CORRUPCION E MENTIRAS

Por si non fora suficiente coa corrupción sistémica que afecta a moitos países europeos e moi especialmente aos estados periféricos como por caso España, Italia, Grecia … outro fenómeno político non menos preocupante esténdese por todo o occidente: a mentira como táctica política. Cada vez son mais os políticos, e os correspondentes partidos, que non teñen reparo algún en facer promesas sen fin, especialmente en campaña electoral, paro logo unha vez chegados ao goberno esquecerse das mesmas e executar políticas moi diferentes, cando non antagónicas coas que prometera.

Unha táctica que se alguén pensaba que era patrimonio da dereita –velaí os casos tan paradigmáticos de Bush, Sarkozy, Aznar, M. Rajoy...por citar algúns actores consumados relevantes- as evidencias ratifican que tamén na esquerda os políticos mentireiros medran como os cogomelos: Blair, Schrober, Zapatero, Papandreu, Hollande…. Un fenómeno que, xunto ao anteriormente citado da corrupción, estalle provocando un enorme dano a democracia e a política en xeral. Ao tempo que a desconfianza cidadán na clase política non para de medrar: a desconfianza dunha cidadanía que vese impotente diante de tanta desfachatez de moita da clase política. Segundo o propio CIS para os españois a clase política –española- é o terceiro (3º) problema mais importante de España, incluso por diante do terrorismo: esta enquisa fora feita antes dos derradeiros casos de corrupción do PP e das movidas políticas recentes.

Nestes días estamos asistindo en España a unha función deste teatro vulgar e mediocre que reproduce funcións nas que todo vale con tal de achegarse ao poder. Unha función que ten como actores principais a Pedro Sánchez (PSOE) e Albert Rivera (C´s) e como actor secundario ao propio Mariano Rajoy (PP) algo, isto último que xa non sorprende a ninguén. Non fai falla acudir as hemerotecas para confirmar que o que hoxe estes novos e xoves actores políticos afirman non coincide de ningures co que prometeron na campaña das derradeiras eleccións xerais. Por non falar das grandes diferenzas que presentaban nos seus programas algo que agora non parece ser un hándicap para gobernar xuntos.

Por citar so algunhas evidencias do sinalado recomendo que os curiosos acudan as hemerotecas e lean o que cada un destes dirixentes (P. Sánchez e A. Rivera) dicían, e prometían, sobre temas tan relevantes en materia de política económica como o axuste fiscal, a débeda pública, as reformas laborais e fiscais, o emprego e os salarios, o  ensino e a sanidade públicos, a universidade, Europa….. e o que se presenta no documento recentemente asinado por ámbolos dous partidos. Calquera parecido e mera coincidencia. Aínda mais atoparan claras e contundentes contradicións co prometido.

Algúns (moitos?) dirán que son cousas da política realista, das necesidades que impón o marco político saído das eleccións….etc. etc. Outras pensamos que é pura desfachatez e simple ambición política pero tamén mediocridade, unha enorme mediocridade dunha clase política sen principios nin outra ideoloxía que non sexa a do poder polo poder.

Os cidadáns, como sempre, teñen a derradeira palabra e serán que ditarán o seu veredicto. O veredicto sobre unha comedia que non fixo mais que empezar e na que poida que muden os actores principais e incluso que cambie o guión inicial. Habería tamén materia para falar dos corifeos –medios de comunicación e opinión, IBEX 35….- que tamén están moi abonados as mentiras e a corrupción e as mentiras.

   Manoel Barbeitos Alcántara.

ELECCIONS GALEGAS: UNHA NOVA OPORTUNIDADE PARA O CAMBIO (III)

Segundo o balance iniciado en textos anteriores sobre a xestión da Xunta de Galiza, presidida por A. Núñez Feijoo (PP), nas dúas anteriores lexislaturas (2009-2016) outra das grandes obras dos seus gobernos foi a enorme desfeita que provocou no xa moi debilitado estado de benestar en Galiza. Se as funcións públicas de benestar –atención sanitaria, vellez, familia e infancia, discapacidade, desemprego, vivenda, e exclusión social- xa presentaban de seu en Galiza un grande déficit, os axustes fiscais non fixeron mais que incrementalo e por a estas funcións públicas, imprescindibles para o benestar e o progreso dunha sociedade, nunha situación lamentable.

A atención pública sanitaria de Galiza está sendo desmantelada nestes anos de goberno nos que o PP está ao fronte da Xunta de Galiza, ao tempo que se favorece intensamente a entrada de capital privado na mesma. Os grandes recortes no gasto público (4% de media anual) e en persoal (mais de 2.000 traballadores despedidos) nunha atención sanitaria pública xa de por si deficitaria –aínda que modélica no seu funcionamento- supoñen un autentica desmantelamento do público nesta función. Un desmantelamento do público que vai acompañado dunha crecente privatización que afecta a servizos estratéxicos            –médicos, centrais, xerais …-.

A pesares tanto do peso demográfico (22,2%) como social dos maiores a atención pública a vellez é enormemente deficitaria en Galiza xa que esta é unha das comunidades que menos gasto público per capitá dedica a esta función ao tempo que aparece como unha das comunidades nas que a iniciativa privada –especialmente nas prestacións en especies, bens e servizos- ten maior presenza. Os sucesivos gobernos (español e galego) non so favoreceron e favorecen a expansión dos fondos privados de pensións senón que recortaron nas prestacións complementarias –en Galiza as pensións supoñen por si soas o 99% do gasto público nesta función quedando, xa que logo, so o 1% para o gasto público no resto das prestacións monetarias e en especie- que son vítimas dos axustes (19,6 euros per capita fronte aos 22,4 de media española e 78,2 na media da UE15). O caso mais paradigmático esta sendo a dependencia nos que Galiza esta entre o grupo de comunidades españolas que presenta un nivel claramente insuficiente de implantación –segundo a avaliación do directores sociais aquela non chega ao aprobado (4,58): XV Ditame do Observatorio da Dependencia-. En axuda a domicilio e aloxamentos para maiores Galicia é unha das comunidades pioneiras na privatización de estes servizos o que vai en deterioro dos servizos públicos.

En atención a familia e a infancia as evidencias demostran que a Xunta de Galiza (PP) nunca lle prestou moita atención a esta función pública. A seu visión cristián da familia e dos fillos xunto coa súa preferencia polo privado fai que o gasto público nesta función sexa moi cativo –nunca superou o 0,4% do PIB galego cando a media na UE é do 2,1%- e os efectos das súas actuacións sobre aspectos como a conciliación laboral sexan practicamente nulos. Unha proba desto aparece na información dun diario galego sobre o acontecido na cidade de Vigo, e que pode ser un exemplo do que sucede en toda Galiza: “detéctanse un incremento  inusual de casos de demandas de traballadoras que piden a conciliación do seu traballo coa vida familiar por que a súa xornada é incompatible” (LA VOZ DE GALICIA, 25.05.2015). Ese mesmo diario informaba dos serios problemas que teñen as familias galegas para poder conciliar o traballo –quen o ten- con o coidado dos fillos, e como a falla de recursos públicos que atenden esta necesidade fai que 8 de cada 10 traballadores teñen que votar man do entorno familiar para compatibilizar ambas funcións (SONDAXE).

En atención a discapacidade as evidencias confirman unha situación claramente deficitaria. Por unha parte temos ao Valedor do Pobo reprendendo a Xunta de Galiza pola gran demora na avaliación dos dependentes galegos. Por outra o Observatorio da Dependencia confirma esa desatención pois a avalía nun 41%, con unha lista de espera que chega ao 24%. Un déficit que se explica pola redución nun gasto público destinado a esta función en Galiza (88,7 euros per capita) claramente inferior a media estatal (104,5 euros) e moi lonxe do que destinan comunidades como Estremadura (116,9 euros). De novo a preferencia pola atención privada fai que se deteriore a atención pública.

En atención ao desemprego a situación tamén é moi deficitaria tal e como denuncian os sindicatos. Na actualidade o 20% dos traballadores galegos desempregados non cobran a prestación contributiva mentres o 51% non perciben ningún tipo de prestación. Por outra parte a súa aposta polo axuste fiscal levou a que a Xunta de Galicia teña reducido en mais dun 50% os recursos públicos destinados as políticas activas de emprego que, como e ben sabido, ían dirixidas preferentemente aos traballadores desempregados.

En vivenda tampouco parecera que a acción pública teña sido relevante en Galiza. Que dende o estoupido da grande crise (2008) o número de desafiuzamentos de vivenda       –por imposibilidade de facer fronte ao pago de hipoteca- non deixe de medrar –unha media de 7 desafiuzamentos por día-, que a porcentaxe de vivendas sociais en Galiza sexa practicamente ridículo (1,1%) ao tempo que sexamos a primeira comunidade en España en porcentaxe de vivendas desocupadas e que os galegos, moi especialmente os mozos, teñan un moi difícil acceso a primeira vivenda (45% a medio prazo, 50% a 20 anos) son probas evidentes dunha función social da vivenda moi, moi deficitaria.

Finalmente os resultados da función de exclusión social aparecen perfectamente reflectidos nos seguintes datos: dende que estoupou a crise a desigualdade social en Galiza   –como en España- disparouse. A porcentaxe de poboación galega en risco de exclusión social (23,8%), o número de familias sen traballo (mais do 30%) e o das que teñen enormes dificultades para chegar a fin de mes (36,8%) son claros indicadores de que a función pública de exclusión social é claramente deficitaria en Galiza e que o compromiso da Xunta de Galiza nesta función é moi escaso algo que reflicte o feito de que as familias que peor o estaban pasando cada vez o pasan peor.

O goberno que saia das vindeiras eleccións a Xunta de Galiza ten, no área de benestar e igualdade, unha longa e dura tarefa por diante para reparar a enorme desfeita provocada pola actual Xunta de Galicia no xa deficitario estado de benestar galego.

Manoel Barbeitos Alcántara

UN FRACASO DE SETE ANOS

Abrahán Lincoln, un dos principais Presidentes da historia de Estados Unidos, firme defensor da Unión e anti-esclavista, foi ademais un brillante orador. Nunha frase célebre afirmaba que “se pode enganar a moitos durante pouco tempo, ou a poucos durante moito tempo, pero non é posible enganar a moitos sempre”. O Presidente Núñez Feijóo tentouno. Sete anos máis tarde, as promesas resultan mentiras e os compromisos, fume. Mesmo na xestión dos recursos mais abondosos do país, vento e mar, o fracaso é constatable.

No sector eólico prometeron crecemento e seguridade. Foron sete anos de errores políticos, chapuza técnica e fracaso económico. Hoxe estamos na parálise absoluta, na inseguridade xurídica extrema, no engano ós investidores. En cifras, ningunha instalación nova, 6000 millóns de euros en investimentos, perdidos, 13000 empregos prometidos, inexistentes. Paralelamente co aplauso do goberno galego, o Executivo de Rajoy liquidou a rendibilidade do sector mediante a supresión das primas á produción.

No mar, como dirixente da oposición, Feijóo era hipercrítico co Plan de Acuicultura do anterior goberno. Falando de máis, algo habitual, dixo que co seu futuro goberno estariamos á cabeza de Europa. Durante sete anos tentaron actuar en lugares prohibidos pola normativa comunitaria, logo aprobaron unha denominada estratexia de acuicultura, baleira de contido, Agora propoñen un proxecto de lei amplamente rexeitado. En cifras, nin un metro cadrado de novas instalacións, agás unha planta en Muros que foi autorizada polo anterior goberno.

A principal produción da acuicultura galega está nas 3.400 bateas de mexillón, onde somos unha potencia internacional. Na lei, ese cultivo nin se cita, nin se prevé ningunha medida de potenciación. Con máis de catro mil empregos e unha produción que representa o 95% da produción española o sector é ignorado no texto. Trátase dun sector dabondo regulado, que non demanda unha nova lei, sino melloras de xestión que potencien a produción como novas zonas de cultivo, mellor control de toxinas, ampliar o calendario de extracción, etc.

Nos anos de oposición, Núñez Feijóo foi irresponsable, utilizando a empresa Pescanova para atacar ó anterior plan de acuicultura. Plan que, a diferencia do actual, foi elaborado co consenso dos sectores do mexillón e do marisqueo. Mesmo chegou a utilizar Pescanova cun pretexto absolutamente ilegal, tan ilegal que antes e como Conselleiro de Política Territorial informou negativamente, ata cinco veces o que logo defendía dende a oposición.

José Luis Mendez Romeu

¿EL FIN DE LA OMERTÁ?

Creo que el primero fue José Luís Peñas, concejal del PP en Majadahonda quien en noviembre de 2007 denunció ante la Fiscalía Anticorrupción lo que hoy conocemos como “Caso Gurtel”. Antes informó a sus superiores en el partido, Esperanza Aguirre y Mariano Rajoy, pero no le hicieron caso, aunque la denuncia ante la fiscalía siguió su curso.

Luego fue Ana Garrido Ramos, funcionaria del ayuntamiento de Boadiilla del Monte, que aportó informes relevantes para la investigación del Caso Gurtel. Sufrió un fuerte acoso laboral y acabó marchándose a Costa Rica. De regreso a España, hoy está sin trabajo y sin recursos.

Particularmente importantes fueron y lo siguen siendo las declaraciones e informes del ex tesorero del PP, Luís Bárcenas, hoy en la cárcel, y cuyas informaciones y documentos han producido una pieza separada dentro de la propia Gurtel.

Más recientemente, en Valencia, destacan las extensas confesiones a la policía del “arrepentido” Marcos Benevent, ex gerente de la empresa pública IMELSA y ex alto cargo del PP valenciano.

Decisivas y demoledoras están siendo las informaciones de David Marjaliza, empresario de la construcción, ex socio de Francisco Granados (ex secretario general del PP de Madrid y ex Consejero de la Presidencia con Esperanza Aguirre). Sus informaciones  sobre el “Caso Púnica” fueron facilitadas a la policía tras un acuerdo con el fiscal a cambio de reducción de penas.

Por lo que respecta al caso Noos, decisivas y demoledoras también han sido las declaraciones de Pepote  Ballesteros, ex director general de deportes del gobierno balear, y de Antonio Tejeiro, ex contable de Noos, ambas fruto de los respectivos acuerdos con el fiscal para decir la verdad a cambio de reducciones de pena.

Llama poderosamente la atención la reiterada afirmación de Mariano Rajoy, incluso en el Congreso de los Diputados, diciendo que de las acusaciones de Bárcenas sobre financiación fraudulenta y prácticas corruptas del PP, “no se podría probar nada”, de manera que todas serían falsedades, mentiras de un tramposo y de un ladrón. La destrucción en sede del PP de los discos duros del ordenador de Bárcenas, y sobre todo las evidencias puestas de manifiesto por las investigaciones judiciales, han llevado a que todos los tesoreros de este partido, y el propio PP estén hoy acusados de prácticas corruptas y financiación ilegal.

Cuando Mariano Rajoy decía que nada se podría probar, aquello tenía para muchos un punto de afirmación mafiosa  e incluso bravucona, sin duda basada fundamentalmente en la ley del silencio. El que es pillado y procesado paga por ello, pero no denuncia al superior, ni al amigo, ni al compañero de partido. A cambio el partido lo defiende y lo protege, a él y a los suyos.  Pero además son necesarios otros elementos igualmente decisivos: el más importante es el de mantener el poder, como sea, pues el poder es el que permite pedir y pagar favores, premiar y castigar, acceder a la gestión del dinero pùblico,  a tomar decisiones administrativas y políticas, así como nombrar y destituir a los responsables de las grandes instituciones del estado. Otro elemento decisivo es la prensa, los medios de comunicación públicos y privados, y finalmente la propia justicia, los jueces y fiscales.

Cuando Mariano Rajoy decía que nada se podría probar, sabía lo que decía, porque era consciente del enorme poder que tenía entonces en sus manos. Cuando el director del periódico “Xornal de Galicia” se atrevió no solo a publicar unas fotos de Rajoy en la cubierta de un barco de narcotraficantes, sino a mantener una línea informativa crítica con los gobiernos del Partido Popular en Galicia y en Madrid, tuvo que cerrar. Dicen que su propietario un conocido constructor gallego recibió amenazas graves para sus empresas y actividades. La medida afectó a todo el grupo editorial “A Nosa Terra” abocándolo al cierre y consiguiente desaparición de sus publicaciones. No fue un caso aislado, igual sucedió con el Diario Público de tirada nacional, y con otras publicaciones y editoriales existentes en diversas comunidades autónomas. La presión sobre los restantes medios también fue intensa en un momento de dificultades (Eres, Créditos, Publicidad, Subvenciones y ayudas directas, etc.). Son muchas las personas que piensan que en materia informativa el país está amordazado y desinformado y que únicamente circula información solvente sobre temas importantes en internet.

 Cuando el Juez Baltasar Garzón, abrió investigaciones serias, e imputó a altos cargos del PP en Madrid y en Valencia, acabó siendo expulsado de la carrera judicial. Le echaron la culpa a su famoso auto sobre los crímenes del franquismo, pero muchos pensamos que la verdadera razón fue la Gurtel. Igual suerte correría luego el Juez Elpidio Silva a raíz del caso Blesa y del caso Bankia. A mayores, alguien se ocupo de que aparecieran en los medios, informaciones con ánimo de vilipendiarlos y calumniarlos. En febrero del 2015 dimitía el Fiscal General del Estado, Eduardo Torres Dulce, aparentemente por diferencias con el Gobierno en materia de actuaciones en Cataluña, pero a juicio de muchos observadores por la permanente intromisión del gobierno en sus asuntos y los intentos de manipulación de la Fiscalía General por parte del Gobierno. Recientemente, jueces próximos a la alta dirección del PP, en concreto Enrique López y Concepción Espejel, pretendieron ser los encargados de juzgar el Caso Bárcenas, sobre financiación de este partido, siendo finalmente apartados por las autoridades judiciales.

 Después de muchos meses de silencio, las autoridades judiciales parecen estar acelerando los procesos una vez celebradas las elecciones generales. Esperanza Aguirre dimite como Presidenta del PP en la comunidad de Madrid. Todos los concejales del PP en Valencia son imputados, menos la Ex Alcaldesa Rita Barberá, tal vez por su condición de senadora y aforada. Una nueva dirección toma las riendas del partido en Valencia, a la que Rita Barbera advierte: “Cuidado con lo que decís. Recordad que estáis ahí porque yo di la cara por vosotros”. Alfonso Grau, ex Vicealcalde del PP en Valencia y mano derecha de Rita Barberá, imputado en tres causas, es detenido y encarcelado.

La trama se agrieta, se resquebraja, porque la ley del silencio empieza a romperse, aunque eso sí, ha funcionado por lo que se ve durante más de 25 años. Ha sido la pérdida del poder político en ayuntamientos y comunidades autónomas, y sobre todo la expectativa clara de perder el gobierno del país, lo que está acelerando un desmoronamiento de alcance imprevisible.

La corrupción, como el cáncer, es un mal difícil de curar, sobre todo cuando las metástasis pudieron haber infectado ya a instituciones fundamentales del Estado, lo que ha ocurrido nada menos que con la Casa Real. Romper la omertá es condición imprescindible, y no solo por parte de los directamente afectados, sino sobre todo por parte de los grandes medios de comunicación y de un sector de los jueces y fiscales cautivos del poder político que los nombró para los altos cargos que hoy desempeñan.

Xesús Mosquera Sueiro / 23 de febrero 2016

PARADOXAS QUE NON SON TAL

Nestes tempos convulsos, digan o digan os altofalantes ao servizo do capital financeiro, prodúcense feitos que deixan en evidencia a todos aqueles que anuncian que a crise xa quedou atrás e que entramos nunha nova alborada. Feitos aparentemente paradoxais que analizados na súa escala pero no contexto global no que se producen son facilmente comprensibles.

1º. En Galiza o ano 2016 amañece con importantes conflitos en tres sectores produtivos que teñen unha importancia estratéxica fundamental pola súa natureza endóxena e o seu carácter sistémico (GONZALO RODRIGUEZ: “A xustificada rebelión de gandeiros e mariñeiros”. TN xaneiro 2016). Trátase dos sectores gandeiro de leite, pesca de baixura e marisqueo. Realmente pódese dicir que estes tres sectores móvense nunca encrucillada moi difícil que provoca un presente moi duro pero un futuro que aínda pode ser peor. Unha encrucillada que cuestiona o propio sistema produtivo de Galiza e, xa que logo, as súas bases de crecemento económico e creación de emprego.

Unha encrucillada diante da que os poderes públicos (Xunta de Galiza, Goberno de España) non é que se amosen como incompetentes senón que non fan nada esperando que “as cousas muden por si soas” a pesares das miles da familias que se ven afectadas e do, como sinalei, carácter estratéxico deses sectores (Galiza achega o 40% na produción leiteira española, o 50% na flota de baixura e o 75% das ventas no marisqueo a pé), puntais indispensables para o desenvolvemento actual e futuro da economía galega (GONZALO RODRIGUEZ….) que fan que os seus problemas sexan realmente un problema de país.

2º. A nivel mundial este ano 2016 tamén discorre con importantes “novidades” que cuestionan ou cando menos poñen en dúbida as teses de que a economía mundial por fin deixou atrás a grande crise (2008). Por unha veira as economías dos países emerxentes –empezando por China- dan claras mostras de estancamento, de estar deixando atrás unha notable fase expansiva para entrar nunha fase senón recesiva si de evidente arrefriar. Pola outra os mercados financeiros envían, dende occidente –dubidas sobre a solvencia da grande banca europea que lidera o Deutsche Bank- perigosas sinais de que podemos estar diante dunha nova burbulla especulativa a punto de estoupar.

Hai quen poda preguntarse que relación existe entre feitos tan diferentes, tan lonxanos e de tan distinto tamaño. Os que se fan esta pregunta poida que esquezan, ou non saiban, que na economía mundo en que vivimos tódolos feitos teñen algún tipo de relación entre eles. Que a economía actual, como economía capitalista, segue movéndose polas leis da oferta e a demanda agregadas pero agora a nivel mundial. Unha leis que marcan unhas pautas de carácter xeral. Unhas pautas que, entre outras, apuntan a: 1. Unha caída, a niveis nacionais, de moitas actividades puramente produtivas, maiormente as que se apoian nos recursos endóxenos, que son substituídas por empresas multinacionais e 2. Unha moi perigosa dependencia da economía mundial das actividades financeiras que teñen unha crecente preferencia polas operacións especulativas, de alto risco e dubidosa “legalidade”.

Unhas pautas que poñen en evidencia o diferente comportamento dos poderes públicos –autonómicos, estatais, europeos, internacionais …- segundo quen sexa o sector ou actividade que atravesa dificultades. Si se trata de sectores produtivos, incluso de valor estratéxico como os anteriormente citados, os poderes públicos       –vexase por caso o comportamento tanto da Xunta de Galiza como do Goberno de España- practicamente desenténdense do problema –“o mercado resolverá” – cando se trata do sector financeiro, dos bancos, acoden rodos no seu auxilio poñendo inxentes cantidades de diñeiro público –“é imprescindible a actuación pública”- para o seu rescate: os galegos aínda temos fresco na memoria o recordo das nosas Caixas de Aforros -9.000 millóns de euros de fondos públicos custou o seu “rescate”-.

Pasou iso na recente crise e volverá a pasar na vindeira si os cidadáns comúns non somos quen de impedilo.

    Manoel Barbeitos Alcántara.

Consejos para un candidato a presidente y a sus posibles aliados.

Se lee poco, los políticos no son una excepción por ello se pierden lo que muchos libros, y otros soportes de comunicación, enseñan de experiencias históricas,  que hoy serían muy valiosas.

En una conversación entre amigos, todos nosotros interesados en la política, el más joven llamó la atención sobre que muchos de nuestros argumentos estaban basados en principios e ideas que se sustentaban en escritos, experiencias e historias que no son las que hoy generan opinión, en especial entre los votantes más jóvenes. Él afirmaba que una gran parte de esos posibles votantes validan como propias las ideas que se les venden,  ya elaboradas y sin filtrar, sobre todo, desde dos soportes la televisión y las redes de internet, sostenía que incluso la prensa escrita exige un esfuerzo intelectual que muchas personas no están en condiciones de afrontar, bien porque no quieren, bien porque simplemente no pueden.

Como se supone que los que quieren ejercer como dirigentes deben beber de fuentes más variadas y complejas para tomar sus decisiones, paso a analizar la actual situación desde la perspectiva de que ellos tienen obligación de esforzarse en entender  y digerir lo escrito por gente sabía, para elaborar sus propias ideas.

Para los que defienden una gran coalición. sobre todo el actual presidente en funciones, sería útil conocer lo que Maquiavelo recoge en su libro “El Príncipe” entre las causas por las que los príncipes pierden sus estados, y, evidentemente, sus aliados sufren graves consecuencias. El capítulo XIX dice: El príncipe debe evitar ser despreciado y aborrecido y contiene la siguiente frase literal “se hace odioso por ser rapaz y usurpar las propiedades de sus gobernados”, es bastante probable que la abundancia de los casos de corrupción en el partido del presidente y los muchos desahucios, copagos, subidas injustificadas de impuestos, etc. podrían pasar rápidamente factura al conjunto de la coalición. Continúa el mismo capítulo: “Un príncipe cae en el menosprecio cuando pasa por variable, ligero, pusilámine e irresoluto” (prometo que yo no he añadido nada), prefiero que cada lector haga su valoración sobre a quién aplicar los calificativos, que contribuirían al menosprecio de los ciudadanos.

Es claro que mi consejo de lectura se dirige sobre todo a los posibles socios o aliados.

Respecto a la alternativa, que algunos califican de izquierdas (yo no coincido con esa definición) las referencias las he encontrado unos cientos de años después. Mao alecciona a los posibles dirigentes en el apartado XVII del Libro rojo: “Debemos ser modestos y prudentes, prevenirnos contra el engreimiento y la precipitación”; más adelante en el apartado XXVII continúa:”Es difícil para cualquier partido o persona evitar los errores…. Si cometemos un error, debemos corregirlo y cuando más rápidamente y a fondo, mejor”. Creo que las dos frases serían muy, pero que muy, útiles a algunos de los recién llegados al Parlamento. También dejo al lector el sujeto o sujetos a quienes mejor se aplica el ejemplo.

Lo de la posibilidad de errar y la necesidad de corrección urgente y a fondo del error, es de aplicación a todos los actores del proceso político en que nos encontramos, por lo que su consciente conocimiento  y asimilación es un consejo general.

Sin embargo el consejo específico para los candidatos a  “príncipe”, es decir a candidato a Presidente, lo encontramos en un soporte más próximo a los jóvenes un comic de René Goscinny (guionista de Asterix el galo) titulado “Las aventuras del califa Harún El Pussah”  en el que el bonachón y un poco despistado califa sufre el permanente acoso de su visir Iznogud que “quiere ser califa en lugar del califa” usando toda clase de tretas, tácticas, estrategias y alianzas. El consejo es meridiano,  para ser presidente y ejercer como tal debe de evitar, a toda costa, los ofrecimientos de cualquiera que muestre indicios de sufrir el síndrome de Iznogud. Y desde luego tiene prohibido, por razones muy contundentes, nombrarle visir.

Febrero de 2016

Isidoro Gracia

ELECCIONS GALEGAS: UNHA NOVA OPORTUNIDADE PARA O CAMBIO (II)

Segundo co balance, iniciado nun texto anterior (M. BARBEITOS: “Eleccións galegas: unha nova oportunidade para o cambio (I)”. FLT), sobre a xestión da Xunta de Galiza presidida por A. Núñez Feijoo (PP) nas dúas anteriores lexislaturas compre empezar pola política laboral daquela. Algo que está plenamente xustificado si temos en conta que, hoxe por hoxe, o emprego é un dos maiores problemas macroeconómicos que ten Galiza. Algo que se a crise global do 2008 puxo claramente en evidencia serían posteriormente as políticas de duro axuste fiscal, rebaixa salarial e privatización de activos públicos quen farían que ese problema estrutural, fundamento da súa condición de economía periférica, estoupará ata acadar dimensións descoñecidas en todo o período democrático.  Un estoupido no que a Xunta de Galicia (2009-2016) ten unha grande responsabilidade pola súa firme aposta por aquelas políticas.

Pero centremos o problema. En relación ao emprego Galiza presenta un balance (EPA. 4º trimestre do 2015) que non pode cualificarse por mais que moi negativo, como o conxunto de España,  pero cunhas características –tamén negativas- moi particulares. O ano 2015 pechou en Galiza con unha taxa de paro do 17,74% que, aínda que sexa inferior a media española (20,90%), non deixa de ser un valor elevadísimo pois practicamente duplica a media da UE (9,6%) a pesares da “válvula de escape” que supón o novo reponte do migración cun saldo negativo anual que oscila entre os 2.500 e os 3.000 activos. Un elevado desemprego que se produce nun mercado de traballo que ten unha taxa de actividade moi baixa (53,33%), claramente inferior a media española (59,43%), e unha taxa de ocupación tamén moi baixa (43,9%), tamén inferior a media española (47%) e moi afastada da media da UE (56%). Datos todos eles que confirman como en Galiza, ao igual que sucede en España pero aínda mais acentuadamente, hai un moi grave problema de demanda de traballo(*) fronte ao que parecen afirmar os neoliberais de torno –e algúns socialdemócratas- que defenden teses que se apoian nunha debilidade da oferta: non é que os traballadores galegos non queiran traballar é que non hai empregos nun mercado de traballo que conta cunha demanda que está moi, moi lonxe da oferta –a pesar da baixa taxa de actividade-. Un problema que é estrutural en Galiza e que durante décadas estivo oculto tanto polo elevado subemprego no sector agrario como pola constante emigración. Galiza ten un moi grave problema de emprego sendo, xa que logo,  o desemprego o maior problema económico e social desta comunidade.

Un desequilibrio –demanda/oferta- que facilita a precariedade laboral reflectida nos baixos salarios reais e na elevada temporalidade. Uns salarios reais  que ademais de, ao igual que sucede en España,  perder poder adquisitivo nos derradeiros anos en beneficio das rendas do capital, están entre os mais baixos de España –entre un 85% e un 89% da media española que os sitúan nos terceiros pola cola- que explica como en Galiza os salarios teñen un peso na riqueza nacional (43%) moi inferior a media española (46,7%) quen a súa vez supón a porcentaxe mais baixa da UE. Uns baixos salarios que se combinan cunha moi alta temporalidade (25,5%), claramente superior a media de España (23,4%) que ven sendo a segunda mais elevada de Europa.

Todo estes datos estatísticos confirman o que diciamos o principio de que o emprego –ocupación/salarios/contratos- é un dos problemas macroeconómicos mais graves que ten Galiza pois debilita a demanda e impide o crecemento económico. Un problema que  ten causas políticas: as durísimas políticas de axuste fiscal, rebaixa salarial e privatización de activos públicos que a maioría dos gobernos están practicando, hoxe por hoxe, na Unión Europea. Unhas políticas que en Galiza contan con un dos gobernos mais aplicados e obedientes: a Xunta de Galiza que preside A. Núñez Feijoo.

Repasemos os feitos. O axuste fiscal  que en Galiza afectou gravemente a unhas  funcións públicas de benestar –sanidade, ensino, dependencia …- xa moi deficitarias supuxo para o mercado de traballo galego: 1º Unha perda aproximada de 21.000 empregos públicos, 2º. Unha precarización sen precedentes no emprego público, 3º Reducir aínda mais o gasto público en I+D+i, imprescindible para impulsalo emprego (Galiza: 0,8% do PIB, España: 1,3%, Pais Vasco: 2,2%, Suecia: 3,5%, Alamana: 3%), 4º Minimizar o gasto público nas políticas activas de emprego (0,4% do PIB moi lonxe do 1,2% da media na UE). A (contra) reforma laboral que supuxo na práctica maiores facilidades para o despido dos traballadores tivo en Galiza, como no conxunto de España, un impacto moi negativo sobre o emprego –pola propia debilidade do mercado laboral galego- con aumento do desemprego e do emprego precario –non é casualidade que os estados que teñen os mercados laborais mais regulados, caso de Alamana, Suecia, Austria.., teñen tamén un menor desemprego-. Algunha fontes sindicais calculan en 4 puntos a suba do desemprego en Galiza por mor da (contra) reforma laboral. A desfeita das caixas de aforro, a que tanto a actual Xunta de Galiza (PP) como a anterior (PSOE/BNG) colaboraron vai incidir fortemente, xa o está facendo, no mercado do crédito basicamente para as pemes e o comercio polo miúdo que son quen mais emprego crean en Galiza.

Finalmente, e como ben sinalan aqueles –as pequenas e medianas empresas e o comercio polo miúdo- o problema é “que non venden”. E non venden por mor do desemprego, os baixos salarios e a redución do gasto público: pola debilidade da demanda interna que as políticas de axuste fiscal e rebaixa salarial non fan mais que acentuar. Se as pequenas e medianas empresas e o comercio polo miúdo non vende reséntese o emprego en Galiza xa que ambos supoñen mais do 95% do emprego creado no comunidade.

Velaí as responsabilidades da Xunta de Galiza no elevado desemprego e na crecente emigración.

---------------------------------------------

(*): Non confundir coa demanda de emprego

Manoel Barbeitos Alcántara

CULTURA, DEREITOS DE AUTOR E PENSIÓNS (discurso no Parlamento)

O Partido Popular ten unha estrana relación coa cultura, presidida polo conflito e pola desconfianza. Nos últimos anos ten derivado en actuacións incomprensibles e de efectos nefastos. dende a imposición do tipo máximo do IVE ós produtos culturais, ata os conflitos cos sectores do cine e do teatro, alimentados deliberadamente por un ministro de infausta memoria.

Nos últimos meses, numerosas entidades e asociacións representativas dos escritores, artistas e creadores uniron as súas forzas nunha plataforma común, oportunamente chamada “Seguir Creando”. Participan organizacións de ámbito estatal como CEDRO, SGAE ou VEGAP, e tamén dos ámbitos galego, vasco e catalán.

Sumáronse para demandar a modificación do Real Decreto Ley 5/2013, “de medidas para promover a continuidade da vida laboral dos traballadores de maior idade e promover o envellecemento activo”. Un titulo ambicioso para unha norma que sin embargo encubre unha operación de expropiación dos dereitos da propiedade intelectual, obrigando ós autores que alcancen a idade correspondente a optar polo réxime de xubilación parcial, si os dereitos de autor superan en contía ó salario mínimo interprofesional, 9000 euros anuais. Sen motivación coñecida, cunha norma allea ó acervo europeo.

A interpretación que están a facer, tanto o Ministerio de Facenda como a Seguridade Social, indica un descoñecemento do réxime dos dereitos de autor, mesmo das condicións reais de traballo e ingresos dos autores. Tamén un claro menosprezo pola cultura.

Trátase dun cambio lexislativo innecesario, de mínimo efecto fiscal pero profundamente lesivo para as máis de cen mil persoas sometidas ó réxime de dereitos de autor derivado da propiedade intelectual sobre a sua propia creación. Son escritores pero tamén músicos, pintores, fotógrafos, músicos, académicos, tradutores, etc.

Aínda que non existen estatísticas fiables, distintas estimacións calculan que menos do dez por cento dos autores poden vivir exclusivamente do produto da sua creación. A inmensa maioría deben  compatibilizar durante toda a sua vida, o labor de creación con outras fontes de ingresos. Mesmo os que declaran vivir exclusivamente da sua creación, inclúen na mesma actividades como impartir cursos, ditar conferencias ou colaborar nos medios de comunicación.

Cando se aproban amnistías fiscais e se beneficia ás rendas máis altas na reforma do IRPF, os autores son castigados sempre que perciban máis de 9000 euros anuais por dereitos. Dito noutras verbas, percibir pensión é compatible con ingresos derivados das rendas do capital, con ter unha Sicav, coas rendas do patrimonio inmobiliario, con dividendos por valores, coa percepción de plans de pensións, pero non cos dereitos de autor. Será un estigma para o goberno a condición de creador? O modelo social é un especulador antes que un artista?

Foi Picasso quen dixo “si me chega a inspiración que me colla traballando”. O estro poético ou a inspiración artística non son constantes, nin toda obra de creación achega rendementos ó seu autor. Con frecuencia dependerá de factores alleos e imprevisibles, como a recepción pública, os intermediarios, a crítica, a oportunidade, as tendencias de moda. Así autores que no seu momento pasan desapercibidos son recuperados moitos anos máis tarde, mesmo despois da sua morte. Os exemplos son ben coñecidos, dende Cervantes a Kafka, pasando por Melville, Pessoa ou máis recentemente Stieg Larsson ou Roberto Bolaño. E poderiamos falar de escritores que recibiron o recoñecemento en idades tardías como Saramago ou, entre nos, Eduardo Blanco Amor.

En consecuencia, os ingresos son irregulares de ano en ano. As veces fanse adiantos editoriais a conta, polos que se tributa fiscalmente no exercicio correspondente e que logo se descontan anualmente dos dereitos de autor.

Logo que se pretende con esa norma? Forzar ós creadores na idade de xubilación a castrar o seu talento? Quérese privar á sociedade da sua obra? Deberán as Academias, por exemplo, prescindir dos seus membros de maior idade que por imperativo legal non poderán seguir creando? Con mordacidade un ex-ministro galego e autor coñecido, César Antonio Molina, reclamaba días pasados a supresión dos premios oficiais pois poderían ser incobrables polos beneficiarios.

Estamos diante dun disparate administrativo e dunha medida absurda que desprestixia gratuitamente a un goberno e a unha administración.

Doutra banda falamos dun problema que transcende ós propios creadores e afecta a toda a sociedade, mesmo as características esenciais que nos definen como comunidade, pobo ou nación. A cultura é parte esencial da imaxe pola que nos recoñecen os outros. Limitala artificialmente, ademais de tarefa vana, é contrario ós intereses xerais.

Hoxe vivimos unha efervescencia creadora con múltiples manifestacións que superan as tradicionais diferencias entre xéneros. Esa explosión creadora non funciona con horarios, nin con criterios burocráticos. Necesita respecto, apoio e non trabas, porque toda a sociedade beneficiase dese labor. O froito da creación literaria por exemplo pasa a ser de dominio público permanente e por tanto patrimonio colectivo, ós 80 anos da morte do creador, algo que non acontece por exemplo coa propiedade inmobiliaria. Velaí o tempo máximo durante o que o autor pode recibir unha compensación polo seu traballo. Preguntámonos, que razón de perxuízo colectivo pode invocarse para imposibilitar ese dereito a partires dunha idade?

Os autores veñen demandando a suspensión das inspeccións fiscais e a parálise dos procedementos sancionadores aplicados ó abeiro desa normativa, a modificación da mesma e unha nova normativa máis ambiciosa e adaptada ás necesidades específicas dos creadores. este grupo xa ten rexistrado no congreso dos deputados unha proposición nese sentido. Hoxe propoñemos eiquí sumar a nosa voz a unha xusta demanda dos nosos autores e trasladala ó novo goberno de España a quen corresponde modificar esa norma lesiva e protexer á creación.

Dúas consideracións finais. A cultura ten un peso relevante na nosa sociedade. Representa o 3´5% do PIB español e arredor do 2% do PIB galego, máis que moitos sectores produtivos. Da emprego en España a medio millón de persoas e a 30.000 en Galicia. Provoca 19 millóns de viaxes anuais que repercuten noutros sectores da economía.

O pasado sábado, na entrega dos premios Goya, o Presidente da Academia do Cine ofrecía un dato sorprendente: cada minuto son descargadas no noso país 1500 películas pirateadas, que non pagan os correspondentes dereitos de autor. Un problema legal, sen dúbida, pero tamén un problema social. Porque cada minuto 1500 persoas están roubando o prezo que retribúe á cadea de valor dos produtos culturais, industria, intermediarios, autores. Si desaparece esa cadea de valor, desaparece o produto cultural. Algo semellante, salvando as distancias, podería dicirse da industria editorial, da discográfica e doutras.

Vivimos nunha pos-modernidade na que os tradicionais “maîtres á penser”, os intelectuais que enmarcaban o debate de ideas e tendencias, teñen sido substituídos polo “pensamento blando”, que ten a sua máxima expresión nos medios audiovisuais e nas redes sociais. Sin embargo, máis persoas que nunca fan creación artística ou literaria, experimentan, confrontan e dialogan nese eterno palimpsesto de ideas o que chamamos cultura. Ese potencial creador é tamén liberador. Cumpre a mesma función que antes os pensadores de referencia. En Occidente, esa creación, na sua plural manifestación, enriquece a sociedade e permite un desenvolvemento de ideas e valores, que noutras latitudes e culturas envexan.

Facelo posible é obriga de todos. A creación non é froito da lei, nin da norma, menos da coerción. É a esencia da liberdade.

O Parlamento de Galicia, logo do debate anterior, aprobou por unanimidade a seguinte Proposición:

“O Parlamento de Galicia insta á Xunta de Galicia, a demandar do Goberno de España:

1. A modificación da normativa necesaria para permitir a compatibilidade da percepción das pensións coas derivadas dos dereitos de autor.

2. A abordar coas organizacións representativas do sector e coas entidades de xestión dos dereitos de autor, un “Estatuto do Creador(a)” que contemple os diferentes tipos de situacións profesionais e os correspondentes mecanismos de protección social como salvagarda dos dereitos dos creadores(as).”

Joswe Luis Mendez Romeu

ESTO VA BIEN

La imagen resume la situación. Quién dirige el juego y la actitud de cada actor. También otros datos: la renovación generacional de la política, el talante y, no menos relevante, el dress code, el mensaje del atuendo, donde comprobamos una vez más que Iglesias es camaleónico y deja el "torpe desaliño indumentario" machadiano, para la representación de la política, aceptando los usos sociales en otros contextos, frente a Sánchez, seguro de si mismo sin estridencias.

Y lo cierto es que estamos mucho mejor que hace sólo una semana. Hay negociaciones, a varias bandas, con Ciudadanos, IU y Compromis, acuerdo de principio con PNV y mano tendida a Podemos. Éstos no quieren pactar y cada día encuentran un argumento nuevo aunque el fondo ya lo ha enunciado Pedro Sánchez: no parecen estar interesados. La mesa de negociaciones permite pasar de los discursos a los problemas reales, a sus límites y condicionantes, avanzando en consecuencia hacia la solución. Podemos tiene la llave, si hay elecciones será por su intransigencia y escaso compromiso con el cambio,  mientras que si cambia de postura y accede a las negociaciones, se abre el escenario de gobierno basado en pactos. Por otra parte el PP está desaparecido y sus mensajeros mediáticos anuncian apocalipsis diarios. Viendo el enfado popular y los manotazos de Iglesias para seguir saliendo en las fotos (cada día más émulo de Groucho Marx y menos de Gramsci) es evidente que vamos bien

Jose Luis Mendez Romeu

¿Cuánta verdad contienen las encuestas de opinión? El ejemplo de la última del CIS.

Creo que fue Winston Churchill el autor de la frase “Existen verdades, verdades a medias, las mentiras y las estadísticas”, si hubiera vivido en estos tiempos, sin duda, habría añadido a la lista las encuestas. Analicemos  los datos de la realizada por el CIS en enero.

La mayor parte de las noticias de la última semana han girado en torno a la posibilidad de formar una coalición de gobierno,  después de las pasadas  Elecciones Generales del 20D. Mientras se iniciaban las consultas una buena parte de los medios de comunicación se han apresurado a realizar estudios, que no encuestas, sobre cómo se iban modificando las intenciones de voto de los ciudadanos, naturalmente el resultado siempre empujaba a que la tesis de la Gran Coalición, que han venido defendiendo la mayoría de medios, se hiciera más atractiva, castigando con sus espacios de opinión y columnistas de cabecera, de forma inmisericorde, a las fuerzas políticas y políticos que no entran por el aro de la mencionada tesis.

Normalmente las encuestas y estudios más fiables suelen ser los del CIS, entre otras cosas porque es verdad que se realizan, pero la oportunidad de la publicación, con clara influencia en el proceso de negociaciones para la posible investidura de un presidente de gobierno diferente al que está en funciones, me ha llevado a una lectura más detenida a los datos obtenidos en comparación con las conclusiones.

Los datos en votos referidos a los principales protagonistas en concurso son

	Intención directa	Intención + simpatía	Recuerdo de voto	Reales 20D	Recuerdo  -    Reales
PP	18,2	20,4	21,9	28,7	-6,8
PSOE	14,5	17,2	18,8	22,1	-3,3
Podemos En Comú Compromis En Marea Total	10,2 4,2 2,4 1,6 18,4	11,1 4,2 2,4 1,6 19,3	12,1 4,6 3,1 1,9 21,7	12,6 3,7 2,6 1,6 20,5	+1,2
Ciudadanos	8,3	10,0	10,1	13,9	-3,8

He cogido la interpretación, después de la cocina de los datos por el CIS, de un diario de tirada nacional que es:”Sorpresa en el último barómetro del CIS, el de enero, en el que Podemos (21,9%) adelanta al PSOE (20,5) de celebrarse hoy elecciones generales. El PP sigue siendo la primera fuerza política, con el 28,8% y Ciudadanos el cuarto con el 13,3%”.

Claro que una interpretación  más literal de los datos, sin cocina,  sería que el PP está apunto de perder el primer puesto ya que no solo el PP pierde votos a chorro, incluso antes de los últimos sucesos sobre corrupción, sino que si fuera por el colectivo de entrevistados (2. 114 respuestas) Podemos estuvo a punto de ganar las elecciones, solo faltaron un par de décimas.

Mi conclusión: el ciudadano consciente para informarse, en especial en épocas, como la actual, llenas de incertidumbres, intereses cruzados y estrategias de poder movidas por los dueños de los grandes medios de comunicación, debe leer los datos, y pasarlos por su sentido común, en consecuencia creerse la mitad de la mitad de las opiniones emitidas, muchas de ellas, por comentaristas a sueldo, sacando su opinión propia después de verificar, hasta donde pueda, incluso lo publicado por las fuentes tan fiables como el CIS.

Isidoro Gracia