miércoles, 29 de junio de 2016

RAJOY DEBE PEDIR PERDÓN

Presume Rajoy de haber recibido el apoyo de cerca de 8 millones de ciudadanos, pero no puede ignorar que más de 16 millones lo rechazan como gobernante y presidente del gobierno. Quiero respetar a quienes le han votado, incluso en aquellos municipios donde la corrupción política de los gobernantes del PP está demostrada y sus alcaldes y altos dirigentes de este partido están no imputados, sino en la cárcel, pero también reivindicar el derecho y el respeto a la opinión de esa mayoría que lo rechaza radicalmente.

Un rechazo fundado no en meras y legítimas diferencias políticas, sino sobre todo en comportamientos delictivos que sucesivas maniobras judiciales y mediáticas han conseguido sepultar momentáneamente, pero no eliminar: Fraudes y delitos diversos relacionados con la financiación del PP en la actualidad y a lo largo de su historia, adjudicaciones y concesiones de obras y servicios a empresarios amigos a cambio de dinero, utilización  de las instituciones del estado en contra de sus rivales políticos, encubrimiento de diversas y escandalosas tramas corruptas destinadas a hacer negocios fraudulentos con el suelo, el agua, la sanidad, la energía, los servicios financieros, etc.

Mariano Rajoy es un presidente bajo sospecha, que incluso un sector importante de la derecha española rechaza abiertamente, y al que solo el poder financiero y los sectores más conservadores de la derecha española apoyan. España se asemeja cada vez más a la Italia de Berlusconi.

El reciente “triunfo” electoral de Rajoy el 26-J, es una victoria pírrica que le obliga a pactar necesariamente con otras fuerzas políticas si quiere ser reelegido. Fuerzas políticas que representan a ciudadanos que no quieren verse traicionados por sus representantes por mucho que se desgañiten algunos medios de comunicación y tertulianos que, curiosamente, bajan servilmente la cerviz ante los intereses del PP, mintiendo al decir que son los intereses de todos.

Pedir perdón no redime a Rajoy, pero, si va a recibir de El Rey el encargo para formar gobierno, debiera hacerlo, por mínimo respeto a un pueblo que ha venido sufriendo duramente las consecuencias de sus mentiras y el robo de su patrimonio común y de sus derechos. Además podría servirle para que ese sector de la derecha española que afirma querer desterrar la corrupción y regenerar la democracia en España pueda llegar a apoyarle, pues de lo contrario su reelección puede ser cosa imposible.

Xesús Mosquera Sueiro / 29 de Junio 2016



martes, 28 de junio de 2016

A CULPA É DO CHA-CHA-CHA!.



As eleccións xerais do 26 de xuño deixaron un vencedor, o PP que con 137 deputados non so foi claramente o partido mais votado senón o único, entre os grandes, que gañou votos e deputados (14 escanos mais) en relación as eleccións do 20D. A continuación quedou o PSOE con 85 escanos que evitou así o cacarexado sorpasso, aínda que polo camiño perdeu 5 escanos. Terceiro quedou UNIDOS PODEMOS que non rendabilizou a unión de Podemos con Izquierda Unida e que aínda mantendo o número de deputados da anterior convocatoria 71, perdeu 1 millón de votos –favor que lle debe IU a vella garda comunista-. En cuarto lugar quedou C´s, o grande perdedor destas eleccións, quen con 32 deputados perde 8 escanos e queda nunha condición bastante marxinal a hora de incidir politicamente.
Como era previsible cada quen arrimou a ascua a súa sardiña e fixo a súa interpretación: unhas interpretacións que na súa inmensa maioría parecían mais propias de directivos de empresas tentando xustificar a súa xestión e os correspondentes resultados que de responsables políticos. Claro que as interpretacións e lecturas  de moitos dos altofalantes e contertulios –cada vez abondan mais, nótase a crise- rozan o esperpento.
Si se quere avaliar axeitadamente os resultados das eleccións do 26 de xuño compre primeiro lembrar como era a situación de partida, mais en concreto cal foi o resultado das eleccións xerais do 2011 que deran paso a derradeira lexislatura. Nesa convocatoria o PP  gañou claramente as eleccións conseguindo con 186 deputados a maioría absoluta. Segundo quedaría o PSOE con 110 deputados e terceira IU con 11 escanos. Nin PODEMOS nin CIUDADANOS se presentaron e entre o PP e o PSOE con 297 deputados acapararon o 84,6% dos asentos da cámara baixa: un bipartidismo total.
Se agora comparamos eses resultados cos correspondentes a nova lexislatura (26J) vemos que os cambios son moi, moi relevantes. En primeiro lugar que logo das eleccións do 20D (2015) e 26J(2016) poida que o bipartidismo senón está definitivamente morto se está moi debilitado -o PP e o PSOE suman agora o 63,4% dos asentos da cámara: 20 puntos menos- pola presenza de UNIDOS PODEMOS e CIUDADANOS –que suman o 29,4% dos escanos-. Esa é a miña primeira lectura das eleccións do 26J: que o multipartidismo parece consolidarse facendo moito mais difícil a consecución de maiorías absolutas –o PP con 137 deputados queda moi lonxe da maioría absoluta que son 176: nin sequera lle chega con C´s, sumarían 169-. Algo que persoalmente valoro moi positivamente pois reflexa moito mellor a realidade sociopolitica española e galega.
Si ben certo que o PP ganou con claridade as eleccións –con 137 deputados ten 52 mais que o segundo, o PSOE con 85 deputados- terá que tecer alianzas para poder gobernar xa que perdeu 49 deputados (26,3%) e case 3 millóns de votos (27%) con relación a lexislatura anterior: un dato ao que tanto o PP como os seus altofalantes non fan referencia. Unha situación de non maioría absoluta que, dado o talante tanto do PP como do seu portavoz M. Rajoy, a ver como xestiona. Hai que, nembargante, ser xusto, resulta sorprendente que nun contexto marcado por unha corrupción sistémica, unha crecente desigualdade provocada polo austericidio e a rebaixa salarial e un grave retroceso democrático froito de políticas autoritarias o PP aínda saque tal resultado. Unha reflexión que xa fixen no seu día (http://fundacionluistilve.blogspot.com.es/2016/06/algo-cheira-podre-en-espana.html)
A outra pata do vello bipartidismo, o PSOE que si ben é certo que evitou o sorpasso, perdeu con relación a anterior lexislatura 25 deputados (22,7%) e 1,5 millóns de votos (22,2%): perdas moi significativas pois supoñen os peores resultados obtidos por este partido (PSOE) nunhas eleccións xerais e sen que haxa indicios de que esta dinámica vaia a cambiar. Uns resultados que seguramente intentarán aproveitar os/as poderosos/as rivais do actual secretario xeral (Pedro Sánchez) capitaneados pola inefable Susana Díaz –que ven de ver como o PP lle supera na súa comunidade, Andalucía- quen no seu día impediu, apoiada en parte da vella garda capitaneada por F. González, un pacto PSOE-PODEMOS –ai están as hemerotecas para confirmalo-. Uns resultados que as elites intentarán aproveitar para levar este partido a unha grande coalición –PP/PSOE- o que sería o seu suicidio.
Entre as novas forzas emerxentes UNIDOS PODEMOS con 71 deputados e mais de 5 millóns de votos se ben non conseguiu o obxectivo político dos seus dirixentes, o sorpasso ao PSOE, consolidase como unha forza política relevante. Algo a valorar debidamente tendo en conta que estas foran as súas primeiras eleccións xerais  e vistos ademais os resultados obtidos en comunidades relevantes como Cataluña e Pais Vasco –onde foi a forza mais votada-. Sen esquecer que unha das patas da coalición –PODEMOS- e de moi nova creación –e filla do 15M que naceu no ano 2011!-. Foi tamén durante toda a campaña obxecto dunha brutal e impresentable campaña de acoso e derrubo que si ben tivo como principal protagonista ao PP, quen chegou a utilizar os aparatos do estado –as cloacas- e os seus altofalantes para atacar a esta organización, outros partidos –como por caso o PSOE- secundaron no que persoalmente considero, amais dun tremendo erro político, unha monumental falta de visión política a medio e longo prazo froitos ambos da inmadurez dos seus dirixentes (PSOE). Pola súa parte esta coalición (UP) se quere chegar un día a presidir o goberno en España deberá madurar e modular moitas das súas mensaxes amais de consolidar unha organización política forte. Nembargante, o futuro e seu e de cómo se desenvolva dependera, e moito, tanto o futuro de España como de Galiza.
Por último CIUDADANOS, a esperanza e o xoguete do IBEX 35. Con 32 deputados (9% do hemiciclo) e pouco mais de 3 millóns de votos non serve nin para o papel de bisagra       –entre o PP e C´s suman 169 deputados que non chegan para a maioría absoluta: 175 deputados-. O tempo dirá cal é o seu protagonismo na vida política española pero todo apunta a que vai ocupar un lugar moi marxinal. O IBEX 35 terá que aceptar a Raxoi.
O único partido que parece satisfeito cos resultados é o PP. Razóns non lle faltan: gañou as eleccións xerais nun contexto non moi favorable. Nembargante non debera inchar tanto o peito pois precisará de tecer alianzas e os demais partidos non llo porán fácil. O seu talante e o dos seus dirixentes tampouco facilitan o traballo. Pero terá que facelo se quere gobernar, e xa se sabe como atrae o poder a estes políticos do PP. O resto dos partidos logo de culpabilizar aos demais –hai que dicir que so UNIDOS PODEMOS recoñeceu sen equívocos os malos resultados- deberán tomar nota que algo deberán cambiar. Quen o ten realmente difícil é o PSOE maiormente pola situación interna: non é escabelado pensar que Susana Díaz e algúns baróns –co apoio da vella garda- aproveitando a situación creada intenten de novo o asalto ao poder o que colocará a este centenario partido nunha crise de imprevisibles consecuencias. Un partido cuxa perda continuada de apoio –moi evidente entre a xente moza- afróntao a unha crucial encrucillada. Un partido que debera reflexionar por que foron os dous partidos que defenderon a santa alianza (PSOE-C´s) os únicos dos catro que, en relación ao 20D, perderon deputados (13).
Pero poida que os políticos, unha vez mais, pensen que os resultados non son culpa súa senón que “a culpa é do cha-cha-cha” e eviten así a necesaria reflexión. O tempo será xuíz e testiño.


Manoel Barbeitos

ELECCIONES DEL 26J, reflexiones colaterales

¿Para qué sirven las encuestas?, ¿El sistema D’Hondt era tan anti democrático?, ¿Los votantes y abstencionistas son inocentes o cómplices?, ¿Quién tiene que resolver el lío?
Sobre las encuestas. En este país, y desde hace años, vengo sosteniendo que hay una conclusión evidente: La práctica totalidad de lo que se está publicando, valorado en conjunto,  tiene como primer, y casi único, objetivo,  que el electorado, que pasa por un  estado de confusión superlativo, acepte las tesis ideológicas que interesan a los dueños del medio que publica la encuesta, sondeo o estudio.
Esa confusión está siendo alimentada desde importantes grupos de presión económicos y mediáticos, así como por el propio gobierno y su partido, para que ignorando realidades como el impacto de los recortes, las pérdidas de derechos,  y una corrupción no tan generalizada, como por otra parte se quiere vender (la inmensa mayoría de los casos se centra en un solo partido), el hipotético bien a obtener mediante la emisión del voto sea algo tan etéreo e instrumental como la estabilidad, confundiendo la herramienta con la obra.
Vamos, que lo que menos importa es la opinión de los entrevistados, en contra de lo que la mayor parte de los titulares mediáticos sostienen, lo verdaderamente importante para los que invierten en las consultas es influir en una opinión pública, que tiene difícil digerir el alud  de datos y discursos, que recibe, y la incomprensible, desde el punto de vista democrático, inacción del principal responsable,  en medio de una situación política donde la venta de estabilidad es un insulto a la inteligencia, o al sentido común , si así se prefiere.
El episodio de las últimas elecciones es la prueba del 9, de lo anterior.
Sobre el sistema electoral y D’Hondt. Dos han sido las acusaciones de falta de democracia: una que dejaba fuera a las minorías por falta de proporcionalidad, y que la aplicación del fórmula D’Hondt era la responsable de perpetuar el bi-partidismo.
Empezando por lo último, ¿Hoy alguien puede sostener la tesis, de que el origen del bi-partidismo, era el sistema?, evidentemente no. Siguiendo con la proporcionalidad, una pregunta previa: ¿Nos imaginamos una salida a la gobernabilidad con un Congreso más fragmentado? Pero el corte no lo da el sistema de reparto de escaños en el Congreso, dos son los factores principales, el mínimo del 3% que exige alcanzar la Ley Electoral General, y sobre todo que haya un número de diputados por provincia mínimo inicial de dos, al margen que la provincia tenga un censo escasísimo de votantes, los restantes se distribuyen entre las provincias en proporción a su población de derecho. También aumentaría la proporcionalidad al subir hasta los 400 el número de diputados electos, como recoge la Constitución, que también permite que una reforma de la LEG cambie de dos uno el mínimo inicial de diputados por provincia, o el 3% (aún cuando esto último impactaría solo en las provincias más habitadas)
Respecto al Senado, el simple cambio, en la LEG,  del requisito de que cada votante pueda votar solo a dos candidatos, en vez de los a los tres que permite ahora, variaría radicalmente las posibilidades de las mayorías muy absolutas que se dan en la actualidad.
Todas las reformas expuestas anteriormente solo necesitan mayoría absoluta simple en el Congreso (176 diputados).
Respecto a la responsabilidad que se asume al emitir el voto.
Discrepo profundamente con aquellos que mantienen que toda la culpa de lo que pasa es de los políticos en general, o que los votantes siempre aciertan, olvidando lo básico: cuales son los objetivos del proceso electoral democrático, a saber, valorar los hechos del gobierno saliente y la credibilidad de las ofertas de los que pretenden sustituirle, basándose también en los logros de las fuerzas y partidos que las hacen,  no por lo que piden sino por lo que consiguen, allí donde han gobernado o gobiernan y de las consecuencias de sus votaciones  históricas.
Creo que es de Vargas Llosa la frase: “Por regla general, los pueblos tienen los gobiernos que merecen tener, aunque luego se arrepientan."
Así pues si los electores vuelven a dar su confianza a quien ha incumplido las promesas realizadas para acceder al gobierno, no podrán alegar engaño y responsabilizar a los dirigentes del partido triunfante, si es el mismo. O si apuestan por las fuerzas que proponen medidas incompatibles con la realidad, y cuyos escasos antecedentes coinciden con aquellos extremos que propugnan la vuelta atrás en la historia, no pueden hacer responsables a otros partidos en competencia. Yo no comparto las tesis de que los ciudadanos son inocentes de lo que deciden con su voto, y desde luego deben asumir las  consecuencias, incluida la posible ruina de su país y de sus proyectos personales.
Como colofón, son los abstencionistas los que se hacen, con la renuncia a su derecho democrático, más que responsables directamente culpables de una situación que podrían cambiar votando.
Otra cuestión ¿Quién tiene que resolver el lío?  La responsabilidad de dar salida a la situación la sitúan los ciudadanos en unas manos concretas. El intento de distracción pidiendo cuenta a los partidos que han quedado en minoría, por intenso que sea, no deja de ser, al igual que afirmé sobre las encuestas, un burdo intento de manipulación de la opinión pública, al servicio de intereses nada claros. Los votantes han apartado de formas clara del primer plano al PSOE, pedir ahora que sea el protagonista del devenir del proceso de investidura, debe interpretarse como  un ataque directo a esa organización y una falta de respeto a sus votantes.
En febrero de 2012, justo después de la intervención del Sr, Rajoy en su investidura, escribí un artículo titulado: El barco España no tiene capitán. Yo creo que no me equivoqué, los votantes del domingo han opinado en contra, sean ellos los que asuman su opinión hasta las últimas consecuencias.
Junio de 2016

Isidoro Gracia

SEGUNDAS PARTES NUNCA FUERON BUENAS



Dicen que segundas partes nunca fueron buenas...Me temo que la sabiduría popular no se equivoca. La lectura de los comicios del domingo en clave matemática, exacta, de sumas y restas, almoneda de números, corresponde a conocimientos expertos y exhaustivos como los del buen amigo José María Barja, convecino de esta columna. Esta aproximación intenta ser más próxima a lo cotidiano, o a los principios, largo tiempo ausentes.

Esta fuera de cuestión que este país anda aquejado de una metástasis invasiva, la corrupción. Está fuera de cuestión que la calidad democrática está muy deteriorada por prácticas abusivas que invaden los derechos civiles y ciudadanos. Está fuera de cuestión que el mercado laboral presencia los momentos de mayor deterioro de los últimos cuarenta o cincuenta años, con precariedad creciente y poder adquisitivo menguante. Está fuera de cuestión que pilares básico que desde los años veinte del pasado siglo fueron tomando carta de naturaleza en nuestro entramado social (incluso en los años de la dictadura), -conseguidos con el sacrificio y la abnegación de generaciones sucesivas-, el derecho a la salud, a la educación, a una pensión de jubilación, protección social a dependientes o en riesgo de exclusión, están siendo dinamitados, en unos casos con gazmoñería y en otros  con brutal impunidad.

A partir de ahí se abre una reflexión con no poco de esperpéntica. El CIS, y no hay porque dudar que los que ante él se manifiestan estén tergiversando sus sentimientos, nos dice que las preocupaciones mayoritarias en la ciudadanía son la corrupción, el paro o la falta de confianza en los actores políticos.  Parejo a ello existe una amplia información, que superando las trabas que se puedan poner desde el poder, trasciende ampliamente, dando a conocer las inmoralidades que se cometen, quienes son sus autores, quienes las amparan, y quienes utilizan todos los mecanismos a su alcance para evitar sean investigadas y mucho menos penadas. Ciertamente no casan la confesión ante el CIS y la confesión ante las urnas. Se requeriría un documentado dictamen explicativo de un psicoanalista, experto en patologías sociales.

Sin la menor duda la lectura de los resultados nos muestra que el abuso de poder y de confianza ejercido en beneficio privado y en detrimento del interés colectivo, no ha sido tenido en cuenta por el elector. Pese a tener nombres y apellidos o en territorios especialmente golpeados por esa corrupción, que solo parece molestar a ese mismo cuerpo electoral en las encuestas del CIS. Hace cien años D. Ramón del Valle Inclán pareciera dar respuesta en Luces de Bohemia: “En España el mérito no se premia; se premia el robar y el ser sinvergüenza. En España se premia todo lo malo”

Hubo quejas muy severas ante la in inhibición del cuerpo electoral... Nadie se detuvo a pensar que ese cuerpo electoral deseaba hace seis meses que le diesen una respuesta, que sin pasar por asaltar los cielos (algo ocioso, pues pocos quedan que crean en tal entelequia) devengase algo plausible para sus intereses...Evidentemente muy lejos  de falaces mantras de manos tendidas (los días pares con cal y los impares con vaselina) o de líneas rojas que encorsetaron a un candidato que vio más cuchillos largos en su organización que los disidentes nazis en el curso de la “Operación Kolibri”…o que sin necesidad de leer a Washington Irving, tenía pesadillas diarias con “Los cuentos de la Alhambra”.

Uno intentó seriamente en diversos amagos hallar una salida. Pero ni pudo, ni supo y sobre todo, no le dejaron. El otro, estaba en otra historia. Fagocitando las dos izquierdas clásicas para monopolizar una unidad de destino en la izquierda… Al segundo, aunque a él no se lo parezca y considere finiquitada la operación, el viejo partido comunista, cargado de historia, luchas y biografías sacrificadas por la Libertad y el Progreso, quizás le provoque la necesidad de recurrir a mucho bicarbonato para su deglución...y será curioso conocer quien termina deglutido. El otro gran clásico de la izquierda, que no es raro se le tilde alegremente desde esa orilla, los días que no toca mano tendida, como cuadrilla de asesinos, liberticidas y ladrones, -no pareciera que tal estima la merezcan el Sr. Iglesias (el honorable tipógrafo), D. Fernando de los Ríos, el Sr. Largo Caballero, D. Julián Besteiro, o posteriormente D. Ernest Lluc, Doña Carmen García Bloise, la Sra. Fernández de la Vega, el Sr. Peces Barba o don Enrique Tierno Galván por citar algunos nombres propios...o modestas y modestos militantes de la organización socialdemócrata española que cada día salen a buscar con ansía, como cada hija e hijo de vecino,  sus garbanzos, soñando un mundo mejor -,  se ha mostrado bocado excesivo. Demasiada historia, demasiada convicción en unos valores compartidos, y un cuerpo correoso con muchos latigazos ya sobre sus espaldas. Su cierto acratismo, quizás herencia de D. Julián Besteiro y su permanente capacidad de autoflagelarse haya llevado a una conclusión apresurada, confundir un mosaico de espíritus críticos, con debilidad.

Da la sensación que la vieja tradición cainita de la izquierda de este país, que también sabe aprovechar la derecha en esta ocasión, aportó un personaje útil, legitimo sucesor de otro que hace décadas desempeñó similar papel. En este aborto de sorpasso, el más sorpasado fue aquel que la derecha mediática y política convenció, con habilidad singular, iba a protagonizar tal efemérides.… Una brillante manipulación de un dirigente bisoño, que no era capaz de superar su sorpresa y desolación  en su particular Plaza de Oriente convocada para ungirse como gran líder en noche de gloria. Una eficaz acción de los servicios “de inteligencia” de los grandes intereses conservadores dentro de un libreto general, en el que era pieza clave en convertir a esta formación en “come viejas y asalta conventos” para movilizar el voto de los más miedosos, tibios o reaccionarios.

Esperando que cada cual saque sus conclusiones en orden a sus responsabilidades, es preocupante que haya ciudadanas y ciudadanos indiferentes a la aberración del gobierno que han votado. Y muchos otros, que están dispuestos, frente a la res pública a encogerse de hombros, y darle la espalda. Algo que sitúa los intereses del común en gravísima orfandad. En el fondo de esta indiferencia están los repetidos desaires a la moral pública y a la convivencia, envueltos en impunidad y que plasma  el inolvidable Neruda…. “El fuero para el gran ladrón, la cárcel para el que roba un pan.”...Algo que arrastra a la apatía cívica y la melancolía personal.

Procede decir adiós al día 26-J y a una etapa que no es recomendable  volver sobre ella. Un mal sueño en el que naufragó otro mayor...el que sobre la ruina moral de la corrupción, asomase con esplendor un tiempo distinto que regenerase las instituciones caducas  y los anacronismos que se mantienen en pie en pleno siglo XXI,  emancipando la política de sus taras y purulencias.

Solo cabe una severa autocritica, cada uno en su tienda. Y un propósito de enmienda obligado, que abra espacios de entendimiento y dialogo. Algo que el país quiere, necesita, exige. Un país que está ya más que harto de ser  un obscuro objeto de deseo de intereses enfangados en lo personal, dejando de lado lo substantivo...LO COLECTIVO.



Antonio Campos Romay

lunes, 27 de junio de 2016

SABER LEER EL PARTIDO QUE NOS LLEVO AL 26J



Debido a la sorpresa que ha provocado el resultado electoral del 26J, me veo impelido a aportar mi humilde explicación al seísmo, y nada mejor para ello que empezar con un símil futbolístico, tan presente en estos días. 

Uno puede ser muy bueno con la pelota, pero para ganar no llega con la habilidad, hay que saber leer el partido, y eso es lo que no supo hacer, envilecido por su ego, Pablo Iglesias.
Dicen algunos que los “viejos” son los que han decidido la votación, sintiéndose agraviados por ello, pero sin pararse a pensar en porque tienen razón, en que los momentos políticos, las ocasiones, hay que aprovecharlas, ya que, sin ir más lejos, si el Brexit se decidiera hoy, el resultado sería muy distinto.

En las pasadas elecciones hubo un voto de castigo al Partido Popular, a la corrupción y a la austeridad, por parte de muchos votantes del PP; y también de votantes socialistas al PSOE. Pero estos no eran votantes de Podemos. Ese fue el inexplicable fallo de Iglesias, quizás porque la realidad no es ciencia política, o porque se distorsiona cuando se ve desde un plató de televisión. Se creyó que era un éxito personal, no entendió que quienes habían decidido el resultado de diciembre eran los ciudadanos. Se creyó la retórica de "el pueblo quiere...", cuando es muy difícil saber lo que quiere el pueblo; y más si la campaña se hace desde un atril, desde una tesis o mirando a cámara, sin pisar el rural, que es mucha España.

Esa fue la ocasión de oro, que sí pareció ver Errejón, y que sí vio el PSOE, que es mucho más que Sánchez; quienes, aun siendo una mala situación con complejos acuerdos, sabían que no iban a tener otra oportunidad como esa. Sumando a Ciudadanos garantizaban la división en la derecha, con un PP que habría pasado a la oposición muy debilitado, y en el que se abriría una guerra interna que, como mínimo, habría jubilado a la vieja guardia de los sobres. De esta manera se le devolvía el caballo de Troya de la división a un PP que estaba utilizando los medios de comunicación para idéntica táctica con la izquierda. ¿O es qué a estas alturas seguimos sin entender que La Sexta pertenece a Antena 3, en cuyo grupo están, entre otros, La Razón

Eso tampoco lo supo ver Iglesias, que estaba siendo utilizado por los “medios” de la derecha, y si lo vio (en el 2012 llamaban al grupo mediático que los aupó casta y mafiosos sicilianos), calculó mal, pues lo mismo fue usado para dividir a la izquierda que para polarizar y atemorizar a los ciudadanos, según necesitara Rajoy. Un ejemplo claro de esto fue la manipulación de las encuestas, que dieron en todo momento un resultado exagerado para Podemos, cuando los datos de grupos independientes no coincidían. Se buscó movilizar el voto de derechas con una polarización tan de libro que hasta el propio Rajoy la descubría cuando hablaba de buenos y "malos", tratando al electorado como a una masa de niños. Y les funcionó. Los medios han jugado con Iglesias, quien mientras le sacó partido les dejó hacer, pero cuyos elogios acabaron cegándolo.

Se creyó también Iglesias que el voto socialista trasvasado era de él, y no comprendió que los verdaderos socialistas nunca entendieron que no pactara con el PSOE cuando pudo. Querían darle un aviso al Partido Socialista para que virara más a la izquierda, pero nunca esperaron que se le negara el Gobierno. Quien iba a decirle a más de uno que sería el PSOE, e incluso Ciudadanos, quienes más cerca estuvieron de descabalgar a Rajoy.

Por tanto, lo único que ha conseguido Iglesias al obligar a la ciudadanía a volver a votar, es que el voto de castigo, una vez hecho, volviera a sus votantes naturales, perdiendo así una ocasión que habría supuesto la aplicación de medidas sociales y el fin de la austeridad. De un PP dividido y desgastado, acosado por la corrupción, hemos pasado a un PP fortalecido, a un Ciudadanos debilitado que precisa volver a la derecha, a un Sánchez cansado de pelear contra baronías y contra tirios y troyanos, a un PNV en descenso necesitado de debilitar a Podemos. Todo por no saber leer el partido, por asaltar el cielo, que está muy bien para los discursos pero es un problema cuando te lo crees y dejas pasar las oportunidades. No alcanzamos el cielo sino que saltamos por los aires.

Guillerme Pérez

7 VIAS PARA SUPERAR EL FRACASO ELECTORAL

NO SUICIDARSE
Basta respetar los resultados, evitando coaliciones de imposible funcionamiento o gobiernos inestables. Si el PP, ganador en votos y en escaños, tiene capacidad de formar gobierno en alianza con Ciudadanos por compartir políticas comunes, inténtelo. Impedirlo con subterfugios o alianzas inestables con quienes más han denostado al PSOE, sería contraproducente además de ininteligible.

NO QUEJARSE
Hemos llegado aquí por méritos propios. Los demás se han limitado a ocupar el espacio. Abrir un proceso de responsabilidades personales es inútil. Las complicidades han sido muchas y permanentes. Procede rectificar, no llorar.

ELEGIR LÍDERES, NO IMÁGENES
Y no sobran los consejos de Gracián para el líder:
-tener inteligencias auxiliares, singular grandeza es poder servirse de sabios
-hacer honradamente la guerra, no solo para vencer, sino de buen modo
-nunca exagerar, ni para ofender la verdad ni para desdoro de la cordura
-bueno es ser noticioso, pero no basta, es menester ser juicioso

MÁS IDEAS, MENOS OCURRENCIAS
No están en crisis los valores, ni los objetivos, sino los partidos políticos. Las ideas socialdemócratas no han sido derrotadas: igualdad de oportunidades, compensación de las desigualdades, estado de bienestar, derechos civiles avanzados, descentralización, política fiscal progresiva, educación inclusiva, etc. Algo tan sencillo como recordar que la política es para las personas, no para los territorios.

APRENDER DE LOS ERRORES
Hechos sencillos, como perder las elecciones, requieren respuestas sencillas, que permitan rectificar. Los discursos alambicados, de autojustificación, ni convencen ni facilitan los cambios necesarios.

ASUMIR LA HISTORIA PARA CAMBIAR EL PRESENTE
La aportación socialdemócrata a la modernización de España y a la igualdad de los españoles, está en la Historia. No reneguemos de ese legado. Ni de la Constitución, ni del Estado autonómico, ni de la política laica prudente, ni de la iniciativa privada, ni de la extensión universal de la educación, ni de la libertad de enseñanza, ni de los pactos internacionales. La política no es revisar el pasado sino resolver los problemas del presente. Son otros quienes ven fantasmas donde solo hay molinos (instituciones) funcionando.

SOLTAR LASTRE
Sobran aparatos y comités más orientados al control vertical que a la participación política. La actual estructura repele a la gente. Más apertura, transparencia e implantación en la sociedad civil, de donde deberán salir los cuadros dirigentes.
 
José Luís Mendez Romeu

domingo, 26 de junio de 2016

¿MUERE UN MUNDO VIEJO?

El referéndum británico ha provocado el entusiasmo de muchos: en general de los grupos que, quizás de forma superficial, llamamos en España de extrema derecha, pero también de otros grupos con un espectro más amplio, desdel Movimiento 5 Estrellas de Italia, al BNG o Anova en Galicia, por razones distintas pero que coinciden en un punto: considerar que las políticas de Bruselas provocan los problemas sociales o económicos que afectan a muchos países. Obviamente esos problemas son enfocados de forma distinta en cada contexto pero la UE resulta una excusa perfecta: el enemigo común, que además es exterior y poco democrático.

Sobre el déficit democrático de las instituciones europeas hay una literatura más que abundante y no vale la pena reiterarla. Es un club de gobiernos gestionado por una tecnocracia. Pero la evolución electoral en Europa es menos conocida. Algunos datos recientes:
Esos partidos coinciden, más allá del rechazo a la inmigración, en la defensa de políticas nacionales proteccionistas, medidas de protección social y rechazo a los efectos de la globalización. Son una respuesta a la inseguridad que se adueña de las personas ante las progresivas desregulación laboral y devaluación salarial. Sin duda cabrían otras respuestas, pero no se han articulado o han resultado inaudibles.

En una célebre frase, Gramsci escribió: "El viejo mundo se muere. El nuevo tarda en aparecer. Y en ese claroscuro surgen los monstruos". No es fácil apreciar si el viejo mundo, los años de estabilidad y movilidad social, se muere, pero los monstruos ya están a la vista. Y no los desactivarán dirigentes europeos carentes de responsabilidad política.

José Luís Mendez Romeu

Xunta e incendios forestales



Galicia tiene más de dos millones de hectáreas de suelo forestal, lo que habla de su importancia en la economía de no pocas empresas del país. Solo algo más de ¼ de suelo de Galicia está dedicado a la agricultura, lo que se explica por el vaciado de población en el medio rural para trabajar en el sector servicios, sobre todo. La importancia de las masas forestales de Galicia no ha sido valorada por las autoridades de la Xunta que, una vez más, un año más, permanecen dormidas ante un verano que puede ser catastrófico para la economía forestal del país. Una primavera lluviosa ha contribuido todavía más a la dormición de las autoridades, que han rebajado el gasto en prevención de incendios, en limpieza de los montes y en personal para evitar los incendios forestales. Luego vendrán los lamentos, los riesgos, los elogios a los que apagan los fuegos, pero no se ha hecho casi nada por reducir al máximo posible los incendios forestales, sobre los que tantas controversias hay en Galicia: ¿se quema el monte en interés de los compradores de madera? (estoy seguro de que es una hipótesis absurda), ¿se quema por falta de previsión, por la acción criminal de pirómanos o por causas fortuitas? Estas son hipótesis más aceptables.
 
Es sabido que los incendios forestales se producen, sobre todo, donde ha habido repoblaciones a partir de los años cuarenta pasados (pinos e eucaliptos) siendo pocos los que afectan a las especies autóctonas (castiñeiros, carballos…) lo que abonó la hipótesis de que ciertas personas o comunidades, en un determinado tiempo, actuasen contra aquellas reivindicativamente, pero si esto fue en algún momento, no se pude asegurar sea en la actualidad. Y son precisamente pinos y eucaliptos los que ocupan un mayor espacio forestal en Galicia según la Federación de Aserradores y Rematantes de Madera de Galicia: el pino más de tres millones de m3 e igualmente el eucalipto, a lo que hay que sumar casi 1,5 millones de m3 donde se mezclan pinos y eucaliptos en el monte gallego. 
 
Muy por detrás está el carballo, con 652.000 m3 y el castaño, con 157.000 m3. La desventaja, económicamente, entre estas especies y las de repoblación (hay pino autóctono) es que crecen mucho más lentamente, lo que hace que las empresas madereras y las de pasta de papel demanden una producción suficiente. 
 
Pero una cosa es el aspecto económico, nada desdeñable, porque viven muchas personas de él, y otra los incendios forestales, que constituyen un atentado ecológico de primera magnitud. ¿Estamos asistiendo a un cambio en la secuencia de las estaciones tradicionales, con primaveras más lluviosas y veranos más prolongados? Pues si esto fuese así todavía habría que atender más a este problema para darle solución. No sé si la Xunta de Galicia tiene en cuenta esta posibilidad. Tampoco se ven campañas de educación social sobre el desastre que significan los incendios forestales, así como no se constituyen voluntarios –que deben estar coordinados por las autoridades- para evitar los incendios. 
 
¿Y la limpieza de las masas forestales? Sabido es que la mayor parte del monte gallego está en manos privadas, sean estas personas particulares o comunidades de vecinos. La Xunta no vela para que el monte esté limpio de rastrojos, no se vigila suficientemente, no se empiezan las campañas de prevención a tiempo, no se dedican los fondos presupuestarios necesarios. Porque no estamos hablando de una cuestión baladí, sino de un patrimonio de todos aunque esté privatizado en buena parte. 
 
En algunos países se han introducido especies con bajo poder combustible, y otro aspecto es el penal, que no depende solo de la Xunta de Galicia, sino del legislador estatal, que debiera endurecer los castigos a los pirómanos. No ignoro que en ocasiones esos pirómanos (pocos) son personas trastornadas para las que el tratamiento debe ser distinto, pero en todo caso es la educación y la prevención, convirtiendo a cada gallego en un cuidador del monte, la primera medida importante. 
 
Solo así se podrá garantizar un medio ambiente de más calidad que el que ahora tenemos, y se podrán garantizar los puestos de trabajo de las 473 serrerías, las de 25 fábricas de tableros, la de pasta de papel en Pontevedra, las de 191 fábricas de envases y embalajes, las  de 1.046 fábricas de carpintería y ebanistería y otras tantas de mobiliario y objetos de madera (datos de FEARMAGA). 
 
Galicia ha perdido siempre, cada año, la batalla en materia de incendios forestales: hay dos responsables, los negligentes y pirómanos y las autoridades. Es hora de que la sociedad gallega exija recursos, personas e inteligencia a los que están obligados a ello. De lo contrario Galicia será un yermo dentro de un siglo, mientras las pretensiones especulativas sobre el suelo campan a su antojo. La Xunta ha hecho aprobar una Ley que favorece este vicio.

L. de Guereñu Polán.

sábado, 25 de junio de 2016

OS BRITÁNICOS AO SEU, E EUROPA HACIA ONDE?.



A celebración de referendo británico sobre a permanencia, ou non, de Gran Bretaña e o resultado favorable ao “brexit” –saída da UE- está provocando unha auténtica conmoción en Occidente e unha grande riada de comentarios, artigos, declaracións…. Como era de esperar cada quen arrima a sardiña a súa ascua aínda a risco de dar a impresión de non ter entendido nada ou de quedar en evidencia. Algo moi visible na maioría dos medios de comunicación e información galegos i españois así como dos partidos políticos, por non falar dos contertulios.
Persoalmente penso que moitísimas das avaliacións e comentarios dan unha visión moi superficial e simplista tanto do resultado do referendo como da propia Gran Bretaña. O mesmo tempo que non parecen entender, ou non querer facelo, o que está pasando na propia Unión Europea.
Empecemos por avaliar o resultado. Un resultado moi axustado xa que a vitoria do “brexit” (51,89%: 17 millóns de votos) foi so lixeiramente superior ao resultado obtido polo “inside” (48,11%: 16 millóns de votos). Tal resultado permite distintas interpretacións pero non deixa de ser rechamante que mais da metade dos votantes o fixeran a prol da saída de Gran Bretaña da Unión Europea e, en contra, do que defendía o primeiro ministro David Cameron que se implicou a fondo na referendo. Neste marco ninguén pode negar que o rexeitamento a actual Unión Europea por parte dun elevado número de británicos é indiscutible. Non confundamos, como moitos medios altofalantes e políticos tentan facer, o rexeite a actual Unión Europea con un rexeite a Europa por parte dos británicos: o brexit é un rexeite a actual Unión Europea, as súas políticas. Algo que está en liña co que sucede na maioría dos estados da Unión Europea como confirman tódalas enquisas serias.
A afirmación anterior ven confirmada pola análise social e territorial dos resultados. A nivel social as informacións que nos chegan din que foron o mundo rural británico e as clases populares quen maioritariamente votaron a prol do brexit: as vilas e cidades castigadas pola crise industrial e moi especial as vellas cidades mineiras, o pais de Gales e Inglaterra. Mentres que foron as clases medias e de rendas altas, maiormente localizadas en Londres e en Escocia, as que votaron en contra do brexit e a prol do inside. Hai que ter tamén en conta que o capital financeiro británico –a moi poderosa City londinense- xogou moi forte a baza do inside. Tódalas informacións que presentan un certo nivel de rigor confirman o sinalado o que non resulta estraño pois é algo que está medrando exponencialmente na Unión Europea: o refugo por parte das clases populares as políticas de Unión Europea (austericidio, rebaixa salarial, venta de activos públicos, deterioro da democracia …) e Gran Bretaña non é unha excepción.
Un resultado que indiscutiblemente debilita a Unión Europea. Na economía mundo actual que Gran Bretaña saia da Unión Europea supón un debilitamento –político, comercial, cultural, militar- da mesma fronte as outras dúas potencias: Estados Unidos e China. Non resulta ariscado pensar que se hoxe por hoxe os vínculos de Gran Bretaña cos Estados Unidos son moi fortes, logo do brexit serán maiores. Uns vínculos que, sen dúbidas, favorecen aos Estados Unidos e prexudica as outras dúas potencias.
Ao tempo que a debilita o brexit pode intensificar os movementos tanto centrífugos como centrípetos na Unión Europea. Por unha parte é previsible que tanto Alamana como a troica -FMI, BCE, CE- apoiadas polos estados europeos do norte (Países Baixos, Austria, Finlandia…) se movan para tratar de impedir que “conda o exemplo” e que outros estados poidan querer aproveitalo brexit para reclamar maior autonomía e, incluso, poidan plantarse a saída de zona euro e da mesma UE. Un movemento que irá encamiñado a unha maior centralización das decisións e un maior énfase no austericidio e no ríspeto aos tratados, en definitiva na dirección de restarlle aínda mais autonomía aos estados da eurozona en beneficio da autoridade da troica e de Alamana e en prexuízo da democracia e das clases populares europeas. Algo que, de producirse, fará aínda mais dura e longa a crise especialmente nos estados europeos periféricos. Fará aínda mais antidemocrática a Unión Europea.
Tamén resulta probable que unha vez aberta a porta de saída haxa outros estados europeos que presionados pola súa cidadanía se plantexen a  permanencia na actual Unión Europea tanto no arco dos que están na zona euro como de aqueles que non o están. Estes movementos centrípetos dependerán tanto de que como lle vaian as cousas a Gran Bretaña fora da Unión Europea como de a situación das clases populares europeas. Non esquezamos que a maioría das enquisas e dos estados de opinión reflicten un rexeitamento cada vez maior, por parte das clases populares europeas, a marcha da Unión Europea a quen culpan da recesión económica, a perda de benestar, a crecente desigualdade social  -con niveis de exclusión sen precedentes- e o deterioro da democracia. Algo que queda manifestamente claro tanto polo crecente apoio que reciben os partidos contrarios a UE tanto da extrema dereita como de esquerdas como pola perda de apoios dos partidos europeos sistémicos –liberal/conservadores e socialdemócratas- a quen as clases populares consideran responsables dunha xestión da crise que favorece descaradamente as clases de rendas altas.

Manoel Barbeitos