sábado, 30 de abril de 2016

O “AUSTERICIDIO”: A AUSTERIDADE MATA!.



Nos derradeiros tempos ocorreron en Galiza varios sucesos dramáticos que  viñeron a confirmar e validar que aquilo que moitos asegurábamos –“a austeridade mata”- é certo desgraciadamente. 
1º. Segundo informaron a maioría dos medios de comunicación e opinión galegos e españois “dous altos cargos da Consellería de Sanidade da Xunta de Galiza foron citados a declarar como investigados na primeira causa xudicial que se segue en España, contra unha Administración por retrasar tratamentos a seis pacientes con hepatite C que morreron en Galiza entre os anos 2014 e 2015. A Fiscalía de Santiago de Compostela atribúelos dous delitos de homicidio por imprudencia grave profesional” (PUBLICO dixital 18.04.2016).
2º. De novo algúns destes medios de comunicación e opinión informan de que o IGE “fai públicos os rexistros de mortalidade mais recentes (2014) e neles rexístranse 371 falecementos por autolesións e suicidios. Son case 40 mais que un ano antes e practicamente iguala o maior rexistro da serie histórica que comeza no ano 1980. Unhas mortes por suicidio que superan as provocadas polos accidentes de tráfico” (PRAZA PÚBLICA dixital 31.03.2016). A franxa de idade con mais suicidios é entre os 30-39 anos e con esta taxa Galiza sitúase, xunto a Asturias, no pelotón de cabeza en España segundo a taxa de suicidios por 100.000 habitantes.
3º. Unha nova alborota o rural galego: xa son varios os casos de gandeiros que deixan morrelas súas vacas. “Corenta vacas mortas sen atención e outras 24 sacrificadas nunha explotación de Chantada. E agora corenta mais en Friol. A Garda Civil denunciou a un veciño deste concello por teren queimado os restos da corenta reses da súa propiedade que foron morrendo pouco a pouco de fame e de distintas doenzas. O dono alega que non puido alimentalas nin atendelas axeitadamente pola grave situación económica que atravesa” (LA VOZ DE GALICIA, 23.04.2016).
Como suceden estas cousas?, teñen estes feitos algún punto en común?. Estas cousas suceden por que a situación tanto en Galiza, como en España, e moi mala para as clases de rendas medias e baixas –as clases populares-. Moito peor do que as elites económicas, políticas e mediatices están dispostas a recoñecer. Unha situación que é moi mala por causas políticas: polo chamado “austericidio” que con tanta saña e teima aplican os gobernos galego e español (PP) baixo o paraugas da troica (FMI, CE, BCE).
Tratarei de demostrar, en textos próximos, como a causa dos feitos precedentes está no “austericidio”.

Manoel Barbeitos

domingo, 24 de abril de 2016

¿Tiempo de mudanzas?


El tema del que hablaré aquí no tiene enjundia alguna salvo si saliera bien la operación de que el señor Rajoy desapareciera de la escena política: no sería poco avance vista la falacia, cobardía, mendacidad y otros vicios de los que el personaje hace gala. 

Si en las nuevas elecciones de junio (si se forma gobierno en los próximos días me callo) el Partido Popular mantuviese una representación parlamentaria parecida a la que obtuvo en noviembre pasado, y Ciudadanos se inclinase por apoyarle para formar gobierno con la abstención del Partido Socialista (creo que si este no mejora sustancialmente, cosa poco probable, no le quedará otro remedio) el partido sel señor Rivera podría exigir que el apoyo solo se daría si el candidato a la investiduda fuese alguien realmente presentable dentro del espectro de la derecha. El esquivo Rajoy se las vería muy mal para dificultar tal solución, máxime teniendo en cuenta que en su partido siempre habrá quien se apunte a un bombardeo.

Se dice -sin que yo me alegre por ello- que el señor Sánchez también podría ser sustituido al frente de su partido si sigue con la representación parlamentaria actual. Otro que pasaría a la reserva o al escaño de base, aunque en este caso las razones de la remoción, como se puede ver, son muy distintas. Incluso el animoso y pertinaz señor Garzón podría ser sustituido por el excesivo alarde de pedigüeño que hace, dejando a su organización en una posición muy humillante cada vez que habla de acuerdos...

Incluso podría darse el caso de que el señor Iglesias, que tiene no pocos opositores en su ¿partido? se le pidieran cuentas y marcha atrás. De todo ello lo más interesante es que el señor Rajoy desapareciese para no volvérsele a ver más, lo que incluso podría tener repercusión en Galicia. 

Lo que descarto como opción personal es que el Partido Socialista llegue a ningún tipo de acuerdo con una organización, la del señor Iglesias, de la que nadie debe fiarse en su sano juicio; otra cosa son algunos de los grupos "asociados" por conveniencia al citado y que ahora podrían dejarle en la cuneta. 

Ya dije al principio que el tema es de poca enjundia, pero me animó a escribir la posibilidad cierta de que el actual Presidente en funciones deje de serlo "ad aeternum". 

L. de Guereñu Polán.

Franco e Iglesias

El Franco al que comparo aquí no es el dictador y criminal de guerra, sino el demagogo, inconsistente y republicano Ramón, hermano del anterior. El Iglesias del título es, como se puede suponer, el dirigente de "Podemos", una organización que me parece también demagógica, inconsistente y, en este caso, indefinida en cuanto a la forma de Estado, como en tantas otras cosas. 

Ramón Franco fue, como es sabido, un inquieto militar que incluso llegó a protagonizar algunas hazañas aéreas en el Atlántico, pero no es esto lo que quiero poner aquí de manifiesto, sino su comportamiento y maneras cuando decidió participar en la lucha política y se presentó candidato a las elecciones de junio de 1931, las constituyentes que darían el primer Gobierno elegido de la II República española. 

Tablada fue un acuartelamiento militar con aeródromo en Sevilla, al mando del cual estaba, en el año citado, Ramón Franco: no hizo otra cosa que incumplir la ley. Utilizó aviones para su personal campaña electoral, dividió al regimiento que allí se encontraba, tuvo un comportamiento sectario con los que no le seguían, prometió lo que no podía cumplir, lideró una candidatura llamada "republicana revolucionaria" que invitaba a los campesinos a tomar los latifundios, hacerlos suyos, arriesgar sus vidas, provocar desórdenes y otras tonterías, que bien se sabe hoy no conducen a nada sino a crear un espejismo que pronto se desvanece. 

El ministro de la Gobernación, Miguel Maura, hombre prudente y nada sospechoso de radicalismos (había sido monárquico hasta hacía poco tiempo) tuvo que intervenir para corregir los desmanes de Ramón Franco, llevando incluso el asunto a las Cortes. Allí denunció el uso indebido que el militar hacía de lo que era de todos, los alardes falsamentes revolucionarios de los que hacía gala y las invitaciones a la sublevación (incluso se llegó a hablar de una Andalucía independiente) de la población campesina, una de las más castigadas del país. 

Como era todo lo más incoherente que se puede ser (Franco el republicano) se presentó candidato, además de por Sevilla por Barcelona, pero aquí en las listas de Esquerra Republicana de la mano de Francesc Macià. Todo le valía al Franco alocado (como todo le valió al Franco dictador) con tal de estar en el candelero.

A medida que pasa el tiempo y veo el devenir del señor Iglesias, me parece que podría haber elegido también la carrera militar, sobre todo en el sentido en que la entendía Franco el republicano, con la más absoluta indisciplina y deslealdad, lo que es contrario a todo ejército que se precie. En cuanto a lo de prometer lo que no se puede cumplir, hablar sin saber mucho de lo que se habla, ser irreflexivo e intelectualmente flojo, charlatán y diletante, también son características que me parecen comunes. 

Ello no obstante les reportó -a uno y a otro- resultados electorales satisfactorios. El Franco republicano, una vez electo por las dos provincias (Sevilla y Barcelona) optó por renunciar al acta de la andaluza y acogerse a la catalana, pero luego no se inscribió en grupo parlamentario alguno, para poder campar por sus respetos. Los diarios de sesiones de las Cortes, en relación al episodio de la reprimenda que le propinó el ministro Maura, muestran la poca consistencia de Franco el republicano y lenguaraz, pues en el hemiciclo no se caracterizó precisamente por su sabiduría. El Iglesias indefinido, que dice estar superado eso de izquierda y derecha, y al que le vale igual el régimen del señor Maduro que el que pretende el señor Otegi, otro tanto de lo mismo. 

Ciertamente, parecen dos gotas de agua en tiempos distintos, con medios distintos, pero puede que la historia nos tenga reservados arquetipos que cada cierto tiempo resurgen para emponzoñar un poco más la ya difícil convencia de una sociedad. 

L. de Guereñu Polán.

sábado, 23 de abril de 2016

Otra vez a vueltas con las encuestas, o algo parecido.



A principios de 2015  escribí, en este mismo medio, sobre el alud de sondeos, encuestas y estudios que intentaban, más que conocer las intenciones de voto, dirigir ese voto hacia lo que el que paga desea.
Como algo más de  un año después estamos, otra vez, en un magma muy similar, conviene revisar experiencias y unas referencias mínimas que permitan al ciudadano de a pie afrontar el trance sin “tolear”. Empecemos por lo más elemental: Para entender algo del ese alud de encuestas, sondeos y otros instrumentos, es necesario algún conocimiento básico sobre esas técnicas sociológicas.

Las diferencias entre los distintos métodos están relacionadas con su extensión y, sobre todo, el tipo de respuestas que los consultados pueden dar. Las encuestas son largas con múltiples preguntas, y múltiples respuestas, algunas a iniciativa del encuestado. Los sondeos son cuestionarios cortos, a menudo con una sola pregunta. Los estudios son meras interpretaciones de datos, muchas veces proporcionados por ajenos. Solo si una encuesta o un sondeo científico están bien realizados pueden proporcionar una visión fiable de la opinión de mucha gente, y no solo de los que fueron entrevistados. Y un principio lógico: cuanto mayor sea la extensión del cuestionario y el tamaño de la muestra, menos cocina será necesaria. 

Para unas Elecciones  Generales el CIS suele, o solía, utilizar del orden de 15.000 encuestas, la mayor parte realizadas en persona, y lo que se está publicando, con profusión,  se basa en muestras de 1.000, 2.000 o 2.500 consultas telefónicas. En las elecciones del 20 D, para los 4 principales partidos,  el CIS tuvo errores del  2 al 8% de los votos válidos, por lo que en algún caso el desvío, respecto a los pronósticos, supero la cuarta parte del % real, y ello a pesar de que el CIS cuenta en su despensa con el mayor histórico de especias para la “cocina”. Y si revisamos el resto de encuestas y sondeos de grandes medios, es que la mayor parte ni acertaron en el orden de las cuatro primeras fuerzas políticas.

Para que la consulta se pueda calificar de científica la muestra debe ser suficientemente amplia (como hemos visto este requisito se incumple por la práctica totalidad de lo publicado hasta ahora) y la elección de los consultados debe componerse de una mezcla adecuada de una elección muy dirigida de los colectivos y muy aleatoria en los individuos a consultar. La consulta telefónica elimina de la muestra a todos los que no tienen teléfono y a aquellos que no se aclaran con las nuevas tecnologías, pero que votan (toda una amplia clase social). Por otra parte los históricos de las empresas que las realizan ni se aproximan al del CIS, y en el momento de la interpretación de los datos, para que sea lo más objetiva posibles y próxima a la foto del momento, es imprescindible detectar esas sutilezas que da la experiencia, y para ello la historia de las elecciones anteriores es la única película fiable, incluso más después de la importante inflexión producida el 20D.
Un dato que debería figurar, junto a la ficha técnica, es el de los resultados directos, aún sabiendo que estos demandan inexcusablemente la cocina del experto para que sirvan de análisis de la realidad y aproximarse al resultado de las elecciones. Esto suele ser ignorado por muchos de los medios, por una razón muy obvia: evitar  que el lector saque sus propias conclusiones.

Con todas esas premisas, podemos apuntar a una conclusión evidente: La práctica totalidad de lo que se está publicando, valorado en conjunto,  tiene como primer ,y casi único, objetivo,  que el electorado, que pasa por un  estado de confusión superlativo, acepte las tesis ideológicas que interesan a los dueños del medio que publica la encuesta, sondeo o estudio.
Esa confusión está siendo alimentada desde importantes grupos de presión económicos y mediáticos, así como por el propio gobierno y su partido, para que ignorando realidades como el impacto de los recortes, las pérdidas de derechos,  y una corrupción no tan generalizada, como por otra parte se quiere vender (la inmensa mayoría de los casos se centra en un solo partido), el hipotético bien a obtener mediante la emisión del voto sea algo tan etéreo e instrumental como la estabilidad, confundiendo la herramienta con la obra.

Vamos, que lo que menos importa es la opinión de los entrevistados, en contra de lo que la mayor parte de los titulares mediáticos sostienen, lo verdaderamente importante para los que invierten en las consultas es influir en una opinión pública, que tiene difícil digerir el alud  de datos y discursos, que recibe desde los portavoces de los distintos partidos, y la incomprensible, desde el punto de vista democrático, inacción del principal responsable,  en medio de una situación política donde la venta de estabilidad es un insulto a la inteligencia, o al sentido común , si así se prefiere.
Abril de 2016
 Isidoro Gracia

INIMIGOS INTERIORES



Por si xa tivera poucos problemas para resolver –enorme confusión ideolóxica (socialdemocracia, socialliberalismo, neoliberalismo?), política (alianza coa dereita?, goberno coa esquerda?) e orgánica (partido centralista?, partido federal?)- ao PSOE ultimamente multiplícanselle os ananos no seu interior. Un (unha) dos mais poderosos e tamén mais preocupados(as) por saír nos medios de comunicación é Susana Díaz, a actual presidenta da Junta de Andalucía.
Se a obsesión desta muller por saír nos medios de comunicación é moi evidente, coase similar a de Esperanza Aguirre. Non resulta tampouco estraño a ninguén a súa enorme ambición política que lle leva a estarlle poñendo constantemente paus nas rodas a seu propio secretario xeral P. Sánchez. Unha ambición que non vai acompañada nin de talento, nin de calado político senón todo o contrario. Como político/a esa obsesión mediatice e esa actitude obstrucionista reflicte tanto unha constante falta de sentido de oportunidade política coma unha enorme pobreza política que se fai indiscutible cando ten que argumentar calquera declaración das moitas que se prodiga. Como indiscutible resulta que esta muller antepón as súas ambicións persoais por riba dos intereses do seu partido (PSOE).
Unha das últimas evidencias ten que ver con unhas recentes declaracións a prol dos medios de comunicación e opinión en España. Unhas declaracións nas que de novo, ademais de poñer en evidencia a súa obsesión antiPodemos, demostra un total descoñecemento da realidade en España.
Todo o mundo recoñece, especialmente no estranxeiro, que a liberdade de prensa, a independencia dos medios e a obxectividade e rigor dos mesmos son moi, pero moi deficitarios en España. Que a maioría dos medios de comunicación e opinión reflicten os intereses de quen os financia que, na súa inmensa maioría, resultan seren os do IBEX 35. Unha situación que é moi preocupante dende o punto de vista da democracia e a liberdade. En Galiza temos un claro exemplo do que subliño xa que a inmensa maioría dos medios de comunicación e opinión, coa excepción de PRAZA PÚBLICA dixital –dentro dos diarios de información xeral- e TEMPOS NOVOS –entre as publicacións mensuais- e pouco mais, os medios maioritarios están claramente orientados a prol do Partido Popular, a airexa católica e as clases de rendas altas galegas. Algo que se manifesta nunha clara hostilidade deica as opcións de esquerda e/ou nacionalistas.
Pois ben, si PODEMOS a través tanto do seu secretario Xeral (Pablo Iglesias) como da súa secretaria de Análise Política e Social  (Carolina Bescansa) chama a atención sobre este déficit democrático en España e  amosa a súa queixa polo trato que moitos medios de comunicación e opinión dan o seu partido. Algo que resulta, hoxe por hoxe, indiscutible sendo no caso dalgúns dos mais relevantes –A RAZON, MUNDO, EL PAIS..- realmente paranoico. A Susana Díaz fáltalle tempo para buscar un micrófono no que poder subliñar con enerxía a súa oposición a esta plantexamento, declarando que “preocúpame como Pablo Iglesias entende a liberdade de prensa e as relacións cos medios”.
Unhas declaracións que ademais de oportunistas e terxiversadoras poñen de novo en evidencia que para esta muller “todo vale” con tal de facerse visible. Incluso o negar as evidencias. Unhas declaracións que nos levan a facer unha pregunta: está o seu partido (PSOE) de acordo con estas declaracións?, pensa este partido que en España hai unha auténtica liberdade de prensa, de información e opinión?, considera que os medios de comunicación e opinión maioritarios están en España a altura do que corresponde a un estado autenticamente democrático e moderno?, coñece Susana Díaz a opinión que se ten fora a prol dos medios de comunicación e opinión españois?.
Non fai moito tempo un diario tan prestixoso como New York Times encabezaba o seu titular dicindo “Os medios de información españois baixo a opresión do goberno e da débeda”. Desde o inicio da democracia a liberdade de prensa nunca estivera tan comprometida en España como esta hoxe. A independencia dos periodistas españois diminuíu de xeito suave pero constante na derradeira década” sinala un informe elaborado por Freedom House e recollido por El Confidencial. Segundo INFOLIBRE “España cae un posto na Clasificación Mundial 2016 da liberdade de Prensa e ocupa a posición 34”. Realmente non fai falla que os medios estranxeiros nos conten como está a liberdade de prensa en España pois nos ben o sabemos: que podemos dicir os galegos sobre a liberdade de prensa en Galiza?.
Por todo o anterior penso sinceramente, e no caso de Susana Díaz, que a actual dirección do PSOE, e moitos dos seus militantes ben poden recoller aquel vello argumento de “líbreme deus dos meus amigos que dos meus inimigos xa me libro eu”. Uns “amigos” que lle están facendo un enorme dano a este partido veterano pero moi respetable e digno (PSOE). Un partido, por outra parte, cada vez mais alixado daquel que creara o venerable e admirado Pablo Iglesias. Cada vez mais alixado do ideario socialdemócrata por mor do peso de dirixentes como Susana Díaz e unha parte moi relevante da vella garda –como por caso Felipe González e os seus exministros- mais cércanos ao IBEX35 que ás clases populares.
Volverei sobre isto.


Manoel Barbeitos Alcántara.

viernes, 22 de abril de 2016

DEBEDAS PÚBLICAS, DEBEDAS PRIVADAS

O ano 2015 rematou dándonos algunhas novas económicas sobre as que vale a pena facer unha pequena reflexión dada a utilización política que no seu día se fixo e que agora tamén se fai.
Segundo nos informa o Banco de España no ano 2015 a débeda do conxunto das Administracións Públicas españois situouse nos 1,08 billóns de euros que equivalen practicamente ao 100% do PIB.  Pola súa parte a débeda privada correspondente as familias situouse nos 0,73 billóns de euros que equivaleron ao 67,5% do PIB español.
Agora se votamos a vista atrás vemos como estas dúas débedas tiveron un distinto comportamento durante a longa recesión que seguiu a grande crise (2008): mentres a débeda pública disparouse dende o 39,5% do PIB -0,44 billóns de euros- ao 100% do PIB    -1,08 billóns-, é dicir que duplicouse, a débeda privada das familias diminuíu pasando do 81,7% do PIB -0,91 billóns de euros- ao 67,5% do PIB -0,73 billóns-.
Aínda que nalgúns datos sobre as débedas poda haber unha certa inseguridade sobre a súa fiabilidade todo parece confirmar que cando estoupou a crise (2008) o grande problema era a débeda privada (familias, empresas, bancos) que estaba situada nos 3,2 billóns de euros equivalentes ao 280% do PIB un monto moi superior, como se pode ver a débeda pública que estaba situada nos 0,45 billóns de euros equivalentes ao 39,5% do PIB.
Logo dunhas durísimas políticas de axuste fiscal e rebaixa salarial xustificadas polas elites políticas, económicas e mediatices en que “vivíramos por riba das nosas posibilidades”, atopámonos con que, tal e como sinalaba, a débeda pública disparouse ata situarse nos 1,08 billóns de euros que equivalen ao 100% do PIB e que ven a ser o dobre do valor que tiña cando estoupou a crise. Agora si que a débeda pública pasou a ser un problema macroeconómico relevante pero polas razóns que xa apuntamos nalgún artigo anterior –a caída dos ingresos- (“Déficit público e mentiras”, 17.04.2016).
Disparouse a débeda pública mentres que no grupo das débedas privadas, e votando man dos datos que dispoñemos que, como dicía, proceden basicamente do Banco de España, se a débeda das familias caeu 14 puntos –pasou do 81,7% do PIB ao 67,5%- o que reflicte un enorme esforzo por parte daquelas, a débeda das empresas permaneceu practicamente estancada –entre o 107,8% e o 111,2 do PIB-, ao igual que sucede coa débeda dos bancos que, a pesar do escurantismo nos datos, parece que segue medrando –pasou do 89,8% ao 110% do PIB-.   
Datos estatísticos que amais de reflectir o fracaso mais absoluto da política gobernamental do PP (Mariano Rajoy-Cristobal Montoro-Luis de Guindos) mostran tamén as mentiras en que se apoian os seus argumentos políticos. Unhas mentiras que hai que estender a troica (BCE, CE, FMI) pero que están servindo para que, como xa sinalamos noutro texto (“A vella loita de clases”, 22.03.2016), as rendas do capital manteñan unhas ganancias crecentes e zumarentas ao tempo que caen as rendas do traballo e cada vez mais familias galegas i españolas vivan ao borde da pobreza: elevado desemprego, baixos salarios, axustes continuos nas prestacións e nos servizos públicos…. o chamado “austericidio” que, entre outros efectos, provoca que a taxa de suicidios entre as clases populares se dispare en Galiza e en España.
A nivel macroeconómico esta situación das débedas está na base da enorme debilidade que presenta a demanda en Galiza e en España e que impide a recuperación económica. Unha debilidade que afecta ao gasto global: familias –elevado desemprego, caída dos salarios, elevada débeda-, empresas –elevada débeda, caída das vendas, baixo investimento- e administracións públicas –austeridade fiscal, déficits e débedas públicos disparados, sen control-.
A tristeza é que estes argumentos neoliberais son tamén os argumentos de outras formacións que se presentan como modernas e alternativas. Ver para crer!.

Manoel Barbeitos Alcántara


sábado, 16 de abril de 2016

QUIEN OLVIDA LA HISTORIA ESTA CONDENADO A REPETIRLA


Los faraones tenían por costumbre hacer borrar de obeliscos y templos los nombres de sus antecesores menos apreciados, muchos de ellos sufrieron la misma suerte por sus sucesores.

Aprovechando cualquier circunstancia,  como por ejemplo  el aniversario de la II República, algunos dirigentes políticos, en un intento de cambiar a su gusto la historia, eliminan las referencias de otras épocas,  incluso a distancia de siglos, en nombres de calles, edificios, salones, incluso de  fiestas y efemérides bien arraigadas en el acervo popular, o escondiendo estatuas y  obras más o menos artísticas, sin darse cuenta del inmenso error que cometen, cuando pasan la línea roja de la sensatez.

Para comenzar, grave e inútil error cultural, ni los faraones evitaron que se recuperara, incluso miles de años después, la memoria de aquellos de que quisieron eliminar el recuerdo. Tampoco  Stalin haciendo borrar de las fotos y libros a los que iba purgando, u ordenando su eliminación física, evito que hoy sepamos que mucho de ellos hicieron muy importantes aportaciones a la revolución que le sirvió para encaramarse al poder. Ni los nazis reescribiendo los libros de historia, o quemando masivamente todos aquellos que les disgustaban, y destruyendo las pinturas y objetos de arte "degenerados", consiguieron imponer "su ortodoxia" al futuro.

Siguiendo con antecedentes que traen consecuencias hoy, esa filosofía condiciona errores de valoración política que pueden conducir a graves conflictos. Un ejemplo bien próximo: un alto dirigente de las nuevas fuerzas políticas, al ignorar que Cataluña  no paso de ser un principado, no muy importante, del reino de Aragón, y que sus condes pasaron de vasallos del rey de Francia, al de Aragón, y nunca independientes,  además de agraviar al territorio que hoy le ha elegido como representante, contribuye a alimentar conflictos que pueden llegar a  enfrentamientos, como los 6 ó 7 que condujeron incluso a guerras entre conciudadanos.

Pero sobre todo error de injusticia con la memoria de unos dirigentes de esa República que predicaron con el ejemplo de respetar democráticamente la historia anterior a ellos.  Las decisiones de esos dirigentes, intentaron preservar el patrimonio de todos, aun cuando eso si dando acceso a él al pueblo llano, no es muy conocido pero incluso cuando expropiaron parte de los  monasterios, templos y seminarios, estos quedaban a disposición de la Iglesia (otro tema fueron los excesos de algunas fuerzas y grupos), lo que si eliminaron fue el culto y clero de estado. Para enseñar historia ni se derribaron estatuas, ni se incauto arte (algo si se mando a los museos) ni se reescribió la historia, al contrario, en los libros, que por primera vez intentaban que llegaran a todos,  quedaba bien claro el papel que cada personaje jugo en la historia de la España que ellos querían.

Los personajes como Felipe V, Fernando VII, la reina Regente, y demás existieron y conviene que se recuerde lo que hicieron, a ser posible todo lo que hicieron. Y sí, la II Republica fue derrocada mediante un golpe de Estado y una cruenta guerra entre conciudadanos, y hubo  40 años de una dictadura encabezada por Franco, y es más que conveniente que no se pierda la memoria, a ser posible de nada. Igual que es imprescindible  recordar que en los ya 38 de Democracia han jugado un papel relevante figuras y dirigentes, que nos pueden gustar más o menos, pero son papeles que no tenemos derecho a ignorar, y sí obligación de trasmitir a nuestros  herederos, sin olvidar nada de lo importante.

Es posible que la Ley de Memoria Histórica sea algo pacata y corta, pero es democrática y hay que cumplirla, pero las fiebres adanitas que intentan apropiarse solo de una parte de esa memoria y desbordarla con excesos, no conducen a nada inteligente. Cuando alguno de los actuales dirigentes tomen decisiones para recuperar “su memoria” debe valorar los problemas que surgen cuando entra esa fiebre de eliminar, olvidar e intentar dar marcha atrás, porque es inútil, e incluso peligroso, como lo demuestran  los antecedentes citados al principio. Otro problema añadido será cuando otros convecinos también quieran recuperar "lo suyo". 

Como buen republicano mi posición es intentar recuperar "lo nuestro" y eso marca límites.

Abril 2016
Isidoro Gracia