martes, 28 de febrero de 2017

Desvaríos fiscais

“O presidente da Xunta de Galiza defende que as comunidades, como a galega, que son solventes poidan baixar os impostos …, defendo que as comunidades que somos solventes poidamos baixar os impostos” (EL PROGRESO 18 de xaneiro do 2017).
Non hai goberno galego ou español que se prece que, algunha vez, non prometera baixar os impostos. De dereitas e de esquerdas. Aí están as hemerotecas para confirmalo. O último, polo de agora, foi o actual goberno da Xunta de Galiza e por boca do seu presidente -Alberte N. Feijoo- quen defende que a Xunta de Galicia (PP) pode baixar os impostos dada a súa situación de solvencia financeira. Algo que, por certo, como demostramos nun artigo anterior é falso. Algo que pon en evidencia como o presidente da Xunta de Galicia, e os seus asesores, parecen ignorar un dos conceptos mais importantes da macroeconomia, a noción da falacia de composición: “o que pode ser certo para os individuos probablemente non o sexa para a sociedade tomada no seu conxunto”.
Pero por se non foran suficientes as evidencias sobre o continuo incumplimento, por parte dos gobernantes españois e galegos, de este tipo de promesas –moi especialmente cando se trata do Partido Popular (PP): basta con lembrar que na súa primeira lexislatura o goberno de Mariano Rajoy, en contra do prometido na campaña electoral, rematou con moitas mais subidas que baixadas de impostos. Subidas que afectarían a todos os impostos (IRPF, IVA, Sociedades, Impostos especiais...). Ademais, cando algunha vez teñen lugar as prometidas rebaixas estas poden producir efectos contrarios aos prometidos polos gobernantes: a electoralista baixada de impostos, aprobada polo goberno do Partido Popular (PP) en visperas das eleccións xerais de decembro 2015, ademais de traer como consecuencia que non se cumprisen os obxectivos do déficit, supuxo que os cidadáns de rendas baixas non se viran beneficiados de tal rebaixa  ao tempo que se cargaba aos cidadáns de rendas medias as rebaixas aplicadas ás grandes fortunas saíndo así, unha vez mais, como grande prexudicada a progresividade fiscal. Desviación aquela do déficit que, por certo, o goberno español de torno (PP) achacou as Comunidades Autónomas e a Seguridade Social en contra de todas as evidencias.
Pero vexamos que fundamento fiscal podería xustificar unha baixada de impostos en Galiza tal como a defendida por A. Núñez Feijoo. E para iso que mellor que acudir ao análise das contas públicas nas dúas derradeiras lexislaturas co Partido Popular ao fronte da Xunta de Galicia. Como temos explicado noutros artigos, sendo de sobras coñecido por outra parte, a resposta da Xunta de Galicia (PP) presidida por A. Núñez Feijoo a crise financeira foi, en liña co goberno central de torno (PSOE, PP), un duro axuste fiscal (un -10% do gasto non financeiro equivalente a mais de 1.000 millóns de euros) que se centrou maiormente nas operacións de capital (investimentos e transferencias). Tal axuste  –eufemisticamente chamado consolidación fiscal-, unido ao que pola súa parte aplicou o goberno central (PSOE, PP) converteron a crise financeira galega, e española, nunha grande recesión con unha moi forte caída da produción e o emprego. Dada a estrutura do sistema fiscal español (70% dos ingresos fiscais proceden das rendas do traballo quen soportan o 81% do IRPF) a recesión provocou tamén unha forte caída dos ingresos fiscais –que sería maior grazas aos xa citados desvaríos fiscais do señor Montoro-, un déficit permanente e o  conseguinte crecemento exponencial da débeda pública. Un gasto –pasivos financeiros- que se dispara en Galiza un 200%, a pesares do recorte no gasto non financeiro. Resulta evidente, xa que logo, que unha baixada de impostos, como a prometida por A. Núñez Feijoo, traería de novo como consecuencia un incremento do déficit e da débeda pública disparando así os crecentes gastos financeiros. Algo, por outra parte, perfectamente evitable dada a estrutura actual do sistema fiscal español.
España, e con ela Galiza, é un caso de libro de cómo os problemas fiscais derivan da estrutura do sistema fiscal e moi especialmente do sistema tributario no apartado dos ingresos. Hai que empezar por dicir, unha vez mais, que en contra do que argumentan os neoliberais non é verdade que en España (e, xa que logo, en Galiza) se pague moito en impostos. Algo que confirma a baixa presión fiscal: 34,6% do PIB fronte ao 40% de media europea e o 41,4% na zona euro. Esta evidencia supón que con unha presión fiscal equivalente a media da eurozona se poderían recadar anualmente en Galiza 3.700 millóns de euros  mais.
Cómpre tamén saber que Galiza é unha das comunidades europeas con maior índice de fraude fiscal pois o peso da economía somerxida está hoxe avaliado nun 24% -23% en España- que supoñen 11 puntos mais que a media na Unión Europea -13%-. Isto quere dicir que se Galiza tivera un nivel de fraude fiscal a par da media na Unión Europea a facenda pública podería ter recadado anualmente en Galiza 6.000 millóns de euros a maiores. Unha fraude fiscal que lastra a recadación e que ten a súa orixe, en Galiza, maiormente (70%) nas grandes fortunas e no narcotráfico entre os que, como é ben sabido, Alberte N. Feijoo e os dirixentes do PP teñen numerosos amigos. Estas cifras, confirmadas polos expertos, subliñan de forma contundente que os problemas fiscais en Galiza, como en España, non están nos, supostamente, elevados gastos públicos senón nos cativos ingresos fiscais.
Por todo iso máis que preocuparse de baixar os impostos –que non arranxarían os problemas fiscais de Galiza- ben faría o presidente da Xunta de Galiza en traballar por un sistema fiscal mais xusto e equilibrado. Un sistema fiscal que a par que combate a fraude procura a xustiza, a igualdade e a progresividade fiscal tal como establece a propia Constitución Española (Art. 31). Un sistema fiscal tal reduciría ao mínimo os actuais problemas de déficit e débeda públicos ao tempo que non faría necesarios recortes no gasto público permitindo, por caso, financiar un estado de benestar a altura das necesidades dos galegos e impulsar políticas de emprego que evitarán que os mozos e mozas galegos/as teñan que emigrar “pra ver de ganalo”. Voces autorizadas sinalan que un grande pacto fiscal permitiría aumentar de xeito inmediato un 33% a recadación fiscal o que en Galiza equivalería aproximadamente a 2.700 millóns de euros adicionais. Cantidade que, por caso,  a Xunta de Galiza deixa de ingresar anualmente por falta dunha auténtica política fiscal autóctona.
Unha cantidade que ben empregada –servizos públicos de benestar, políticas de emprego e infraestruturas básicas- tería inmediatos efectos económicos positivos xa que axudaría a recuperar a demanda, incrementar os ingresos públicos e, xa que logo, ir reducindo a débeda pública.

Manoel Barbeitos

viernes, 24 de febrero de 2017

Del libro ¿Dónde está la izquierda?

Si la izquierda ha de renovar su pensamiento partiendo de cero, si ha de descartar a cuantos son de derechas sin saberlo, si ha de democratizar y “libertizar”sus propias organizaciones, entonces ¿Para qué queremos la izquierda? ¿No sería mejor iniciar un movimiento nuevo, que no hubiera de librarse de todos esos pesos muertos?
La respuesta me parece simple: la izquierda, antes que un movimiento o una ideología, es una actitud, la inconformista.De ella surgen las organizaciones para expresarla. De ellas derivan las ideologías para racionalizaarla. Aunque se quisiera, no podría renunciarse a este pasado. Una actitud es siempre, quiérase o no, una continuación, aunque haya que pensarla partiendo de cero
La actitud de izquierda, de inconformismo, ha sido fructífera. Lo que hace la vida vivible para los no privilegiados, lo que hoy permite esperar que será mejor en el futuro, se debe a la acción y al pensamiento de la izquierda en el pasado. La derecha, por definición, no cambia nada por propia iniciativa. La evolución de la sociedad es algo de lo que la izquierda no ha estado ausente.
Que no haya destruido sino solo suavizado la explotación del hombre por el hombre; que no haya hecho imposible sino difícil, la opresión de pueblos e individuos, no significa que la izquierda, el inconformismo, haya fracasado. Conviene señalar los éxitos de la izquierda, desde la enseñanza púbica hasta el servicio militar obigatorio, desde el sufragio universal hasta el divorcio y la igualdad legal de los sexos, desde la idea de libertad a la de igualdad, desde los derechos humanos al concepto de pleno empleo, desde la soberanía popular a la de autodeterminación, desde la autogestión a la socialización, porque en la balanza de la historia pesan mucho más que sus fracasos. Conviene destacarlo precisamente cuando es evidente la necesidad de una renovación desde los fudamentos, porque sin la confianza que da el tener un pasado fructífero, acaso la renovación no pasara de un revoque de fachada. Con ese pasado detrás, con los problemas del presente con los problemas del presente delante, con las posibilidades que unos y otros abren, ¿qué inconformista puede sentirse vacilante tímido o dudar de sí mismo?
Que lo conseguido no haya sido todo lo que se quería significa que queda mucho por hacer, y, por tanto, que la izquierda es necesaria. Que haya habido éxitos y fracasos significa que la acción de la izquierda no se halla escrita en las estrellas o los dogmas, que es resultado de la volutad de los hombres y no está predeterminada por la historia.
La vida es, a la vez, más fácil y más difícil que en el pasado, los problemas más angustiosos y los medios de resolverlos, más complejos. Podemos mirar hacia atrás y decirnos: ¡Cuánto se ha hecho! Y creando el porvenir podemos exclamar: ¡Cuánto queda por hacer¡
Una empresa sin fin
Si queda tanto por hacer, si hay que pensar desechando mitos, fetiches, clichés e hipotecas ideológicas, si se han de buscar soluciones a problemas creados por otros (los capitalistas), si se han de crear los anticuerpos del virus totalitario, del que la izquierda es portadora (como cualquier movimiento político) y el de las tendencias oligárquicas (como en cualquier organización) si se ha de rechazar a quienes, disfrazados de izquierda actúan como derecha, y se han de establecer normas éticas que fijen límites a lo que se puede hacer y señalen lo que no se puede hacer, por beneficioso que parezca, y si nada de esto es cosa de coser y cantar, y todo entraña riesgos, incomodidades y sacrificios, entonces ¿por qué emprender ese camino?.Si ser de izquierdas exige pasar por todas estas pruebas, ¿quién se sentirá a ser tentado a ser de izquierdas? ¿Qué puede atraer hacia una izquierda que ofrece una revisión trabajosa de las ideas cómodas, un rigor inconfortable en la conducta, un rechazo de procedimientos fáciles y una exigencia constante de pulcritud en el pensar y en el actuar?
La respuesta es sencilla: el placer. El placer de juzgar lo que se acepta y se rechaza, de estar inconforme con lo que desagrada y tratar de cambiar aquello que funciona mal
Ser de izquierdas no es pertenecer a un partido, buscar el poder, querer sustituir la propiedad privada, hacer la revolución o introducir reformas. Estos son solamente medios. Ser de izquierdas es participar en una empresa común- de unos pocos a veces- de muchos en ocasiones-, una empresa que jamás puede considerarse terminada, que debe renovarse sin cesar. Afirmar que la sociedad debe cambiar, no es garantizar que los oprimidos no se convertirán en opresores, ni que los explotados de hoy no sean los explotadores de mañana. Pero es apostar a que se lograrán fomentar las condiciones para que se desarrolle una sociedad en la que las tendencias del hombres a oprimir y explotar no podrán satisfacerse. Se trata, en fin de cuentas de que una comunidad entera aprenda a reprobar ciertas conductas, y aprobar otras. Decir que esto es soñar equivale a ignorar la historia. ¿Quién aceptaría hoy la esclavitud? Sin embargo, unos siglos atrás la servidumbre era “normal” y todavía haceapenas un siglo se libró una guerra civil para acabar con la esclavitud.
Hacia esta izquierda, pertenecer a la cual será un placer, se van dando pasos. El análisis del fenómeno comunista es un paso hacia la inmunización contra la tentación dictatorial…….

Selecionado por Rosa Gómez Limia

martes, 21 de febrero de 2017

LOS PARIAS DE LA TIERRA…FAMÉLICA LEGIÓN



Al abordar ciertos temas es necesario hacerlo con una cierta distancia para no confundir un sentimiento doloroso en el que cruje la solidaridad  con un canto lacrimógeno y epidérmico. De forma habitual  al recorrer las calles de nuestras ciudades , sin distinción de territorios, hay  estampas  que laceran  cualquier sentimiento decente, que remueven cualquier sensibilidad no embotada por la insolidaridad.
Cada día y casi como diluyéndose en el paisaje callejero surgen gentes venidas desde  territorios del oriente europeo, de países del Magreb o del África subsahariana que apoyados en el quicio de una puerta de supermercado, una panadería  o una iglesia imploran la generosidad del transeúnte. O en precario mercadillo venden genero de dudosa calidad.  Muchos aún en su rostro suman  una mezcla de inocencia y afabilidad cuando saludan saludan a los clientes del lugar en aras de cierta complicidad de verlos diariamente. Incluso su sonrisa y saludo no se altera aunque la respuesta sea esquiva.  A la caída de la noche es norma observar gentes que con ahincó hurgan en los contenedores en busca de sus paupérrimos tesoros…. Es terrible su papel, máxime cuando en algunos casos  existe la percepción de una trama organizada que los explota con ferocidad… También esta la desesperación de los nacionales que forzando su pudor solicitan ayuda sentados con  miranda ausente, mientras a sus pies tienen un cartel que reza  escuetamente ...sin trabajo ...tengo hijos... tengo hambre…. En las ciudades, aumentando el drama en orden a su tamaño,  su destino son las áreas mas depauperadas social y urbanísticamente, lo que denomina el sociólogo francés Henri Lefévre, la “anti-ciudad o la no ciudad”.
El deterioro del estado del bienestar exhibe ya  unas ulceras que la forman los que cabria apodar “nuevos pobres”. Los que han sido descabalgados sin esperanza de  la presunta magia de la que parecía estar tocada Europa. Unas élites económicas ferozmente insolidarias, que desde la prepotencia de su riqueza y poder consideran el empobrecimiento como  un daño colateral inapreciable. Necesario para que su rapiña llegue a buen termino. Con ello se irradia a la periferia extrema de la sociedad a una gente cuya proximidad podría perturbar las conciencias biempensantes.  Y así sostener el espejismo de de un crecimiento y bonanza que en la última década, la crisis económica, política y social, cuya denominación correcta seria, “la gran estafa”, puso a la intemperie mostrando las  lacras del aumento de gente sin esperanza y aflorando un subproletariado agónico.
Todo esto sucede cuando empíricamente es posible en la actualidad erradicar la pobreza. No es utopía , es aserto de instituciones fiables, honestas y solventes. Por ello la pregunta,  ¿es porque no se hace?  De la propia pregunta fluye la respuesta…. La mano de obra en condiciones degradadas, una población  en situación de indefensión y vulnerable  son  necesarios para imponer un determinado modelo económico, social, político e incluso moral. Y con ello garantizar la prevalencia del capitalismo tanto en su versión  más acaramelada como en la mas virulenta. 
La  relación entre los cambios estructurales y económicos  habidos en el mundo que se presume civilizado y el que se niega tal titulo desde las ultimas décadas del  del siglo XX y las iniciales del XXI  y el deterioro de las condiciones de vida  de la ciudadanía con el imparable aumento de la desigualdad social, con el empobrecimiento de vastos sectores es evidente. Y tiene la suficiente entidad para en un plazo no lejano crear severos problemas tanto al sistema social, como al económico y al institucional.
Desde una visión planetaria es inaceptable que la desigualdad social dentro de  una censo aproximado de 6000 millones de seres, se cebe sobre más de 5000 millones sembrando miseria y desigualdad mientras hace infranqueable la brecha  entre opulencia y miseria. 
 
La pobreza, entendida como la privación de lo esencial, como efecto perverso del interés del poderoso en detrimento del débil, marca un escenario inquietante en el siglo XXI, al comprobar no ya las desigualdades sociales y empobrecimiento, sino el que cada día la distancia entre riqueza y pobreza es cada vez más dilatada  y va en aumento. 

La precarización bajo nuevas formas extiende su metástasis en el mundo del trabajo ante un capitalismo que ha hecho del lucro sin regulación el único motor de la economía. Sobran en el proceso todo lo “no rentable”…. La pobreza tiene en ello campo abonado. Su nutriente son los condenados a la marginalidad por diversas  circunstancias. Parados, los carentes de opciones mínimas ya de empleo, licenciados universitarios recién salidos de la facultad, autónomos en situación de dificultad, jubilados, minorías étnicas, emigrantes, discapacitados… Al tiempo se crea una clase obrera a la medida del capricho del contratante, con ingresos de subsistencia y empleos inestables, carente de derechos, y al borde o de lleno  en la incapacidad de atender sus necesidades mínimas.

Se intenta engendrar una sociedad con escasa capacidad de contestación, alejada progresivamente de la cobertura pública en la que se agostan los recursos sociales. Una situación que corroe las potencialidades de una ciudadanía condenada a ínfimos  niveles de vida, de salud , de vivienda, y condenada a bajos niveles educacionales y culturales.

Ante todo ello, quizás sea hora que en las conciencias de la ciudadanía perpleja, indignada, estafada, comience a martillear la vieja canción reducida a políticamente incorrecta por un tiempo de ridículo almibaramiento… Ni en dioses, reyes ni tribunos, está el supremo salvador. Nosotros mismos realicemos el esfuerzo redentor.

Antonio Campos Romay

domingo, 19 de febrero de 2017

Cómo veo a España



Mal. Y como soy un español medio, debe de haber muchos que tengan la misma impresión. Nos gobierna el partido de la corrupción, que no ha sido capaz de denunciar ni a uno solo de sus corrompidos miembros antes de que lo hicieran periodistas, fiscales, funcionarios o policías. Los principales partidos de la oposición están descerebrados, hasta el punto de que no se pusieron de acuerdo para evitar el acceso al gobierno de un presidente que ha encubierto algunos de aquellos casos de corrupción, si no ha participado en otros. Se da la circunstancia de que a la corrupción se suma el descerebramiento, como ocurre con ciertos nacionalistas catalanes; el nivel del discurso político es bajísimo, como se puede ver en el Parlamento, en la televisión y en cualquier foro. Se cuentan con los dedos de la mano los responsables públicos que tienen una altura de miras digna de un país que aspirase al desarrollo.

Los sindicatos han caído en la mínima expresión desde que existen –con excepción hecha de las etapas dictatoriales- los medios de comunicación están colonizados por la opinión conservadora, como se puede oír y leer una y otra vez cuando se habla de los grandes temas de la política nacional e internacional. España no tiene política exterior, particularmente con América latina, como se ha demostrado en el caso de Cuba –y ahora México- cuando falleció el dirigente Fidel Castro. En la Unión Europea nuestro país no juega el papel, por ejemplo, que jugó la Italia de Renzi, y no se ha escuchado ni una sola idea sobre el papel que le corresponde a nuestro país ante las consecuencias de la salida de la Unión del Reino Unido.

En materia de inmigración nuestro país es –de entre los mediterráneos- el que menos ha hecho, negando los más elementales derechos humanos a los que sufren; no se respeta la ley de memoria histórica, pero es que tampoco se respeta la ley en general, de lo que han venido dando cuenta los jueces en los últimos años. La recuperación económica, que no ha llegado a todos ni mucho menos, va a rebufo de lo que ocurre en el resto de Europa y del mundo, sin que exista una política que favorezca la investigación, el desarrollo tecnológico, la educación y la suficiencia financiera de las Universidades (que, dicho sea de paso, son muchas en un país que no tiene a ninguna entre las más importantes del mundo).

Institucionalmente España está paralizada: no solo por el caso del nacionalismo catalán, sino porque no se sabe que hacer con la actual Constitución, que es válida en muchos aspectos y gozó de un consenso del que quizá no goce otra. Cuando un país está paralizado institucionalmente es porque tiene un Gobierno al que le da igual con tal de que los intereses que representa estén a resguardo. Ningún partido sabe que hacer con el Senado, incluso los que dicen que debe desaparecer, porque ello implicaría previsiones que nadie ha hecho.

Hay problemas sin resolver: el de las pensiones es uno de los más graves, sin una política demográfica, que tendría que compaginarse con leyes laborales totalmente opuestas a las que están en vigor, habiendo dilapidado el ahorro que los españoles hicieron (unos 60.000 millones euros) para garantizar la pensiones en el medio plazo. El pacto educativo que no ha hecho más que empezar va a tropezar con los escollos de siempre: la derecha no va a permitir que prime la diversidad sobre la excelencia, va a regatear recursos, va a seguir aumentando la “ratio” profesor/alumnos, no va a dotar a los centros de profesores de pedagogía terapéutica, se va a negar a toda secularización de la enseñanza, por más que los países europeos más avanzados ya tienen este asunto resuelto desde hace años.

España es un país con un tejido industrial nada desdeñable, con potencialidades por la relativamente alta cualificación de parte de su juventud; la renta del turismo, que sigue siendo de las más altas del mundo en relación al PIB, debiera permitir que la oferta fuese de más calidad. Pero no hay una política para que lo invertido en los jóvenes se aproveche en el propio país; la ley de costas favorece la especulación y no la preservación de las costas con vistas al futuro; la descentralización del Estado ha traído desigualdad, en algunos aspectos inadmisible, entre unos ciudadanos y otros.

Un gobierno distinto –en personas e ideario- del actual, tendrá un camino enorme por desarrollar, restaurando lo mucho que se ha destruido, y sobre todo regenerando el país contra la ponzoña en la que está inmerso, lo que quizá no se consiga en menos de una década, porque depende de educación, ejemplaridad, nuevos dirigentes políticos, una nueva moral. 

L. de Guereñu Polán.


viernes, 17 de febrero de 2017

La sentencia

Nadie puede impedir que millones de españoles tengamos el convencimiento moral de que la hermana del rey de España, su esposo y otros encausados en el caso "Noos" son culpables de graves delitos, aunque la sentencia que condena a cada uno de diversa manera (e incluso exonera a otros) parezca leve en relación a las culpas contraídas. Una cosa es la "verdad" judicial y otra la "verdad" aparente, pero ninguna de ellas es la verdad pura, que quizá no le es dado a los humanos. Delitos tan graves como el cohecho, la estafa, el fraude, la malversación, la prevaricación, diversos delitos fiscales y otros, no pueden ser considerados como si de robar un par de gallinas se tratase, pero una cosa son los justiciables comunes y otra algunos justiciables de guante blanco.

No es cierto, por mucho que se repita, que la justicia es igual para todos: como mucho se puede decir que existe igualdad jurídica, es decir, que no existen leyes de aplicación a unos y otras de aplicación a otros. Pero la justicia no es igual para todos desde el momento en que no todos tienen los mismos recursos para defenderse. Mi abogado, el de mi vecino o el del empleadillo de a pie, por muy buen profesional que sea, no tiene los contactos, la facilidad para influir en las voluntades que tienen otros abogados entregados de por vida a defender a grandes personajes de la vida pública, privada y del crimen. Como ya Cesare Beccaria señaló hace casi tres siglos, las penas han de ser proporcionales, de forma que si se rebajan para los encausados más culpables, los menos han de quedar exonerados. Es lo que ha ocurrido con la sentencia del caso "Noos", que algún doctorando alguna vez estudiará y demostrará sus pormenores. 

No pongo en cuestión la independencia e imparcialidad de las magistradas que formaron el tribunal, pero no puedo creerme que no se hayan visto sometidas a presiones más o menos indirectas, por parte de la fiscalía, los abogados, testigos y amigos de testigos, incluso por las más altas autoridades del Estado. Otra cosa es que estas presiones hayan hecho más o menos mella en las citadas magistradas. Ya es irregular ver al fiscal haciendo de abogado defensor de la hermana del rey, dar crédito a la ignorancia de la misma sobre las actividades de su esposo, creer que la riqueza desmedida en la que vivía la señora Borbón y sus esposo no llamaban la atención de aquella, que nunca se preguntó de donde salía tanta opulencia... En otro orden de cosas, es caer muy bajo el defraudar gravemente al fisco formando parte de la familia real, pues no estamos en siglos pasados, cuando el fisco era propiedad del rey más que de los ciudadanos.

Estoy atento a ver si los sentenciados con penas de prisión entran de inmediato o no en la cárcel, como quizá debiera solicitar el fiscal y aceptar el tribunal (digo quizá porque no me atreveré a decir lo que deba hacerse en el campo judicial) pero muchos españoles -creo estar en lo cierto- creemos que sería una muestra de justicia y equidad respecto de otros casos en los que los sentenciados ya están entre rejas. 

Algunos dirigentes del Partido Popular, que deben seguir otros procesos judiciales como acusados, no han salido mal parados de este, a pesar de la fortuna amasada por el señor Matas valiéndose de su cargo como Presidente de la Comunidad Balear. Los que no estamos en el secreto de las investigaciones policiales, fiscales, judiciales... los que no estamos en el secreto de los testigos y de los delincuentes juzgados, no podemos levantar mucho la voz de forma insensata, pero sí podemos mostrar nuestra preocupación porque un caso verdaderamente escandaloso se haya saldado con penas que la opinión pública (solo la opinión pública) considera leves. Y esta consideración es legítima en la medida en que se tenga la prudencia de admitir que las magistradas tienen sus razones... las magistradas deben también considerar que la opinión pública tiene las suyas. 

L. de Guereñu Polán.

domingo, 12 de febrero de 2017

A insoportable levidade da demagoxia populista

“O presidente da Xunta de Galiza defende que as comunidades, como a galega, que son solventes poidan baixalos impostos …. Así as cousas recordou o enorme esforzo que fixo Galiza nos derradeiros anos para manterse como Comunidade solvente, sen pedir nin un so euro, o que lle debe permitir que sexa unha autonomía con dereito a exercer a nosa capacidade impositiva. Feijoo aposta polo exercicio da capacidade impositiva de Galiza. Por elo, reitera, defendo que as comunidades que somos solventes poidamos baixar os impostos” (El Progreso. 18 de xaneiro do 2017).
En relación con estas declaracións do Presidente da Xunta de Galicia –A. Núñez Feijoo- recollidas nun diario galego, declaracións que non son unha novidade, compre facer algunhas puntualizacións.
1. Cando A. Núñez Feijoo fala de Galiza como unha comunidade solvente faino como se a solvencia dun pais estivese relacionada con regras fiscais –a do 3%, por caso-, confundindo deste xeito os orzamentos dun goberno cos orzamentos dun fogar, facendo así uso da falsa analoxía neoliberal. Pero a solvencia para un goberno responsable está relacionada cos seus obxectivos macroeconómicos polo que as súas políticas fiscais so poden xulgarse no contexto daqueles. O contrario leva sempre, como estamos vendo en Galiza e en España, a tomar decisións erradas en materia de política económica.
A experiencia histórica e as evidencias empíricas dinnos que en Galiza o gasto total privado (demanda) está moi por debaixo do nivel necesario para soportar un nivel de produción (oferta) que se corresponda co pleno emprego. Galiza, xa que logo, ten unha grande “brecha de gasto”. Nesta situación a política fiscal dun goberno galego responsable, politicamente solvente, debera sela eliminación desa brecha de gasto permitindo que o déficit fiscal medre tanto canto sexa necesario. Se non o fai provocará que o sector privado perda confianza e que as familias e as empresas recorten o gasto debilitando aínda mais a demanda –en Galiza durante a grande recesión os recortes no gasto foron do 13% nas familias e o 55% nas empresas!-. Se non o fai a súa actuación terá, como estamos vendo, consecuencias moi graves para a sociedade a xeito de taxas persistentes e elevadas de desemprego, subemprego e emigración
A sostibilidade fiscal dun goberno responsable consiste en que aquela asegura que non haxa “brecha de gasto” de xeito que os niveis da actividade económica sexan compatibles co pleno emprego. A solvencia dunha comunidade non pode definirse independentemente do pleno emprego. Cando os gobernos, como por caso o Goberno español e a Xunta de Galicia, introducen regras fiscais que constriñen a súa capacidade para cerrar as “brechas de gasto”, están de facto admitindo que abandonaron o obxectivos do pleno emprego e a equidade social e que están dispostos a utilizar o elevado desemprego, a precariedade laboral e a desigualdade social para conseguir obxectivos fiscais erróneos. Obxectivos fiscais que, como resulta evidente, nin sequera conseguen.
2. A análise das contas públicas, que podemos facer ao través dos propios orzamentos da Xunta de Galicia, son unha evidencia empírica dunha realidade fiscal que non permite cualificar a Galiza como unha comunidade autónoma fiscalmente solvente. Moito menos que “non haxa pedido nin un so euro”.
Fronte a crise financeira a Xunta de Galicia, presidida por A. Núñez Feijoo, seguindo a senda do goberno español, impuxo unha política fiscal procíclica, cos efectos desastrosos ben coñecidos: a crise financeira dou paso a grande recesión. O axuste no gasto público non financeiro (-11,3%), que se centrou maiormente nas operacións de capital (investimentos:-41,7%, transferencias de capital:-51,9%) tivo o seu lóxico impacto negativo na produción e, xa que logo, nos ingresos públicos non financeiros (-14,7%) a pesares da Reforma fiscal do 2010, quen dotou dunha maior autonomía financeira ás comunidades autónomas. Dobre efecto que, en dirección contraria ao afirmado por A. Núñez Feijoo, derivou nunhas contas públicas que veñen arrastrando déficits dende o ano 2009.
Déficits que derivan nunha crecente débeda pública. Unha débeda publica que, de ningures, actúa como estimulo económico xa que non se emprega maiormente en políticas sociais e/ou de emprego, políticas expansivas, senón en pagar débeda: si no ano 2017 os ingresos por débeda pública serán 2.031 millóns de euros, 1.843 millóns (o 91%) deses ingresos irán so para pagar débeda (amortizacións e xuros). Pagos crecentes que, nembargante, non evitan que a débeda pública galega medre ano a ano (multiplicouse por tres nos dos últimos mandatos).
Moito mais si temos en conta que estamos a falar sómente da débeda pública contabilizada como tal nos orzamentos. A débeda pública real de Galiza é moi superior, xa que a débeda contabilizada nos orzamentos habería que engadirlle a “débeda oculta” derivada tanto dos contratos de colaboración público-privada –Hospital de Vigo, vías rápidas …-, quen segundo o Consello de Contas van superar os 3.000 millóns de euros de débeda, como a derivada dos avais públicos a empresas con perdas cuxo importe é descoñecido.
Uns déficits permanentes e unha débeda pública que se dispara ao tempo que se perden activos (-70.300) e empregos (-145.500) e, xa que logo, medra o número de desempregados (+75.200). Velaí a solvencia da que presume A. Núñez Feijoo.
3. Finalmente un apunte final sobre a solvencia dos distintos gobernos da eurozona. Son os estritos criterios fiscais e monetarios, derivados tanto do Tratado de Maastrich como do PEC (Pacto de Estabilidade e Crecemento) –que a actual Xunta de Galicia tenta aplicar en Galiza como unha das alumnas mais avantaxadas da UE- os que colocan aos estados e as autonomías nun risco real de insolvencia. Ao non darlle ao BCE o papel de auténtica banca pública –de prestamista en última instancia- coloca aos gobernos europeos en mans de investidores privados, dos especuladores que teñen a posibilidade de impoñer as súas condicións para a débeda que aqueles emitan. Cando o BCE –por imposición directa do Bundesbank- lles esixe aos estados europeos –con preferencia aos do sur- que cumpran as regras fiscais do PEC para así poderse financiar, estase medindo a solvencia dos países en base ao cumprimento, ou non, de ditas regras fiscais creando, moitas veces, unha sensación de crise que no é real, ni tampouco é real o risco de insolvencia. A crise real das economías é a perda de produción e de emprego. Ao esixirlles aos estados membros da eurozona, e as comunidades autónomas, uns criterios fiscais e monetarios baseados nunha ríxida austeridade o que realmente se está conseguindo é que as crises económicas sexan mais longas e profundas e que os ataques especulativos por parte dos prestamistas sexan mais probables.

Manoel Barbeitos

miércoles, 8 de febrero de 2017

GAROÑA otra vez, decisiones al margen del debate nuclear.




Desde 2009, he venido publicando que la continuidad de las centrales nucleares dependía, no de datos objetivos, sino de la relación de fuerza de las eléctricas, y que el pulso se situaba en Garoña.

En julio de 2009, a raíz del informe del CSN  sobre su continuidad o cierre, escribí un artículo sobre la continuidad, o no, de Garoña, en el que decía: “La mayor parte del debate se sostiene sobre la ignorancia de hechos incontestables,…,el CSN no ha dicho nunca que esa central sea suficientemente segura para continuar funcionando más allá de 2011, al contrario lo que dice es que para seguir operando con una seguridad admisible tiene que cumplir muy duras condiciones de mejora, incluso si solo se prolonga la vida dos años, en términos literales del CSN: “se deben realizar mejoras en el aislamiento de la contención, en la independencia de los sistemas eléctricos y en la protección contra incendios” , mejoras que el CSN verificará previamente a dar una opinión favorable, y que se endurecen con exigencias adicionales según se amplía el periodo de operación”
El  gobierno del PP, con el Sr. Soria de ministro de energía, comunicó la decisión de dar continuidad a la central, pero sin decir nada sobre las muy notables exigencias complementarias que el CSN puso para que esa continuidad se considerara segura. Lo primero sin lo segundo sería una decisión que bordearía la insensatez, por ello los que conocemos mínimamente el tema energía quedamos en espera de una rectificación, que no se produjo.
Continuaba mi artículo de 2009: “La desproporción del reparto de los benéficos económicos de la continuidad es abismal a favor del explotador, que cobraría el Kw al precio de tarifa estándar con costes de producción paupérrimos, ni el gobierno ni los consumidores mejorarían aceptablemente la garantía de suministro, ni el precio final del "mix" de la energía española se vería afectado. El reparto es evidentemente injusto”
El ministro Soria tampoco dijo nada sobre que los beneficios adicionales de la prorroga repercutirían en el precio del Kw al consumidor, mediante una diferenciación de los precios con que se remuneran a los que se producen en esas instalaciones, a costes casi ridículos.
En la electricidad española se ha venido produciendo una paradoja, mediante el invento por el gobierno Aznar del “déficit de tarifa”, invento que el gobierno Zapatero no se atrevió a desmontar, de forma poco explicable, las compañía eléctricas han venido declarando, simultáneamente, un déficit de unos 4500 millones anuales de € y unos beneficios para sus accionistas de unos 9000 millones, también anuales.
Teniendo en cuenta la falta de lógica, lo sensato y beneficioso, para la maltrecha economía española, es que siendo el inventor del hoy grave problema un gobierno del PP,  otro del mismo color lo  revisara y lo corrija. Esperemos también una aclaración, en una época en que se demuestra lo instalada en la sociedad está la pobreza energética, 4500 millones de € anuales son muchos millones que pueden restarse de los sacrificios del consumidor español, sin poner en ningún riesgo las saneadas cuentas del sector eléctrico.
La conclusión del artículo de 2009 sigue siendo absolutamente válida: “Como puede verse Garoña está al margen del debate sobre energía nuclear, son otros los factores del debate en juego, una energía nuclear de la que lamentablemente hoy no podemos prescindir, a pesar de que es más cara e insegura que otras alternativas, al menos con las tecnologías que hoy están en el mercado, nada libre, de la energía”
Hoy febrero del 2017, se están confirmando las peores sospechas, apenas comenzar el nuevo periodo del gobierno de Rajoy, se anuncia que, sin poner un euro más en seguridad, Garoña podrá seguir funcionando hasta 20 años más, no era pues un tema del debate nuclear no, o nuclear sí aunque al menos sea con seguridad aumentada, es una demostración de quien manda en este país, y al servicio de qué intereses se han puesto los votos que renovaron mandato del actual presidente de gobierno.
Fdo: Isidoro Gracia

jueves, 2 de febrero de 2017

¿ESTA EL FASCISMO LLAMANDO YA A LA PUERTA?

En la Italia de entre-guerras, Mussolini, en medio de una política que languidecía, es acogido con escasas reticencias. Hitler, por entonces su gran admirador, se apodera de la República de Weimar primero con los votos y luego con las botas. Ambos trituran el régimen parlamentario. Nula resistencia en países donde el autoritarismo tenia tradición. En siniestro maridaje la década de los años treinta alumbra la presencia de personajes como Salazar, Franco, Horthy, Dolfuss… Con ligeras diferencias persiguen fines idénticos: aplastar la noción de libertad, el anticomunismo visceral, o en determinados casos, especial actividad xenofobica. Publicitan sus regímenes con el manejo monopólico de las técnicas de comunicación propias de la época, en lo que brilla con siniestra luz propia el nazi, Joseph Goebbels
El caldo de cultivo de esta espiral fascista son unas democracias debilitadas, con severas muestras de atonía en sus mecanismos de gobierno. Unese a ello una ciudadanía inmersa en una profunda crisis y huérfana de liderazgos. Con las formaciones de izquierda en situación precaria y fragmentada. En tanto, las viejas élites conservadoras no dudan en recibir gozosas la presencia de los grupos de nuevo cuño de derecha ultra-radicalizada.
Hoy el NPD en Alemania y la Magyar Garda en Hungría, Amanecer Dorado en Grecia, el Frente Nacional en Francia, la extrema derecha en Austria, en Holanda, en Polonia, en Finlandia, en Dinamarca y otros lugares de la UE y la deriva que adopta el Reino Unido tras el Brexit, han dejado de ser anécdotas para convertirse en angustiosa categoría. Especialmente crecidas por el poco disimulado aliento que a su causa y a la voladura de la Europa configurada como bastión de libertades y tolerancia , -o al menos lo que queda de sus valores-, ejerce un impredecible Donald Trump. Un demagogo que contrapone a su discurso antiglobalizador, sus cuantiosas inversiones por todo el mundo. Figura homologa a su colega ruso, con quien comparte un singular criterio sobe las libertades y los derechos ciudadanos, extensible al manejado por el líder chino, Xi Jinping .
La perorata insulsa de Trump, como la de la extrema derecha europea, encuentra terreno abonado entre los se sienten abandonados por el sistema, habitantes de barrios obreros castigados por el paro muy sensibles a la competencia de la mano de obra barata foránea representada por inmigración. Es el mismo estribillo anti-sistema del fascismo del primer tercio del siglo XX. Salvapatrias, avivando las respuestas más primarias de los sectores más vulnerables. Un discurso perverso pero que cala en Centroeuropa y que se alarga enfermizo por el resto del continente.
Afirma el profesor Vinceç Navarro “La crisis en espiral del capitalismo global ha llegado a una encrucijada. O bien hay una reforma radical del sistema (si no su derrocamiento) o habrá un giro brusco hacia el fascismo del siglo XXI.” “Trump es la variante estadounidense del ascenso de una derecha neo-fascista frente a la crisis en todo el mundo; el Brexit, el resurgimiento de la derecha europea; el retorno vengativo de la derecha en América Latina, Duterte en Filipinas, etcétera”.
Hegel acuñó la expresión, “la historia se repite”. A lo que Marx añadió, “una vez como tragedia, y la otra vez como farsa”. Para Nietzsche, es “el eterno retorno”… Hay cierto consenso en el “déjà vu”, de ya visto, en el devenir histórico.... A Confuncio se atribuye ser el primero de los muchos que hicieron propia la frase, “los pueblos que olvidan su historia están condenados a repetirla”

Antonio Campos Romay