políticas e sociais, é o enorme poder de influencia da oligarquía financeira e inmobiliaria. Un poder que condiciona totalmente as políticas económicas tanto do goberno español como de autonomías tal que a galega.
Unha oligarquía que, en sintonía coa grande banca de ámbolos dous lados do Atlántico, ten preferencia polas burbullas, e non de xabón precisamente. Burbullas que cando estoupan, algo que resulta inevitable polo seu carácter de burbulla         –prezo superior a valor: ou en termos marxistas valor de cambio moi superior a valor de uso-, provocan crises de tal magnitude como a que vimos de atravesar e na que seguimos cos efectos, sobre o crecemento económico, o emprego, o benestar social e o medio ambiente, de todos coñecidos.
Tamén sinalei –“O risco de novas burbullas”, 1 de outubro de 2015- que os poderes políticos estaban creando as condicións para que se incubara unha nova burbulla. A política monetarista do BCE, primeiro coa súa obsesión pola inflación e logo con o cambio de postura en canto a oferta monetaria facilitando agora unha abondosa e moi barata liquidez, estaba –e está- creando as condicións idóneas para que se incube unha nova burbulla que en España será de novo inmobiliaria polas razóns políticas anteriormente citadas. Unha tolería.
As razóns que me levan a cualificar de tolería a nova estratexia da  oligarquía española é moi simple: no mercado español de vivenda hai na actualidade e no lado da oferta 535.000 vivendas novas aínda sen vender, 33.500 en Galiza,           –decembro 2014, Ministerio de Fomento- as que hai que engadir sobre 1.115.000 de vivendas de segunda man –non teño datos de Galiza- que están a venta. En definitiva un total de 1.650.000 vivendas están, hoxe en día, no mercado español: para darse de conta da relevancia do dato lémbrese que España conta con 47,13 millóns de habitantes e 18,2 millóns de familias. Se comparamos o número vivendas no mercado co número de familias a relación é de 1 casa en venta por cada 16 familias: non sei se haberá algún outro estado europeo que poda presentar este nivel de oferta.
Por outra parte, no lado da demanda, debemos saber que o número actual de vivendas vendidas anualmente apenas supera as 320.000 vivendas -12.000 en Galiza- o que da idea dunha débil demanda. Unha débil demanda que, en contra do que pensa a oligarquía financeira e inmobiliaria española, non é por un problema de crédito ou de liquidez senón da abundancia de vivendas. Unha demanda que de manter ese ritmo tardaría 5 anos en cubrir toda a oferta actual de vivenda e sempre e cando non se construíran novas vivendas.
Pois ben, a pesares desta realidade e da realidade dun mercado laboral que ben está expulsando mozos/as ao estranxeiro ben os mantén en precario, da realidade dunha débeda privada superlativa, da realidade dos desafiuzamentos estanse escoitando de novo ecos emitidos por esa oligarquía, acompañados de tambores dos seus altofalantes, de que se debe recuperar o motor inmobiliario. O argumento utilizado é o de que aínda hai zonas –pobos- en España nos que a oferta non cobre a demanda de vivenda. De tolos!.
Algún goberno galego e español, nalgún momento, atreverase a meterlle man a esta tolemia? ou seguiremos de burbulla en burbulla, cos respectivos estoupidos, ata que para atopar solares para construír vivendas haxa que viaxar a lúa?.



Manoel Barbeitos Alcántara

sábado, 24 de octubre de 2015

La derecha europea, en armas


El Presidente del Gobierno español, que nunca ha hecho profesión de fe demócrata cristiana, pertenece, junto a su partido, al conjunto de partidos de esa filiación ideológica en Europa (en algún lugar había que encontrar refugio si se procede de un fundador que ha colaborado con una sanguinaria dictadura).

Recientemente los líderes políticos de la derecha europea (los económicos están en la sombra, vigilantes) se han reunido para arropar, entre otras cosas, al Presidente español, que vio como le jaleaban xenófobos como el presidente húngaro, Víktor Orbán (actualmente se encuentra incumpliendo toda la legalidad internacional en materia de refugiados e impidiendo la libre circulación de personas –incluso de la UE- según establecen los tratados). Uno que va a visitar Madrid para apoyar a Don Mariano es el corrupto Berlusconi, que no quiere perderse la oportunidad de estar con otro corrupto como nuestro presidente.

También ha sido arropado Don Mariano por el primer ministro irlandés Enda Kenny, cuya mayor hazaña es haber subido el Kilimanjaro, pero sin biografía política. El reaccionario Sarkozy, que ya hizo el ridículo en la campaña catalana reciente, volverá a estar con nuestro presidente para recomendarle las políticas más conservadoras posibles. No debe olvidarse la actitud de los gobiernos de Sarkozy en los barrios pobres de París y otras grandes ciudades de Francia.

Otro de los que jalearon a nuestro presidente es el de la Comisión Europea, que nunca ha trabajado y ha dedicado toda su vida a ocupar cargos públicos, por lo que poco sabe sobre la vida real. El Presidente del Consejo en la actualidad, el polaco Donald Tusk, que también estuvo aplaudiendo a Don Mariano, ha cambiado tantas veces de partido que puede no sea a cual pertenece en la actualidad. Algo muy común en la derecha española. El Presidente de los “populares” europeos carece de biografía política como no sea la de alcalde de una ciudad cercana a Estrasburgo, en Alsacia, pero nunca ha estado comprometido con verdaderos programas transformadores.

También estuvo –y estará en Madrid- Passos Coelho, el conservador portugués que ha ganado las elecciones en su país aún habiéndole sometido a medidas draconianas en materia económica. Sin embargo esto ha sido posible solo porque la izquierda se ha presentado dividida en tres partidos, que ahora se han puesto de acuerdo para formar gobierno. El Presidente Cavaco, a quien le ha salido todo bien en política, agota hasta el último cartucho antes de permitir que forme gobierno una mayoría de izquierdas.

La Constitución portuguesa, en su artículo 136, concede al Presidente de la República la facultad de nombrar y separar al primer ministro, pero la Asamblea (Parlamento), por el artículo 166 tiene la facultad de examinar el programa de gobierno y votar mociones de confianza y censura al Gobierno. Por el artículo 198 el Gobierno debe cesar si su programa es rechazado por la Asamblea y el Presidente de la República no podrá disolverla por esta causa salvo en el caso de tres rechazos sucesivos. ¿Llegará Passo Coelho a provocar el rechazo por tres veces de la Asamblea? ¿La disolverá Cavaco en este caso provocando la convocatoria de nuevas elecciones? La derecha europea está levantada en armas, envalentonada por los éxitos electorales de los últimos años: Reino Unido, España y casi toda la Europa del este.

La izquierda europea, mientras tanto, dividida más que nunca, viendo como se resquebrajan las conquistas sociales logradas hasta los años ochenta del pasado siglo. Los sindicatos casi desaparecidos, los poderes económicos dispuestos a todo con tal de que una izquierda nueva tome el poder político legalmente. Creo que no somos del todo conscientes sobre lo importante que es que las reformas en profundidad, allí donde gobierne la izquierda, mermen de una vez el predominio de la economía sobre la política.

L. de Guereñu Polán. 

viernes, 23 de octubre de 2015

OS GALEGOS PELEXADOS COA BIOSFERA


Cando un vota unha ollada ao conxunto do territorio galego, de Ribadeo a Tui –pola costa e polo interior-, non pode por menos de pensar que, dalgún xeito, “os galegos estamos pelexados coa biosfera”. O territorio galego ten sinalado nas súas entrañas e na súa contorna, quizás moito mais que a maioría das comunidades españolas, as sinais dun modelo de crecemento económico que considera que os recursos naturais de Galiza son inesgotables amais de facilmente renovables.
Enfeito parecera que os axentes políticos, sociais i económicos galegos apostaran, na súa maioría, por un crecemento económico baseado na explotación intensiva dos recursos naturais, unha explotación que vai deixando en todas partes a súa marca indeleble. Os sistemas agrario, pesqueiro e  industrial, a actividade da construción, o propio turismo apóianse nunha explotación intensiva da biosfera, da terra, o mar, o aire, os recursos vexetais e minerais, as especies animais a un ritmo moi superior a súa propia capacidade de reposición.
E por si esta explotación de recursos no fora suficiente ataque a biosfera,  a burbulla inmobiliaria con unha intensa i extensa creación de asentamentos urbanos –maiormente, aínda que non exclusivamente, na costa- e a febre de novas e grandes infraestruturas con un feixe inacabado de autopistas, autovías, novas liñas de ferrocarril para grande velocidade –cos conseguintes acuedutos, pontes, túneles..- que amais de ocupar terreos de grande rendemento biolóxico, supoñen tanto a redución da superficie galega destinada a usos agrarios, a espazos naturais e a bosque como a perda de cortiza vexetal e de fauna animal e o desvío anárquico, cando non a seca, de canles naturais de auga tales que estase provocando un cambio radical nos ecosistemas e na paisaxe de Galiza. Un cambio ao que contribúe o intenso proceso de despoboamento que está sufrindo o rural galego con o conseguinte deterioro do patrimonio e os activos agrarios e forestais. Un cambio tal que poida que este chegando a seren irreversible. Un cambio cuxos custos económicos, ecolóxicos e sociais poden chegar a seren imposibles de asumir.
Un cambio que ten un motor e unha guía económicos. Un motor que é a avaricia infinita dos posuidores do capital –bancos e construtoras maiormente-. Unha guía que é a máxima ganancia e o mínimo custo. Un cambio que ten unha cobertura e unha lexitimacións políticas: a cobertura dunha clase política gobernante –a nivel estatal, autonómico e local- maiormente corrupta, incompetente e raposeira que favorece, encobre e aguilla este tipo de crecemento económico: os incontables casos de corrupción entre a clase política avala esta derradeira afirmación. Corrupción que confirma o maridaxe que en España existe entre a oligarquía financeira-inmobiliaria e a clase política.
Un cambio que parecera subliñar algo así como si os galegos estivéramos pelexados coa biosfera.



Manoel Barbeitos Alcántara

.

domingo, 18 de octubre de 2015

El Partido Socialista es de los afiliados

Y no digo militantes porque no se estila que existan, contrariamente a los años setenta y ochenta pasados (mucho más con anterioridad). El militante es una especie de guerrero de paz que tiene al partido como alguien a quien servir y defender. El afiliado -huelga decirlo- es otra cosa. El Secretario General, sin duda porque interesa a su poder, dice que el Partido Socialista no es de los afiliados, pero es evidente que sí lo es. A no ser que el Partido Socialista sea solo de unos pocos -entre ellos el Secretario General- que nombran y destituyen a su antojo sin explicaciones de ningún tipo. Esto no se hace solo ahora, se ha hecho siempre y siempre ha traído problemas. El Comité Federal, formado por aspirantes a ser diputados u ocupar otras responsabiliades públicas, suele callarse ante tales desafueros.

Se comprende perfectamente que, siendo el centro político una aspiración de todo partido que aspire a gobernar, se acuda a personas que están idenficiadas con dicha posición del espectro. Pero si esas personas han sido látigo del Partido Socialista, si le han combatido hasta la saciedad, la cosa ya no se presenta como conveniente. Tampoco es conveniente destituir al Secretario de una federación que ha sido elegido por los afiliados en buena lid. El señor Gabilondo, cuya valía y honradez están sobradamente probadas, pudo haber sido presentado a unas elecciones primarias en las que también participasen otros candidatos, por ejemplo el Secretario de la federación socialista. Pero si el conejo se saca de la chistera improvisadamente, para que no dé tiempo a tales primarias, la cosa ya es muy inconveniente, muestra unas formas políticas antidemocráticas y un autoritarismo que ha de denunciarse. 

Como los afiliados han de denunciar estas prácticas dentro del partido, los demás ciudadanos lo podemos hacer valiéndonos de cualquier foro, máxime si deseamos lo mejor para nuestro país y para el Partido Socialista. Destituir al portavoz socialista en un Ayuntamiento, semanas después de haberle presentado a las elecciones, sin explicación de ningún tipo, es otra práctica antidemocrática en la que el Secretario del PSOE ha incurrido muy inconvenientemente. 

No solo esto: para un socialista se comprende mal que la Presidenta de una Comunidad Autónoma convoque elecciones cuando no tocan para gobernar con un partido conservador cuando antes el apoyo era un partido progresista (Izquierda Unida). Para ese viaje no hacían falta alforjas. La arrogancia con que algunos dirigentes socialistas tratan a esa organización, que ha gobernado con los socialistas no pocas veces, ha llevado a aberraciones como la de Extremadura de hace unos años, que ha permitido el "goce" del poder al Partido Popular. 

Si el Partido Socialista fuese de todos los ciudadanos -como pretende interesadamente su Secretario- podrían influir en él indeseables, delincuentes, afiliados al Partido Popular y otros pelajes. Pero es evidente que no es así: el Partido Socialista ha sido siempre de sus afiliados (antes de sus militantes) que han hecho de él lo que en cada momento han querido. En ocasiones lo han elevado a los más importantes logros de la democracia en España; en otras a los más notorios escándalos, con el concurso pasivo de sus dirigentes. Si de algo se puede acusar a las direcciones socialistas en esta materia es de no haber actuado a tiempo: ni con el caso Roldán, ni con las brutalidades de las autoridades vascas (socialistas) contra ETA y su "entorno", ni contra los casos Urralburu y Otano en Navarra, que han llevado a que el PSOE no volviese a gobernar en dicha Comunidad desde 1996, ni en el caso de las responsabilidades políticas de los señores Chaves y Griñán (políticas, digo) en materia de expedientes de empleo, ni las decenas, si no cientos, de casos de alcaldes y concejales que se han mantenido en sus puestos después de la comisión de delitos -o de incumplir los estatutos internos: véase el caso Silva, de Vigo- sin que los Secretarios respectivos hayan hecho lo que tenían que hacer: apartarlos. 

En cambio los señores Gómez y Carmona no están incursos en ningún caso de corrupción y han sido víctimas de la prepotencia y vanidad de unos pocos (la actual dirección del PSOE en Marid se ha acomodado por conveniencia a uno de estos abusos).

Probablemente el Partido Socialista sea uno de los dos más votados de España en las elecciones de diciembre, pero con menos del 30% de los votos, quizá con el 25%. Pequeña cuota para un partido que ha tenido el honor de hacer las más importantes reformas políticas y sociales de España. Pero es que hay militantes (ahora sí, militantes) que no tragan y se han ido, pues no quieren estar en un partido de simples afiiados cuyos jefes se comportan como jeques árabes. 

L. de Guereñu Polán.

viernes, 16 de octubre de 2015

CRECEMENTO A TODA COSTA: CRECEMENTO REAL?


Con demasiada frecuencia tanto dirixentes políticos como sindicais fan a vista gorda diante dos enormes estragos que no medio ambiente producen algunhas actividades industriais –como por caso as industrias extractivas- baixo a xustificación dos empregos e a riqueza que se crean e de que “mais contamina o desemprego e/ou a fame”.
Aínda entendendo as razóns que levan a eses dirixentes a defender este tipo de industrias tan daniñas penso que “as árbores non lles deixan veren o bosque”. Galiza é un caso paradigmático de impacto ambiental pola actividade das industrias extractivas: as bisbarras de Valdeorras e  Porriño-Mos pasan por seren as mais emblemáticas pero, como dicía nun texto anterior, son moitas mais as bisbarras que soportan ese impacto tal que Galiza vai camiño de se converteren nunha grande canteira. Compre, xa que logo, facer unha pequena reflexión sobre o tema deixando a unha veira tópicos e falsos argumentos preconcibidos con frecuencia demagóxicos.
Segundo as fontes mais fiables nos momentos mais álxidos da actividade –que coinciden cos anos da burbulla inmobiliaria- o nivel de extracción de granito acadaba en Galiza a cifra de 800.000 toneladas anuais (60% do total español) creando 2.800 empregos directos e 2.000 indirectos. Pola súa parte a extracción de lousa acadaba nas mesmas datas un volume superior as 560.000 toneladas anuais (70% do total español) creando un numero estimado de 3.300 empregos. Poidan que non sexan datos exactos dadas as fontes pero non deben andar moi lonxe da realidade. O que non nos din esas fontes é nin o volume de terra e masa vexetal que se mobilizou con esas extraccións nin o volume de residuos e/ou sedimentos que se orixinou. Nin tampouco o volume de auga contaminada, de enerxía consumida ou de terra mobilizada so polas vías de transporte. Non falemos xa do tempo que deberá transcorrer para que eses terreos recupérense, aínda que sexa parcialmente, do deterioro producido. Si que iso é posible, cousa que dubidamos.
Esta dobre vara de medir –vantaxes/perigos- para este tipo de actividades industriais –como sucede con moitas outras- e moi típico das ideoloxías desarrollistas que so teñen en conta os intereses do capital, dos empresarios esquecéndose do interese global da sociedade que vive e desenvolvese no lugar escollido por esas industrias extractivas. Calcúlase canta riqueza (produción, ventas, emprego) se crea e se desenvolve pero, calcúlase canta riqueza (recursos naturais, enerxía, produción animal e masa vexetal …) se destrúe polo camiño?. Calcúlase canta riqueza se podería teren creado con outras actividades menos agresivas co medio ambiente?. Unha vez pasada a euforia desarrollista, están agora esas bisbarras mellor que antes?, ou tan sequera seguen cando menos igual que antes da explotación?, son reparables os desastres causados?, que territorio queda para as xeracións futuras?: lémbremos que so entre Porriño e Valdeorras extraéronse unha media anual de 1.500.000 toneladas entre granito e lousa.
A especie humana afastouse do modelo de funcionamento da biosfera cando empezou a usar masivamente os combustibles fósiles para acelerar as extraccións da cortiza terrestre e estender o transporte horizontal por todo o planeta. Utilizar o ferro e o carbón para fabricar e abastecer maquinas de vapor que aplicaban a súa forza mecánica para extraer, transportar e procesar mais ferro e mais carbón, con os que obter mais máquinas de vapor, anunciou a espiral de crecemento explosivo característico da actual civilización. Ademais a enerxía e os materiais derivados destas extraccións non so aceleraron os procesos industriais e elas vinculados, senón tódolos outros procesos de explotación dos recursos planetarios, favorecendo tamén o crecemento exponencial da poboación. Esta espiral de crecemento, ao apoiarse no manexo en grade escala dos stocks de determinados materiais contidos na cortiza terrestre, sen devolvelos a súa calidade orixinaria de recursos estaba abocada a acentuar o deterioro do patrimonio natural tanto pola extracción de recursos como polo vertido de residuos, resultando xa que logo globalmente inviable” (J.M. NAREDO: “Raíces económicas del deterioro económico y social”. S.XXI)




Manoel Barbeitos Alcántara

.

sábado, 10 de octubre de 2015

La necesidad de una Europa unida para sobrevivir como ciudadanos libres


En el siglo XVII Hobbes identificó al Estado como única defensa frente al monstruo Leviantán, que identificaba como “La guerra de todos contra todos”, no imaginó que también escribía para el siglo XXI.
En 2011 releyendo algunos párrafos de la traducción de Tierno Galván del libro “El ciudadano y Leviatán”, de Hobbes, encontré motivos para el optimismo en la única herramienta que podía sacarnos del pozo de la crisis: La Política. En  2011 la Unión Europea aún parecía un proyecto con un futuro solido, con escasas dudas, hoy no solo han crecido exponencialmente las dudas, en especial con el trato dado a los problemas con Grecia, sino también por las actitudes de algunos gobiernos (en especial, pero no solo, el de Hungría) respecto a los valores básicos que impulsaron el proyecto europeo.
Pero tanta gravedad como lo anterior, sino mayor, tiene la respuesta generalizada que han dado gobiernos de todo color a la crisis económica, desgastando, cuando no dinamitando la proposición teórica del contrato social, propuesta por Hobbes y traducida en Europa como “estado de bienestar”. Incluso es posible que en el trato dado, por casi todos los gobiernos europeos, a sus propios ciudadanos está la base de las justificaciones que los nacionalistas centroeuropeos alegan, para incumplir sus obligaciones con los inmigrantes exteriores, como los refugiados, e incluso con los procedentes de otros estados socios de la UE.
Como otros grandes pensadores parte de un buen conocimiento de sus conciudadanos y vecinos: “el hombre es un animal esencialmente egoísta, y la fórmula primera y fundamental del egoísmo es la supervivencia”. Por ello si quien detenta el poder absoluto al ejercerlo en vez de evitar el miedo lo produce y ocasiona la destrucción del acuerdo de cesión de su libertad por parte del ciudadano, o si traspasa los límites de lo necesario, se convierte en un poder superfluo y por lo tanto el ciudadano verá su supervivencia amenazada, y reaccionará con violencia. Esa violencia, que en 2011 aún se veía en lejanos desiertos, hoy no solo se ha trasladado a nuestras puertas sino que las traspasa y está empezando a estallar en nuestros pueblos, y entre nuestros conciudadanos alienados con viejos fantasmas y símbolos, como aquellos que vuelven su mirada a la seguridad que un día, ya muy remoto, aportaba la tribu.
En contra de lo que muchos creen la Unión Europea no es solo una comunidad económica, aún cuando ese fue el ropaje inicial con que se disfrazó el proyecto por los fundadores. La UE es algo más que una mera suma de Estados para hacer fácil los negocios, es una creación que tuvo y aún tiene (o debería tener) como primer objetivo salvar a la propia civilización europea del colapso, al que se vio abocada por las continuas guerras entre vecinos.
Como remedio al Leviantán bíblico era suficiente la creación del Estado y la acumulación por este de un poder suficiente, que ejercido con el consentimiento de la mayoría, y mediante un razonable uso de la fuerza, nos protegería del miedo respecto de los demás y de otros actores ajenos a la República o al Reino: la religión, el extranjero, la guerra, el hambre, etc., y el instrumento es válido si sustituye el terror por sumisión y respeto. Pero el Leviatán de hoy es insaciable, y está poniendo en riesgo la misma supervivencia de los Estados, su papel lo están ejerciendo los mercados y sus verdaderos dueños, los grandes especuladores y que han traspuesto los límites, al quitarnos buena parte de aquello que asegura nuestra supervivencia, como la educación y la sanidad públicas, o como nuestros recursos para el futuro, es más que evidente, en consecuencia el poder de los mercados ya es un poder superfluo que nos está llevando claramente a una guerra de todos contra todos.
Una vez que los legítimos representantes de los ciudadanos, los Gobiernos Democráticos, tomen conciencia de que su propia supervivencia ya es más que precaria, tendrán que reaccionar y si no quieren que el Leviatán acabe con todos ellos, y además devore a sus voluntarios súbditos, deberán ser ellos los que acaben con el Leviatán, bien embridándolo fuertemente con normas (tasas y altas exigencias legales) o bien acabando físicamente con él (convirtiendo en delictivo todo lo que se relacione con los paraísos fiscales y la especulación ilimitada).
Sin embargo el tamaño y la voracidad del actual monstruo se salen de la escala que un simple gobierno de un estado puede controlar, solo un ente mayor y más poderoso lo puede embridar, y en el horizonte próximo solo aparece como viable, y útil para los ciudadanos de a píe, el imperfecto e incompleto proyecto que llamamos Unión Europea y una herramienta, denostada pero imprescindible, es la Política. A ver si nos enteramos todos y actuamos en consecuencia.
Por cierto, volver a la tribu, como propugnan algunos nacionalismos, es ir en la dirección contraria a la lógica más elemental.
Isidoro Gracia
Octubre de 2015 

Yámbulo y la CUP



Creo que fue Diodoro quien, en la antigüedad, describió unas islas cuyas características y localización atribuye a un mercader árabe llamado Yámbulo: las serpientes eran comestibles, los habitantes hablaban dos lenguas y, por consiguiente, podían mantener dos conversaciones al mismo tiempo y otras imaginaciones por el estilo. Hay otras muchas utopías en la antigüedad que luego se pusieron de moda durante el Renacimiento, inspirando a Tomás Moro.

Pero hay utopías que son útiles porque mantienen el ideal de una comunidad en la consecución de una sociedad justa e igualitaria, mientras que hay otras –lo he leído recientemente- que sirven solo a “la satisfacción de un complejo psicológico”: este es el caso de la CUP (y podría hacerse extensivo a ERC y al señor Mas, cuyo partido nunca fue independentista).

Los dirigentes de la CUP debieran saber que la población catalana –como la europea- no es anticapitalista por la sencilla razón de que se ha llegado a una estructura de clases en la que hay muchos propietarios. Ya me gustaría a mí que hubiese más anticapitalista de los que lo proclaman, que son pocos. Los resultados electorales últimos en Cataluña también revelan que su sociedad no es anticapitalista: ERC nunca lo fue, Convergencia está por el capitalismo más duro, lo mismo que Ciudadanos, y la socialdemocracia no hace ascos al capitalismo, como así mismo Podemos (“necesitamos a los ricos”).

También está bastante claro –aunque no se pueda decir la última palabra- que la mayoría de la población catalana no es independentista, no quiere dar saltos en el vacío y está acomodada a un sistema que tiene carencias evidentes, pero las cuales afectan solo a una minoría, pues la clase media no discute el capitalismo. También debieran saber los dirigentes de la CUP que la sociedad catalana no está por la desobediencia civil, pues correrían peligro muchos logros aún dentro del capitalismo. Además, los responsables públicos, si desobedecen las leyes, incurren en delitos graves por los que han de responder.

Creo que los dirigentes de la CUP –sus votantes son otra cosa- creen que es posible desobedecer leyes democráticamente aprobadas sin pagar consecuencia alguna. Es como el huelguista que quiere se le paguen las jornadas de huelga: si la patronal financia las huelgas, malo. Luego vendría el victimismo: “se nos persigue y reprime porque desobedecemos leyes injustas…”. Es curioso que algunos se erijan en decidir que leyes son justas y cuales injustas, aún sabiendo que estas existen y son las que perpetúan precisamente el capitalismo.

Los dirigentes de la CUP no deben saber que tienen votos prestados, se les ha subido el resultado electoral a la cabeza; no deben saber que mantener esa tensión entre el electorado es suicida, pues cuando dicho electorado vea que el maximalismo no lleva a ninguna parte, fijará su atención en otras opciones que tengan los pies en la tierra. Que yo sepa, los únicos que consiguieron llevar su utopía al poder (no a la realidad) fueron los comunistas del siglo XX, y ya sabemos en que tipo de dictaduras y crímenes acabó todo.

A mí me parece bien hacer profesión de fe anticapitalista, pero como un deseo que, hoy por hoy, es irrealizable. Los poderes económicos son demasiado fuertes y se encuentran asentados en todas las instituciones. La sociedad está desideologizada y son pocos los que consideran que las clases existen y que la oposición entre ellas es irreconciliable. Por eso el fracaso de los sindicatos (en toda Europa, ya que en el resto del mundo no existe un sindicalismo fecundo como el que existió aquí durante casi dos siglos).

Los dirigentes de la CUP tienen dos lenguas y mantienen dos conversaciones al mismo tiempo, contradictorias entre sí: no tiene sentido ser anticapitalista y nacionalista en un país como Cataluña (otra cosa sería el Congo de los años cincuenta pasados). Ser nacionalista es aspirar a mirarse el ombligo en un mundo cuya economía está globalizada, que no es utópica sino real y cruel, donde los grandes problemas de la humanidad (ecología, inmigración, tercer mundo, guerras, islamismo, globalización, corrupción empresarial y corporativa, populismos…) solo tienen arreglo (si es que lo tienen) con la colaboración entre pueblos, sin fronteras y sin perder el tiempo en procesos que tienen los días contados.

L. de Guereñu Polán.

viernes, 9 de octubre de 2015

CRECEMENTO ECONÒMICO OU DESENROLO


A crise financeira-inmobiliaria, o fin por estoupido do boom inmobiliario español puxo en evidencia, unha vez mais, o fracaso das teses desarrollistas. A idea de asociar “progreso” a “crecemento económico” leva, con demasiada frecuencia, a que gobernantes de moi distinto signo –lembremos as declaracións triunfalistas dos gobernantes españois e galegos: “España vai ben” (…..) “Estamos seguros de que imos superar a Alamana e a Italia en renda per capitá” (…) “Galicia medra a un ritmo superior a media española i europea” (…)  encol da marcha das economías española e galega durante o boom inmobiliario- semella que pechen os ollos diante do feito de que ese “crecemento económico” –baseado no desarrollismo- de ningures supón o progreso social e moito menos nas zonas periféricas caso de Galiza senón que, moi pola contra, conduce finalmente a unha crise marcada tanto polo deterioro das condicións de vida nesas comunidades, moi especialmente das súas xentes de rendas medias e baixas, como polo grave deterioro ecolóxico.
Unha evidencia dese deterioro social témola nas consecuencias que para moitas familias galegas i españolas tivo, e segue tendo, o elevado endebedamento en que caeron por mor de apuntarse a un “crecemento económico” que de ningures significaba progreso senón que levaba nas súas entrañas a burbulla que o faría estoupar. Un endebedamento que sitúa a esas familias, que creron no desarrollismo, ao borde da exclusión social por moitos anos.
Outra evidencia témola a nivel ecolóxico e medio ambiental: a burbulla inmobiliaria, xunto as moitas grandes infraestruturas construídas –autopistas, AVEs..- e as actividades industriais a elas asociadas –moi especialmente as industrias extractivas da lousa, o granito, a minería … - deixaron unhas paisaxes en España i en Galiza –como por caso As Mariñas coruñesas, A Costa lucense, O Macizo central ourensá, A Serra de Queixa, Pontevedra-Vilaboa, Valdeorras, Val do Louro, O Caurel, Terra Chá, Sarria, por citar algúns dos casos mais paradigmáticos que non únicos- marcadas por un enorme impacto destrutivo na natureza tal que tardaranse xeracións –si é que algunha vez se consegue- en restaurar o equilibrio e a diversidade destruídos.  Un impacto que os diferentes gobernantes españois e galegos semella non chegaron a veren. Estes non tiveron en conta os efectos regresivos de tal crecemento económico nin tampouco a necesidade, si falamos de auténtico desenrolo, de conservalos recursos naturais e a diversidade.
Esta aceptación como instrumento de progreso e benestar do que resulta seren simple desarrollismo ven a seren unha vitoria mais da ideoloxía neoliberal sobre o pensamento progresista. A identificación do incremento da produción         –PIB- co progreso e a modernidade tanto social como individual non deixa de seren –como ensinan múltiples evidencias- mais que planteamentos obsoletos que, mais cedo que tarde, levan a “unha miserabilización sen precedentes” (Ivan Ilich).
Planteamentos obsoletos que derivan de que “todos nos estamos tan influenciados pola ideoloxía xustificadora do progreso que configurou este sistema histórico que resúltanos difícil admitir incluso os grandes inconvenientes históricos deste sistema (….) Lonxe de seren un sistema <<natural>>, como algúns apoloxistas tratan de manteren o capitalismo histórico é un sistema absurdo (…) que busca acumular capital co gallo de acumular mais capital” (I. Wallerstein: “El capitalismo histórico” SIGLO XXI). Un pensamento absurdo que non é so monopolio das dereitas.


Manoel Barbeitos Alcántara

jueves, 8 de octubre de 2015

ERNESTO, EL CHE, QUE SUBIÓ A LOS CIELOS


Dr. D. Ernesto Guevara de la Serna. Su sonrisa burlona e iconoclasta se asoma desde un póster, un graffiti, un mural, una postal o una camiseta. Con su melena lacia. Su boina negra  ladeada y  la inconfundible estrellita de cinco puntas. Su barba de pelusilla perezosa oscureciendo las mejillas. Sus bigotes de guías caídas enmarcando su eterna mordacidad.

Nacido en Rosario,en 1928, a orillas del Río Paraná, en la Pampa Oriental- Ejerció desde muy mozo, de ciudadano del mundo.. Sus ojos enrojecidos de asmático crónico, hurgaron con precocidad y ternura en los hombres y mujeres que poblaban la América Total cuyas injusticias y miserias resaltaban ante recursos inmensos y riquezas abundosas. Quizás, como el asma que azotó feroz su cuerpo, esta visión laceró mortalmente su corazón enamorado de la justicia y la solidaridad. Ante su saqueo continuado, se forjò su  indignación frente al Marshall continental que asomaba tras cada expoliación, atropello de cualquier política que emergiese como correctora de injusticias, manipulaciones y actos de fuerza al servicio de los intereses políticos y económicos USA, corrompiendo para ello cualquier administración. Esa antipatia que crece cada día con mas fuerza  en el Dr. Guevara no parece ayuno de razones. Razones como los derrocamientos e intervenciones solapadas o sin careta en todos los países del continente que tengan la osadía de rehuir el guión. Arbenz en Guatemala, Janio Quadros y Goulart en Brasil, Perón primero y Frondizi luego, Juan Bosch en la República Dominicana... la retahíla es tan larga como la voracidad intervencionista del amigo americano. Por ello, no deba sorprender que en el último recuerdo fotográfico de Guevara, pocas horas antes de ser baleado a sangre feria y sin mayor juicio que el temor y el odio, aparezca el agente de la C.I.A., Félix Rodríguez, al mando de  unos milicos bolivianos.



La presencia guerrillera del Che en Bolivia, pese a su precariedad material y soledad política, moviliza a USA que envía al general William Tope a la zona encabezando un grupo de asesores militares próximo a la centena. Asimismo llegará un equipo de entrenamiento dirigido por el Mayor Shelton y el capitán Leroy, ambos con sangrienta biografía afamada en un ambiente de impunidad criminal: Saigón A diferencia de los recién nacidos, que se dice llegan con un pan bajo el brazo, ellos traen material de muerte: varios aviones P-51, C-130, H-19, y una docena de helicópteros artillados. Las actuaciones  se coordinan desde la Embajada americana en presencia de Rene Barrientos, aupado a la primera magistratura por una Junta Militar.

El Che, el rebelde del burro como lo calificaría Batista por las referencias que sus oficiales le hacían llegar sobre la cabalgadura que usaba, avanzaba con fatalismo hacia el futuro dejando ya en el regazo de la historia su ciclo cubano, que había durado apenas una década. Atrás quedan el Banco Nacional y los billetes firmados con un conciso “Che”, Bahía Cochinos, las zafras, las noches de La Cabaña, e incluso las conversaciones hasta el amanecer con Pablo Neruda...



"Crear dos, tres, muchos Vietnams”, ...Es su consigna y su última declaración de guerra al Imperio. Nace el falso perfil de Adolfo Mena, que entra en Bpñivia como presunto funcionario de la O.E.A. acreditado ante el Gobierno  como interesado en estudios y cooperación agropecuaria. Se trata de un caballero cuarentón, algo calvo, teñido de rubio, perfectamente rasurado y con gruesas gafas. Su destino será Ñancahunazu, en el sudoeste boliviano, tierra agreste y despiadada. La suerte no tardará en asomar su rostro esquivo. La acción bélica, por la defección del PCB, habrá de iniciarse prematura, cuando la infraestructura básica de la guerrilla carece de forma sólida.

Los meses se agolparán veloces entre enfermedades, hambre, cansancio, soledad y aislamiento. La única compañía fiel, irritante y tenaz, será el asma. Supervive en la adversidad afrontando con conciencia clara las circunstancias inclementes.  Curtido en el rigor, es parco y árido, víctima de dolorosas desconfianzas, ausente ya el tiempo de sonrisas o sosiego que pudieran mostrar un destello humano. Mientras, las balas o la deserción van hurtando concurso a la gesta. Quizás en el corazón del guerrillero en las noches húmedas de frías estrellas, solo quede el recuerdo de Altagracia. Aquel pueblo chico y cálido, que el desvelo paterno buscó como atenuante del asma de infancia. O evoque con melancolía, las charlas con la niña Carmen, sobre la guerra civil española, ella exiliada, él, oidor atento.



La muerte  lo encaró metamorfoseada la guadaña en suboficial mestizo y enano, cruce espurio de indígena y castellano abrumado de mal gálico. Mario Teran dicen se llamaba y hubo de tenerse borracho de aguardiente para apretar el gatillo de su M-2 sobre un Che malherido y desangrado... "tira cobarde, que sólo vas a matar a un hombre...", el ajusticiado anima al asesino. Castelao, gallego, dibujante, escritor y exiliado, ante crímenes similares en otros lares de infamia y tal tesitura apostillaría uno de sus geniales dibujos diciendo, creen que matan, pero sementan...



El hombre que amaba la cultura como única herramienta para ser libre, sería por amargo escorzo del destino, despenado en una escuela de La Higuera. En medio de ninguna parte. Al medio día del nueve de octubre del año de desgracia de 1967. Y será con la maestra de la escuela, Julia Cortez, la última plática que mantenga con una mujer.

Como a Judas, al suboficial asesino le prometen sus monedas de plata: un cursillo en West-Pont y un reloj. USA, al igual que Roma, es reacia a pagar traidores una vez usados. Por ello nunca hubo nada de lo ofrecido. Del suboficial asesino sólo queda en Cochabamba una estela patética y alcoholizada huyendo en las esquinas de las pesadillas de un Che, burlón impenitente, luciendo altanero y orgulloso sus chorretones de sangre roja.

El cadáver del Che, en una camilla  es amarrado al patín de un helicóptero. Así es como subió, el que decían Che,  a los cielos de América... En un helicóptero del Pentágono  y la CIA.

Ernesto CHE que subió a los cielos desde donde sigue irónico contemplando el mundo con su estrellita  roja rutilante y su tabaco  humoso entre sus labios burlones apenas contraídos por una tos asmática…  Y desde su propia ironía amenaza...Volveré!!! ...y no seré póster...




Antonio Campos Romay

viernes, 2 de octubre de 2015

Otra vez Cataluña (por ahora)



Supongamos que el señor Mas es investido President de la Generalitat próximamente. Pueden permitir que esto sea así las Candidaturas de Unidad Popular en combinación con Cataluña si es pot (o una parte de ella) para que el bloque independentista no se disgregue. Aparte los pocos escrúpulos del señor Mas con la corrupción de su partido (no sabemos si él mismo está enfangado) quizá sea la mejor opción de las posibles, pues el empresariado catalán y un sector de su partido le harán reflexionar más tarde o más temprano para que abandone –cuando todo se haya enfriado- a los compañeros de viaje que se ha echado. Será entonces cuando descarrile el tren independentista.

La lectura que algunos hacen de que todos los que han votado CIU, Esquerra o CUP son partidarios de la independencia es una majadería. Algunos analistas ya han indicado que el engorde de “Ciudadanos” se debe, en parte, al voto de CIU que no quiere la independencia (por minoritario que sea) además de a antiguos votantes del PP y del Partido Socialita. Otros han señalado –y creo que con acierto- que el votante de la CUP es muy heterogéneo, pues esta formación se presenta como anticapitalista, lo que habría llevado recibir apoyos de este sector, que no necesariamente es independentista; en otros casos porque no está incursa en casos de corrupción y en tercer lugar porque es el “refugio” de un electorado de izquierdas a quien repugna cualquier otra opción. El Partido Socialista de Cataluña ha trabajado denodadamente para que esto sea así.

Cierto que puede haber partidarios de la independencia que han votado a alguna formación no independentista, por ejemplo Cataluña si es pot, pero el porcentaje será pequeño. Por lo tanto, hoy por hoy, no se puede decir cuantos catalanes estarían dispuestos a apoyar la independencia y cuantos no, aunque estos son claramente mayoritarios. Por lo de pronto hay un 23% de catalanes (los que no han votado) que no están interesados en el proceso (quizá algo menos porque siempre hay una abstención “técnica”). No hay manera de saber si una población es mayoritariamente independentista o no si por medio no se celebra un referéndum, lo que en este caso es imposible (legalmente) porque así lo establece el artículo 2º de la Constitución española (“indisoluble unidad de la Nación española”) por lo que ningún Presidente del Gobierno (legalmente) podrá convocar nunca un referéndum de este tipo y de hacerlo incurrirá en prevaricación y será nula su convocatoria.

Otra cosa es pretender reformar el artículo 2º de la Constitución, perfectamente legítimo, y que no he escuchado entre los partidos políticos, incluso los independentistas, quizá porque no quieren hacer alusión a la Constitución, lo que implicaría un cierto reconocimiento de la legitimidad que dicho texto tiene.

Cierto que el artículo 2º de la Constitución española es muy pretencioso, como lo fue el 12º de la Constitución de Cádiz: la religión católica es y será perpetuamente la católica… Es evidente que no fue así porque tal pretensión ningún legislador la puede garantizar, como tampoco el cumplimiento del artículo 2º de la actual, redactado en unas condiciones históricas que no podemos soslayar.

El caso de España es distinto al de Canadá o Reino Unido, por poner dos ejemplos recientes donde hubo referendos, pues aquí la cuestión territorial se consideró zanjada con los estatutos de autonomía, fórmula que, si no me parece perfecta, es la que ha dado (con excepción de Suiza) el mayor grado de descentralización de Europa. Otra cosa es la asimetría que hay, en materia fiscal y presupuestaria, entre unas comunidades autónomas y otras, y aquí está el margen para actuar con Cataluña por parte de los legisladores que salgan de las elecciones de diciembre próximo. Lo demás son ganas de perder el tiempo, aunque la minoría de independentistas catalanes lo van a seguir perdiendo durante un tiempo más o menor largo, y el Estado debiera tenerlos en cuenta no para obviar la ley, sino para actuar política e inteligentemente respecto a ellos. 

L. de Guereñu Polán.

¿De verdad tiene Cataluña problemas con el resto de España y viceversa?


Se puede afirmar que si los gobernantes y dirigentes leyeran más, y estudiaran la historia verían claramente que en el fondo del asunto están ellos, y no el conjunto de los ciudadanos.
El capítulo XIX del El Príncipe, de Maquiavelo, se titula: “El príncipe debe evitar ser despreciado y aborrecido”, y su contenido es de aplicación al tema que nos ocupa y preocupa, en su literalidad.
Veamos, afirma:trate el príncipe de huir de las cosas que lo hagan odioso o despreciable, y una vez logrado, habrá cumplido con su deber y no tendrá nada que temer de los otros vicios”, es decir podrá subir impuestos, recortar en sanidad o educación y gobernar a su manera sin gran coste electoral.
Continúa, “Hace odioso, sobre todo,  el ser expoliador y el apoderarse de los bienes de los súbditos, de todo lo cual convendrá abstenerse”, es decir que, según Maquiavelo,  en lo que se sabe en el estilo de financiación de los actores principales, Convergència y el PP, y en la acumulación de riqueza ilícita  por sus dirigentes radica buena parte del problema.
Por si hubiera alguna duda del evidente paralelismo, de la actual situación con lo escrito hace ya cuatro siglos, sigue el libro diciendo: “Hace despreciable el ser considerado voluble, frívolo, pusilánime e irresoluto, defectos de los cuales debe alejarse como una nave de un escollo”, creo que el lector puede prescindir de aclaraciones.
Añadiendo,  a la sabiduría, contrastada por la historia , del mencionado libro, la observación y experiencia directa de lo sucedido desde 1978, (y he sido testigo y actor directo y en primera fila, durante lustros) se puede afirmar, con pocas dudas, que los problemas existentes, que existir existen, ni lo son entre el conjunto de ciudadanos catalanes y el resto de ciudadanos españoles, ni han sido generados por ellos, es decir Cataluña no tiene problemas con el resto de España, ni el resto de España tiene problemas con Cataluña, si hay graves problemas entre los dirigentes que, desgraciadamente, los catalanes y el conjunto de españoles hemos elegido para que nos gobiernen en esta época de incertidumbre. Esos dirigentes, con la ayuda inestimable de lo que el libro del XVI  identifica como  “un corto número de sujetos” y que hoy son fácilmente identificables, son los que han conseguido trasladar sus problemas a buena parte de sus gobernados.
Parecería pues sencillo iniciar  el camino de las soluciones simplemente cambiando y ” reprimiendo al corto número de sujetos”, pero el propio Napoleón reconocía, en sus comentarios al respecto, que eso “No se hace tan fácilmente”  eso sí que para continuar por el camino recto  “es esencial se quite toda esperanza de perdón a los conspiradores”.
Al preguntarme cómo es posible que hayamos  llegado a esta situación, caigo en la cuenta que los responsables del desaguisado han cambiado, e invertido, los papeles entre el príncipe (hoy en Democracia debía ser el ente llamado Pueblo), y los súbditos (que deberían de ser los servidores públicos en los distintos gobiernos) y convencido a cientos de miles de engañados ciudadanos que ese es el orden natural, al envolver en bonitos símbolos artificiales su mercancía de más que dudosa calidad.
Octubre de 2015

Isidoro Gracia

O RISCO DE NOVAS BURBULLAS


 Pode resultar sorprendente que cando as elites políticas e financeiras así como os seus altofalantes falan de “recuperación económica” outros moitos non so poñamos en dúbida a susodita recuperación senón que falemos de elevado risco de que se produzan novas burbullas e, xa que logo, novas crises.
Si ben e certo que a economía española –a galega, menos- está experimentando un lixeiro e conxuntural reponte alcista non debéramos ignorar que este responde a factores externos a mesma e non a factores internos tales como sería ben unha posible recuperación da senda do crecemento, ben unhas políticas públicas expansivas. Son aqueles factores a forte caída no prezo de cru –dun 50% no prezo do barril-, a baixa na cotización do dólar –divisa internacional por excelencia- e a abundancia de liquidez no mercado de capitais mercé a política monetaria do BCE. Factores que danlle temporalmente un respiro a demanda agregada o que impulsa un lixeiro e conxuntural crecemento.
Un crecemento económico conxuntural posto que estas economías, a española e a galega, manteñen a mesma dinámica anterior a crise financeiro-inmobiliaria polo que os riscos dunha nova explosión seguen aí. A pesares do ocorrido a oligarquía financeira-inmobiliaria española segue marcando o ritmo e o rumbo da economía española –e con ela o da galega-. Ao tempo as autoridades españolas seguen a espreita de que os mercados financeiro –a bolsa maiormente- e inmobiliario volvan a recuperar a “vitalidade” perdida e turren de novo do conxunto da economía. Unha estratexia que, loxicamente, responde a un planteamento de clase: o da susodita oligarquía financeira-inmobiliaria, pero que agocha, novamente, enormes riscos para o conxunto da economía española (e galega).
Por qué?. Por que este planteamento ten os pes de barro. Por unha parte precisa de novo de abundante liquidez e, xa que logo, de novos endebedamentos. Novos endebedamentos dun sector –a oligarquía financeiro-inmobiliaria- que recuperou (?) a liquidez e a solvencia financeiras grazas a asunción das súas enormes débedas polo erario público –débedas privadas que foron transformadas en públicas-. Pola outra vólvese de novo a un planteamento económico –liquidez abondosa nun mercado financeiro desregulado- que foi a causa e motivo da crise actual. Volven a crearse situacións favorables a novas burbullas que, como sucedeu sempre, rematarán por estoupar con os efectos conseguintes e de todos coñecidos.
Uns efectos que agora poden seren aínda mais nocivos que os da derradeira crise por mor dunha serie de razóns facilmente comprensibles: as políticas neoliberais levadas a cabo polos derradeiros gobernos españois (e galegos) supuxeron un adelgazamento do sector público e un paralelo enfeblecemento das súas funcións reguladoras. O tempo o sector financeiro non parou de medrar, concentrándose aínda mais pero sen abandonala súa preferencia polas prácticas especulativas e pola creación de novas burbullas.
Neste contexto as preguntas son obvias: quen van a impedir a explosión da seguinte burbulla?, que vai pasaren cando explote?, que administración pública vai seren quen de amortecer os efectos da explosión?.



Manoel Barbeitos Alcántara